Dit is er weer eentje die er echt uitspringt: Big Ugly (Dear Life Records), het derde album van Fust. Ja, Fust, die kende ik voor deze plaat ook nog niet. Het is een gezelschap uit Durham, North Carolina, rondom Aaron Dowdy. 11 nummers die vooral de liefhebbers van MJ Lenderman zullen aanspreken. We noemen het maar hobbelige southern countryrock, gezongen met een stem die ergens doet denken aan die van Richard Buckner. Gruizige gitaren, piano, pedal steel (o.m. door John James Tourville van The Deslondes) en fiddle bepalen het geluid. De gelijkenis met MJ Lenderman is niet meer…

Over Eric Hisaw hebben we het heel lang niet gehad op deze site. In het eerste decennium van dit millennium recenseerden we meerdere albums van deze artiest uit New Mexico, die Austin, Texas als uitvalsbasis heeft. Otra Vez (Flak Records) is een prettige hernieuwde kennismaking. De Eric Hisaw Band brengt tamelijk rauwe rock-’n-roll. Zo kennen we hem nog. Een groots zanger is de hese Hisaw nog altijd niet. Dat hoeft ook helemaal niet als een stem zo lekker in de muziek zakt. Op Peace Of Mind valt te denken aan Chuck Prophet en, als het ook iets minder bekend mag zijn, Charlie Pickett en Eddie Ray Porter. Rootsrock meer…

Donderwolken dreven over Woodstock tijdens de totstandkoming van Spirits (New West Records), het achtste studioalbum van The Devil Makes Three. Heel passend bij zo’n collectie liedjes over de dood. Toch begint het met Lights On Me hoopvol, want dat gaat over leven na de dood. ‘Are we nothing but flesh and bone? / Doomed to wander and cursed to roam / No matter where I’m headed I’m going home.’ Waarna driemaal een ‘I’ll be free’ volgt. Op het titelnummer brengen vier witte paarden je op de begraafplaats nadat een elektrische gitaar de reis begonnen is. Slaggitaar voegt wat meer…

Het is weer een nieuw jaargetijde, weer een nieuw album van Charley Crockett dus. Zo voelt het in elk geval wel, want de Texaan brengt in recordtempo nieuw werk op de markt. Ditmaal voor het eerst via een grote platenmaatschappij: Lonesome Drifter verschijn bij Island records. Ze stonden voor Crockett in de rij maar hij koos voor deze platenmij omdat ze hem vrij zouden laten in de wijze hoe hij zijn muziek zou opnemen. En inderdaad, ook op deze nieuwe plaat klinkt Crockett zoals hij al een tijdje klinkt. Er is niks veranderd. En misschien is dat wel een beetje jammer, want meer…

Hallo, Koos Koets hier. Ik heb nu een geweldige plaat gevonden, jemig de pemig, de 70’s vibes spatten af van dit Horses (Scissor Tail Records), het nieuwe album van Tobacco City. Goeie bandnaam trouwens. Opener Autumn begint met “We were smokin‘ schwag behind the grocery store”. Kijk, die jongens begrijpen het. En wat kunnen die Chris Coleslaw en Lexi Goddard lekker zingen samen. De vibraties lopen over mijn rug, net Parsons en Harris, zo hé. En die die lekkere pedal steel van Andy “Red” PK doet je helemaal vergeten dat deze band uit Chicago komt, niks blues of zo, deze countryrock klinkt zowel meer…

Horsebath heeft in korte tijd de harten gewonnen van nogal wat liefhebbers van americana. In februari voerde de Canadese band de Euro Americana Chart aan met Another Farewell (Strolling Bones/V2 Benelux). Dat album begint inderdaad overtuigend met Hard To Love, een nummer dat in het verlengde ligt van Sir Douglas Quintet en Creedence Clearwater Revival. Toetsen trekken het geluid op In The Shade nog iets breder. Bepaalde gitaarpassages deden me aan Steve Miller Band denken. Variatie is gegarandeerd bij een band die bestaat uit vier multi-instrumentalisten waarvan er drie de leadzang voor hun rekening meer…

Eenmaal in de ban van de vrouw ben je verloren. Gaan eigenlijk alle countryliedjes daar niet over? Zelfs als ze gezongen worden door het vrouwelijk geslacht is dat het geval. Het is dus helemaal niet raar dat The Bobby Tenderloin Universe vocaal op Satan Is A Woman (CMR) op heel veel nummers wordt bijgestaan door vrouwen. Die hebben helemaal niet moeite met zo’n albumtitel. Het Canadese gezelschap rond Bobby Tenderloin (zang, akoestische gitaar, piano) speelt country zoals het zestig jaar geleden ook al werd gemaakt. De donkerbruine stem van de voorman laat je huiveren. Maar niet meer…

‘I’ve got a tattoo of Merle Haggard and a cat named George Jones / If not for George Merle and Willie I’d be all alone / All alone.’ Aan het woord is Joel Timmons. Op East Nashville Cowboy schetst hij een portret van de hipsters die stiekem toch ook wel een beetje hopen dat ze het er kunnen maken. Met een beetje gejodel. Het staat op Psychedelic Surf Country (eigen beheer) en misschien wil deze veteraan met dat album zelf ook wel doorbreken. Hij is al zo’n 25 jaar bezig. Met de jamband Sol Driven Train en met zijn vrouw Shelby Means (voorheen bij Della Mae) als het countryduo Sally & George. Op dit door Maya de Vitry meer…

Voor zijn eerste nieuwe album sinds Silver & Stone uit 2018 trok Mike Farris vanuit Nashville de Tennessee-rivier over naar niets minder dan Muscle Shoals in Alabama, om in de legendarische FAME-studio The Sound of Muscle Shoals (Fame Records) op te nemen. Meteen boekte hij ook maar de al even legendarische Muscle Shoals Rhythm Section: Clayton Ivey (toetsen), Will McFarlane, Kelvin Holly, Wes Sheffield (gitaar), Jimbo Hart (bas) en Justin Holder (drums). Op de plek waar onder veel anderen Aretha Franklin, Wilson Pickett, Etta James en de Rolling Stones hun grootste hits opnamen meer…

Het zal weinigen ontgaan zijn: er is een nieuw album van Jason Isbell. Het is een soloplaat, getiteld Foxes In The Snow (Southeastern/Thirty Tigers). En met soloplaat bedoelen we dat er ook echt dat niemand anders aan te pas is gekomen. Je hoort enkel zijn stem en zijn spel op een akoestische gitaar. Gedurfd wel, want eenvormigheid ligt dan op de loer. En eerlijk gezegd: het speelt hier ook wel een beetje. Wat niet wegneemt dat er ook weer een aantal zeer fijne songs uit Isbells koker komen. Het is ook lang geen geheim dat het huwelijk van Isbell met Amanda Shires vorig jaar is meer…

Ripley Johnson is bij het hippere publiek bekend van het psychedelische en expirimentele gezelschap Wooden Shjips. Maar zijn countrykant geeft hij ruimte met de Rose City Band, dat met Sol Y Sombra (Thrill Jockey) toch ook al aan het vijfde album toe is. Countryrock wordt het dan, waarbij de gitaar van Johnson om de hoofdrol strijdt met de pedalsteel van Barry Walker. Lichte countryrock ook, de Californische variant zouden we het kunnen noemen. Onder de motorkap zorgen John Jeffrey en Ripley Johnson (weer hij) op respectievelijk drums en bas voor het tempo. Echt heel veel variatie zit meer…

Het is niet allemaal slecht nieuws dat uit de VS komt. Nee, er zijn nog ’tig miljoen Amerikanen die graag hadden gezien dat hun land anders bestuurd wordt. En er is het nieuwe album van de The Delines: Mr. Luck & Ms. Doom (Decor/V2). Een, en ik zeg het gelijk, schitterende plaat. Er zijn mensen die zeggen dat ze het trucje van Willy Vlautin en Amy Boone nu wel kennen. Die kun je niet geheel ongelijk geven, want het kwintet gaat verder op de weg die ze ingeslagen zijn. Maar op dit vierde volwaardig en zelfstandig uitgebrachte album heeft de band haar geluid vervolmaakt. Lome, weemoedige meer…

Over Ty Segall hebben we het nog niet eerder gehad op deze site. Hij werd hooguit eens genoemd. De Amerikaanse garagerocker doet van alles, maar meestal is dat toch net iets te ver verwijderd van hetgeen we tot americana rekenen om aandacht aan hem te besteden. Eigenlijk valt Freckle ook niet binnen de definities. Maar omdat we graag over de randen van het genre kijken bij deze toch een stukje over Freckle (GOD?). Voor Segall is het een van de vele nevenprojecten. Bij Freckle werkt hij samen met Corey Madden over wie we in 2022 schreven in een recensie van de band Color Green. Daarin ging het over ‘een meer…

Tyler-James Kelly had helemaal niet in die Dream River (Clover Music Group) hoeven te gaan staan om zijn punt te maken. Op zijn debuutplaat hoor je namelijk wel dat hij één is met zijn omgeving. Hij woont in de kleine in het noordoosten van Amerika gelegen staat Rhode Island en speelde nog niet zo lang geleden bluesrock in een trio. Maar nu is hij een troubadour die oude liedjes voor nieuwe vrienden zingt, zoals hij laat weten op Travelin’ Troubadour. Dat van die oude liedjes klopt niet helemaal, want hij schrijft zijn eigen songs. Maar je zou ze inderdaad zomaar plaatsen in de jaren 70. Dat is het meer…

Het overlijden van haar producer Richard Swift in 2018 zorgde voor een lange periode van twijfels bij Sylvie Lewis. Ze wist niet zo goed hoe ze haar loopbaan als singer-songwriter moest voortzetten. Totdat ze Jonah Tolchin ontmoette. De Amerikaan gaf de Britse weer het vertrouwen dat ze nodig had. Lives Wisely (Clover Music Group), de titel is een anagram van haar naam, is het resultaat daarvan. Tolchin stond Lewis op afstand bij en hij zorgde ervoor dat coproducer Joe Harvey-Whyte present was in de studio. Op haar veertiende nam ze al wat liedjes op onder leiding van de vermaarde George Martin. Ze meer…

Bijna veertig jaar geleden herstelden Dwight Yoakam en Steve Earle het vertrouwen in de kruisbestuiving tussen country en rock. Countryrock was verworden tot doodsaaie softrock en de outlaws hadden ook veel aan betekenis verloren. Maar met Guitars Cadillacs Etc. Etc. van Yoakam en Guitar Town van Earle had je in 1986 zo maar twee nieuwe helden. Earle groeide uit tot een lieveling van de alt-country, Yoakam had meer moeite om de aandacht vast te houden. Mede omdat hij minder productief bleek. Met Brighter Days (Via Records/Thirty Tigers) is er na een pauze van ruim acht jaar weer meer…

Dark Country (SHAM) is het derde soloalbum van Gary Louris. De vorige twee waren prima, ook omdat ze voor hetzelfde geld gewoon voor Jayhawks-platen hadden kunnen doorgaan. Dark Country valt vies tegen. Nu hij tegen de zeventig begint te lopen, vond Louris het tijd worden om eindelijk eens een muzikale liefdesbrief aan zijn vrouw Stephanie te sturen. Dat is sympathiek natuurlijk, maar voor de meeluisterende buitenstaander worden al die loftuitingen al gauw minder interessant, om niet te zeggen gênant vervelend. Jij bent de lucht die ik adem, elke dag geef je mij een reden om meer…

Alsof schrijver, archeoloog en vertaler van middeleeuwse poëzie nog niet genoeg is, blijkt Max Wareham ook nog eens een begenadigd banjospeler te zijn. Hij maakt deel uit van Peter Rowan Bluegrass Band en debuteert nu solo met DAGGOMIT! (Nine Athens Music). Hij noemt Bill Keith, Bill Emerson, Tony Trischka en Peter Rowan als zijn grote voorbeelden. De laatste is ook prominent aanwezig op DAGGOMIT!, niet alleen als producer maar ook als medesongschrijver en gastvocalist. Verwacht geen wereldschokkende vernieuwingen op dit album; het is stevig meer…

Ze komen van Seattle, Oregon, maar helemaal aan de andere kant van de Verenigde Staten – in Asbury Park, New Jersey, om precies te zijn – ontstond de eerste aanzet tot You Can’t Tell Me I’m Not What I Used To Be (North & Left Records) van Massy Ferguson. Daarop realiseert de band die al bijna twintig jaar garant staat voor doorleefde heartlandrock en alt-country een lichte koerswijziging. In het begeleidende promotiemateriaal wordt gerept over een meer kunstzinnige, filmische versie van rootsy americana. En dat heeft dus alles te maken met het nummer waarmee mede-oprichter meer…

Paige Plaisance is ook weer zo’n Spotify–ontdekking. Haar Queen Of Fools popte op nadat ik een album van iemand anders had beluisterd en trok direct mijn aandacht. Wat een heerlijk fris nummer! Dat was in de tijd dat Paige slechts singles “uitbracht”. Een paar maanden geleden verscheen echter ook de debuutelpee van Plaisance, getiteld Louisiana Lonely (Timeless Echo Records). Daarop 10 nummers in bijna 37 minuten. Traditionele americana, of misschien beter: ouderwets aandoende countryfolk, soulrijk gebracht. Mooi afgewogen liedjes, waarin meer…

Omdat ik de nieuwe plaat van Patterson Hood had opstaan, moest ik ineens denken aan Clark Paterson. Het scheelt maar 1 letter. Was 10 jaar geleden nogal onder de indruk van The Final Tradition (recensie). Wat blijkt: Paterson heeft vorig jaar een opvolger uitgebracht, getiteld American Suburban (eigen beheer). De reden voor de lange afwezigheid van Paterson was gelegen in nogal ernstige medische omstandigheden, die een aantal operaties vergden. Ook kreeg Paterson een gezin, en ja, dat kost ook tijd en energie. Op de hoes van het nieuwe album is te zien dat Paterson zijn meer…

Degenen die voor de naam van deze website hier komen, kunnen lol hebben aan Western Spectre (Hard Bark Records) van Cave Flowers. De 10 liedjes op dit tweede album van het Californische kwartet liggen in het verlengde van het werk van Uncle Tupelo, Son Volt en Lucero. Het is grofkorrelige countryrock, gezongen door de wat hese stem van Andy McAllister, met stevig gitaarwerk van Henry Derek Elis, op een door drummer Curtis Pettygrove en bassist Ben Coil gestort fundament. Toegevoegd toetsenist van dienst op deze plaat is de van Gospelbeach bekende John Niemann. Hoewel meer…