Ben Nichols (zie recensie) maakte ons attent op het verschijnen van een nieuw album van zijn vriend Joey Kneiser. Kneiser was in het verleden voorman/zanger/gitarist/
liedjesschrijver bij de band Glossary uit Murfreesboro, Tennessee, een band die hier in 2011 nog eens 5 sterren in de wacht sleepte. Enfin, die band bestaat allang niet meer en Kneiser is zijn eigen weg gegaan. Nothing’s Wasted On The Soul is een in eigen beheer uitgebrachte soloplaat, een echte want Kneiser schreef alle nummers, speelde alle instrumenten en nam de plaat ook helemaal in zijn eentje op. Alleen meer…

Al te serieus moeten we Last Cowboy On The Prairie (eigen beheer) van Patton Magee niet nemen. Dat maakt de frontman van The Nude Party meer dan duidelijk en echt niet alleen op het titelnummer. Wat te denken van Country Brat? ‘I’m a country brat / I got a big straw hat’, klinkt het. Hij zingt het in de stijl van de slacker; Todd Snider had er ook mee kunnen komen. Bij een eerste draaibeurt ben je geneigd dit weg te zetten als een stijloefening, maar Magee blijkt tot veel meer in staat dan simpelweg wat countrydeuntjes spelen. Allereerst hobbelt hij met speels gemak door diverse stijlen van country & meer…

Er is maar weinig informatie te vinden over Joel Tolbert, een singer-songwriter uit Californië die debuteert met Since I’ve Been Gone (eigen beheer). Op de tien in San Francisco opgenomen nummers leren we hem kennen als een romanticus die in rootspop doet. Op het titelnummer gaat hij van het ene goedkope motel naar het volgende. Met de geur van sigaretten en goedkope whisky die om hem hangt. Een leven vol eindeloze dagen en slapeloze nachten. Het ene moment zwarte koffie en het volgende turen in de felle lampen van tegenliggers. Dan schud je een Lonely Feeling niet zomaar van je af. Alcohol om meer…

In de dertig jaar dat Galactic bestaat heeft de band uit New Orleans de vele stijlen uit die stad geïntegreerd met de funk die nog altijd aan de basis ligt van het groepsgeluid. Het collectief werkt vaak samen met andere artiesten en op Audience With The Queen (Tchoup-Zilla Records/Thirty Tigers) is dat Irma Thomas. De soulkoningin van New Orleans begon haar muzikale loopbaan al in de jaren 50. Vooral haar werk met producer en songschrijver Allen Toussaint uit de jaren 60 is legendarisch. De eigentijdse aanpak van Galactic – in het verleden stoeide de band ook met hiphop – biedt Thomas de kans om meer…

In de recensie van Longtime Friends van The Wildmans schreef René Leverink dat de cover Any Day Woman van Paul Siebel op zich al bijna genoeg reden was om vier sterren uit te delen. Redenatie: alle aandacht voor de legendarische singer-songwriter is meer dan welkom. Helemaal mee eens. Dus dan moet Suzy Sings Siebel – Volume One (eigen beheer) van Suzy Thompson met daarop tien songs van hem dus wel vijf sterren opleveren. Dat lijkt me echter wat overdreven. De volle mep delen we toch bij voorkeur uit aan artiesten die met eigen liedjes komen. Het blijft derhalve bij drie sterren, maar wel meer…

Van het begin af aan is het The Pink Stones te doen om oude tijden nieuw leven in te blazen. Daartoe heeft Howard Pinkston nauwgezet studie gemaakt van de geschiedenis van de countryrock. De leider, naamgever en tevens het creatief brein van de band wil daarbij de regels die bij het genre horen volgen, maar tegelijkertijd wil hij ze juist breken. Want het is wel de bedoeling om iets nieuws toe te voegen aan de traditie. Op Thank The Lord… It’s The Pink Stones (Eleven New Country Standards) (Normaltown Records) lukt dat niet helemaal. Dat wil zeggen, het derde album voegt niet iets toe aan de eerste twee. In meer…

“Here we go”, hoor je voetbalkenner Fabrizio Romano vaak zeggen bij een transfer, zeker in deze drukke dagen rondom deadline day. Ook Margo Price maakt met Hard Headed Woman (Loma Vista) een overgang. Ze gaat op deze gloednieuwe plaat, na een aantal classicrockalbums met psychedelische en rootsrandjes, namelijk weer terug naar de country. De country van Midwest Farmer’s Daughter (2016) en All American Made (2017).  De meeste nummers op Hard Headed Woman schreef ze zelf, vaak met levenspartner Jeremy Ivey. Aan meer…

Net als James McMurtry en Lucinda Williams groeide Sean Harrison op met een succesvolle auteur als vader. De zoon van Wiliam Harrison werd journalist nadat hij rond zijn twintigste een tijdje actief was in de muziekscene van Texas. En daar is hij nu een herintreder. Vijf jaar geleden verscheen Halfway From Nashville en nu is er Ghastly Love (And Other Dubious Tales) (Arky Blue Productions). Verhalen schrijven kan hij wel, dat bewijst hij direct op opener Good Cover Story. Het handelt over een pakketje dat hij ergens in het donker in de woestijn opgraaft. De autolichten uit. Daarna levert hij het in het holst meer…

Vorig jaar waren we hier heel enthousiast over een album van Bob Lefevre & The Already Gone. Met het verschijnen van een nieuwe schijf, In Tongues (eigen beheer) is ons enthousiasme nog niet verdwenen. Dit is altcountry/heartlandrock zoals we dat graag horen. Recht voor z’n raap, maar niet clichématig. Ten opzichte van de voorganger, Two, is de koers een heel klein beetje verlegt, ietsje meer richting country, waarmee de band nog meer in hetzelfde vaarwater als American Aquarium terecht gekomen is. Op vier nummers is ook pedal steel toegevoegd. Wat gebleven is, zijn de goede meer…

Natuurlijk is zydeco ook rootsmuziek. Bij uitstek rootsmuziek zouden we zelfs kunnen zeggen. En zeg je zydeco, dan zeg je Clifton Chenier, de in 1925 geboren en in 1987 overleden King Of Zydeco. Om het feit te herdenken dat Chenier 100 jaar geleden geboren werd, is een eerbetoon uitgebracht: A Tribute To The King Of Zydeco (Valcour Records). Op dit album worden songs van Chenier door een keur aan grootheden ten gehore gebracht. Mick Jagger heeft vast eerder in het Frans gezonden, maar zo heerlijk als het hier in Zydeco Sont Pas Salés gebeurt meer…

Op 66-jarige leeftijd debuteert Rollo White met Highway 81 Revisited (Powerful Thirst Music) en dat is een echte aanrader, vooral voor mensen die het ook jammer vinden dat Ronny Elliott geen albums meer maakt. Hij komt oorspronkelijk uit het zuiden van de Verenigde Staten, maar woont al bijna 40 jaar in New York. In zijn jongere jaren studeerde hij klassieke gitaar, waarna hij zijn heil zocht in avant-gardistische jazz en punk. In Washington DC speelde hij in een band die zich richtte op no wave en daarnaast jamde hij met uiteenlopende artiesten zoals Bad Brains. Eenmaal in New York verloor hij meer…

Darkening Green (Jalopy Records) komt precies op tijd. De titel van het debuutalbum van Kyle Morgan en Tamar Korn is ontleend aan een gedicht van William Blake en verwijst niet alleen naar het schemerende eind van de dag, maar ook naar het begin van de herfst, en als je nog verder denkt naar de fase van het leven waarin je meer naar achteren kijkt dan naar voren. Zó oud lijken Kyle en Tamar overigens nog niet, maar hun repertoire op Darkening Green bevat wel degelijk veel van vroeger. Liedjes die we kennen van Leonard Cohen, Everly Brothers, Carter Family, Gillian meer…

Hou op met me, hoor. Wil ik net beginnen met het recenseren van het in juli verschenen nieuwe album van Jesse Welles, Pilgrim (eigen beheer), blijkt dat de man uit Arkansas inmiddels alweer een, nee twéé nieuwe albums uitgebracht heeft. Het houdt niet op, dat zijn dus 5 platen alleen al in 2025. Wel, eerst Pilgrim dan maar eens. Deze plaat ligt in het verlengde van het in januari uitgebrachte Middle. 11 nummers, met bandbegeleiding opgenomen onder produktionele leiding van Eddie Spears. Sterke melodieuze nummers, een beetje rauw, met de akoestische gitaar als leidend instrument. Liedjes meer…

Gitaar, pedal steel, fiddle, mondharmonica, hier en daar een banjo en een mandoline, simpele percussie en bas, en daar gaan we. Joe Wunderle maakte met Here To Stay (Anti-Corp) zo’n album dat er altijd al geweest lijkt te zijn. Een stem die doet denken aan John Prine, misschien wat onvaster, of laconieker, en zelfgeschreven songs die aan alle hoofdstukken van het Amerikaanse liedboek lijken te zijn ontsproten: lichtvoetige walsjes (Sunken Ships, Until Time Intertwines Us Again, Walking Bell), opgewekte countrypop (Here To Stay), soepele countryblues (You Can Try), ingetogen ballads meer…

Dit jaar verschijnt er vooralsnog geen nieuwe plaat van Lucero, maar de liefhebbers van de band zullen ook gelukkig zijn met In The Heart Of The Mountain (Liberty & Lament) van Ben Nichols. De voorman van Lucero brengt 11 nummers die in het verlengde liggen van het werk van zijn z’n band. Iets rustiger wel, maar de ruige stem van Nichols maakt dat dit zeker geen kaarslichtmuziek is. Bovendien is er voldoende elektrische gitaar (van Cory Branan en Todd Beene) te horen. Het geluidspalet past bovendien mooi bij de overwegend donkere teksten. Een nummer waarin een houthakker meer…

All You Need Is Love, dat mag zo zijn, maar de vraag is of we ook een cover van dat overbekende nummer van The Beatles nodig hebben. De vraag stellen is hem beantwoorden. Misschien is het niet eerlijk om dit stukje nou juist te beginnen met dat nummer, want de andere negen liedjes op Fire & Honey (Blackbird) zijn allemaal van Rick Deering en Lisa Miller, die samen Wild Mountain Mystics vormen. Dat ze geloven in de liefde blijkt wel uit de songtitels: Love Takes Over The Night; What Our Love Can Do; Love Is The Law; Take My Love Forever. En het titelnummer Fire & Honey gaat er ook over, net als meer…

Onderweg in de auto zeg ik tegen mijn reis- en echtgenote: “Mooi, hè”. “Prachtig”, zegt ze. Ik kijk opzij en zie dat de tranen over haar wangen stromen. Zelf hou ik het ook niet helemaal droog. We luisterden naar Loneliness Of Love, dat te vinden is op het nieuwe album van Tami Neilson: Neon Cowgirl (Outside Music). Inderdaad, een prachtig nummer, een pianoballade, over verlies en ouder worden. En fantastisch gezongen. De 11 nummers op dit nieuwe album zijn sowieso een showcase voor de stem van Neilson. Op de opener Foolish Heart begint ze beheerst en nog wat ingetogen, maar meer…

Murray Attaway was zanger/gitarist en boegbeeld van Guadalcanal Diary, een alleraardigst bandje uit Georgia dat in de jaren 80 actief was. Na dat decennium besloot de band uiteen te gaan, een verstandige manier om de vriendschappen in stand te houden. Vier platen vol janglepop verschenen er op Elektra, maar de echt grote doorbraak bleef uit. Zulks moet je trouwens wel in het juiste perspectief plaatsen, want in die tijd ging het in popmuziek wel om andere verkoopaantallen dan tegenwoordig. Ga maar na, toen Attaway in 1993 zijn eerste en enige soloplaat maakte gaf Geffen de eerste 50.000 exemplaren van In Thrall gratis weg. Zo vaak zal Tense Music Plays meer…

Murry Hammond is mede-oprichter van Old 97’s. Van die al ruim dertig jaar actieve Texaanse formatie verscheen vorig jaar American Primitive. De bassist heeft meer pijlen op zijn boog. Hij maakt tijdens tournees ook deel uit van The Long Ryders en zal te horen zijn op het nog te verschijnen nieuwe album van die band. Ondertussen pakt hij uit met Trail Songs Of The Deep (Fluff And Gravy Records), zijn tweede soloalbum na I Don’t Know Where I’m Going But I’m On My Way uit 2008. Behalve op bas is Hammond te horen op gitaar, piano, mellotron en natuurlijk als zanger. Maar het album valt vooral meer…

Als ik op deze pagina’s zoek naar wat we eerder over Patty Griffin schreven, stuit ik op een leegte. Bijna niets is er te vinden over deze zangeres. Ja, veel verwijzingen naar haar en een stukje over haar optreden op TakeRoot in 2015, maar geen enkele recensie. In ieder geval niet sinds augustus 2009. Raar! Daar brengen we dan maar verandering in. Want Griffin heeft recent een nieuw album uitgebracht: Crown Of Roses (PGM/Thirty Tigers). Op de hoes zie je een foto van haar eerder dit jaar overleden moeder op dier huwelijksdag. Het nummer Way Up In The Sky gaat meer…

William Beckmann brengt de liedjes op Whiskey Lies & Alibis (Warner Music Nashville) met bravado; toch wordt hij direct op opener Honky Tonk Blue al aan de kant gezet. ‘Honky tonk blue is the color of my heartache’, zingt hij. En: ‘I just cry lonely teardrops for you darling’. Maar hij schreef het liedje niet zelf, het is van Chris Stapleton. Een beetje jammer is dat wel bij zo’n sterke binnenkomer, die niet had misstaan op Guitars, Cadillacs, Etc., Etc. van Dwight Yoakam. Dat Beckmann voornamelijk meeschreef aan de in Nashville tot stand gekomen nummers doet toch een beetje afbreuk aan de meer…

Marty Stuart doet mee op Fred’s Colt, het eerste nummer op Queen Of The Brawl (eigen beheer) van Clarence Tilton. Het betekent best wat om deze geweldenaar als gast te strikken. Clarence Tilton is geen persoon, maar een band uit Omaha, Nebraska. Dit is het derde album en een goede aanleiding om ze eindelijk eens te introduceren op deze site. Want het vijftal (Chris Weber – gitaar, zang; Corey Weber – gitaar, zang, pedal steel; Paul Novak – gitaar, zang; Craig Meier – bas; Jarron Wayne Storm – drums, percussie, zang) heeft heel wat te bieden. De van enthousiasme overlopende meer…

Immigranten die kromlagen voor nietsontziende landeigenaren bouwden de Verenigde Staten op tot wat het nu is. De grootmoeder van Josiah Flores was zo iemand. Ze zwoegde op het land totdat het werk gedaan was. Van de ene boerderij ging ze naar de andere, opeengepakt in goederentreinen met lotgenoten. Soms waren de wagons zo vol dat ze niet eens kon liggen. De singer-songwriter van Latijns-Amerikaanse afkomst eert haar op La Lucha, te vinden op zijn album Doin’ Fine (Speakeasy Studios SF). De in San Francisco actieve Flores zoekt naar positieve signalen in zijn liedjes waarin hij toch vaak treurige meer…