Sis Draper kennen we natuurlijk van Guy Clarks album Cold Dog Soup uit 1999, maar nu pas blijkt dat het eigenlijk Shawn Camp was die de legendarische fiddle-speelster in herinnering riep. The Ghost Of Sis Draper (Truly Handmade Records) is een conceptalbum waarop Camp eer betoont aan dit idool uit zijn kindertijd. Hij schreef het liedje Sis Draper met Guy Clark, en daarnaast samen nog een hele rits andere songs. Waarom Shawn Camp ze nu pas op een album bij elkaar zet, is een raadsel – hij hoefde zich bepaald niet te schamen voor de samenwerking met Clark en voor de vruchten meer…

The Barbaras is de volkomen onlogische naam van een band die is opgericht door twee zusters die geen van beiden Barbara heten. Het gaat om Weezy Ford en haar zus Sallie Ford, die in het verleden iets meer (internationale) bekendheid hebben verkregen met The Sound Outside. Uit die laatste band maakte ook gitarist Jeff Munger de overstap naar The Barbaras. Tezamen met een pedal steel-speler en een ritmesectie komt men op Rollercoasters (eigen beheer) tot een lekkere mix van klassieke country en jaren 60 meidenpop. Sallie en Weezy doen aan mooie samenzang en coole koortjes. Ze meer…

Lilly Hiatt staat binnenkort op de podia van zowel Ramblin’ Roots (Utrecht, 18 oktober) als TakeRoot (Groningen, 1 november). Een prima gelegenheid om alsnog aandacht te schenken aan Forever (New West Records) dat al in januari verscheen. Vat deze recensie maar op als een waarschuwing en tegelijk een belofte. Een waarschuwing, want verwacht van haar geen liedjes die keurig in de formule van een rootsfestival passen. Een belofte en wel om precies dezelfde reden; ze kan de boel even flink opschudden tussen alle folk, blues en country. Daar komt Hiatt deze keer namelijk niet mee meer…

Van Gordie Tentrees & Jaxon Haldane verscheen in 2018 al een livealbum, dit Double Takes (eigen beheer) is hun eerste dat ze als duo in de studio opnamen. In een tijdsbestek van zes dagen lukte het om in Nashville tien nummers vast te leggen. De Australiër Nash Chambers, de broer van Kasey, produceerde het album waarop verder nog onder anderen zijn vader Bill Chambers (lap steel), Lucky Oceans (pedal steel) en Charlie McCoy (mondharmonica) gastbijdragen leverden. Tentrees en Haldane schreven allebei vijf nummers. Met twee zangers is afwisseling dus gegarandeerd. En anders zijn het meer…

Brent Cobb heeft vooral naam gemaakt als songschrijver voor countryartiesten uit Nashville, maar op Ain’t Rocked In A While (Ol’ Buddy Records/Thirty Tigers) tapt hij uit een ander vaatje. De ritmesectie is van beton op het titelnummer en de gitaarsolo pure metal. Cobb voelde de behoefte om een andere kant van zichzelf te laten zien. Eentje die ook bij hem hoort, want vroeger begon het voor hem toch allemaal met hardrock en southern rock. Die twee genres bepalen de koers op zijn nieuwste en dat voelt dan toch als een stijlbreuk met zijn eerdere werk. Daarop was Cobb toch veeleer de zuidelijke meer…

Dat je ook op een hele lieve manier harde oordelen kunt vellen wordt duidelijk op I Hope We Can Still Be Friends (Saddle Creek) van Dean Johnson, singer songwriter met Crosby-snor uit Seattle, die een paar maanden geleden nog in Nederland optrad. Het is, na Nothing For Me, Please uit 2023, zijn tweede soloplaat. Wederom is het een heel vriendelijk klinkend album, grotendeels akoestisch en gezongen met die heel bijzondere, bijna tedere, stem van Johnson. Maar vergis je niet, Dean Johnson draait er soms niet omheen: Two good ears, one on either side your head / I notice you don’t care to use them meer…

Op de Lost Highway vertoefde Ben De La Cour al langer. Kijk eerdere recensies er maar op na. Voor het uitstekende Sweet Anhedonia kreeg hij hulp van Jim White om de strijd aan te gaan met zijn demonen. En de liedjes op Shadow Land gingen over levens die (dreigen te) ontsporen. De titel van The High Cost Of Living Strange zegt eigenlijk alles over de Amerikaan, die moeite heeft om aansluiting te vinden bij zijn omgeving. Ook op New Roses (Jullian Records) laat hij zijn licht schijnen over de mensheid en hij begint bij zichzelf. I Must Be Lonely zingt hij. Sinister was zijn muziek altijd al en dat was hier meer…

We diepen weer iemand op uit het moeras der vergetelheid. Maar… niet onder eigen naam. In het vorige decennium, meer bepaald in 2011 en 2016, bracht de Amerikaan Matty Charles albums uit die wel wat stof deden opwaaien. Het zorgde er zelfs voor dat hij de oversteek naar hier kon maken om wat optredens te verzorgen. Daarna werd het stil. Maar ziedaar: in Portland vond hij wat gelijkgestemden en vormde met hen The Jackson County Kills. Hun debuut, Honky Tonk Beast (eigen beheer), verscheen vorig jaar al. Toch willen we dat hier nog bespreken, want het is een heel meer…

Dave Cobb produceerde het negende album van Robert Jon & The Wreck. De band nam Heartbreaks & Last Goodbyes (Journeyman Records) op in Savannah, Georgia. Een uitstekende plek natuurlijk voor een act die southern rock speelt. Deze keer hoefden de groepsleden niet elke keer door het drukke verkeer van Los Angeles te rijden voor wat uurtjes arbeid in de studio. In Georgia verbleven ze bij de studio, waardoor het groepsproces belangrijker was dan ooit. Een koerswijziging bracht Cobb niet teweeg en dat was natuurlijk ook helemaal de bedoeling niet. Volgens de bandleden bewerkstelligde meer…

Stoelriemen vast! 5-string banjoman Wes Corbett stuift er op zijn tweede, geheel instrumentale soloalbum Drift (Adhyâropa Records) meteen vandoor met Case Of The Mundes, met in zijn kielzog uitmuntende en niet minder virtuoze vakcollega’s als Sierra Hull (mandoline), Bryan Sutton (gitaar), Bronwyn Keith-Hynes (fiddle), Justin Moses (dobro) en Mike Bubb (bas). Pas na het tweede nummer (Salmon Run) komt de band even tot bedaren in Eagle Harbour, om in Hartford’s Bend On The Cumberland weer los te gaan in een tempo waar de grote meester zelf wellicht nog voor meer…

Al enkele jaren ben ik van plan om Shinglers te introduceren op deze site. De band uit Austin, Texas, maakte in 2021 met Cosmic Range Oven namelijk een geweldig album, dat ik zo ongeveer kapot heb gestreamd (als u begrijpt wat ik bedoel…). Ik ontdekte het album wat te laat om nog te recenseren, dus zocht ik naar een mogelijkheid om iets met het schitterende artwork te doen in de rubriek over albumhoezen. Dat moet nog, maar inmiddels is er een nieuw album verschenen van Shinglers. Dus eerst maar een recensie van Hit The Head! (eigen beheer) om aandacht te vestigen op deze Texanen, wier albums meer…

Het algoritme van Spotify pompte de afgelopen maanden steeds singletjes van Case Oats in mijn persoonlijke playlist. Die waren interessant genoeg om het debuut van de zangeres af te wachten. Dat is er nu, Last Missouri Exit (Merge Records/Konkurrent). Case Oats blijkt echter geen zangeres te zijn, maar een band uit Chicago, waarvan zangeres Casey Walker niet eens het bekendste lid is. Dat is namelijk drummer Spencer Tweedy (inderdaad de zoon van Jeff). Andere bandleden zijn Max Subar (gitaar, pedal steel), Scott Daniel (fiddle) en Jason Ashworth (bas). Daarnaast zijn er ook nog bijdragen op piano meer…

Het zijn donkere tijden. Machtswellustelingen als Trump, Poetin en Netanyahu storten de ellende uit over de wereld. Het zijn mannen die meer, meer, meer willen. Wilders zou graag net zo veel macht hebben, maar voorlopig komt hij niet verder dan baasje spelen in zijn eenmanspartij. En bovendien, hij wil niet meer, meer, meer, maar juist minder, minder, minder. Rare inleiding van een cd-recensie, maar sommige dingen wil je gewoon een keer gezegd hebben. Net zoals Mark Rubin het niet kon laten om zich uit te spreken over de genocide in Gaza. Dat doet hij op Dispatches: Songs From A World Gone Mad ( meer…

Benjamin Dakota Rogers: een mooie naam. En ook een naam die u zou moeten onthouden. We waren twee jaar geleden al enthousiast over zijn album Paint Horse. De opvolger, This Ol’ Way (eigen beheer), is minstens even goed. Elf doorleefde folknummers, waarvan tien van eigen hand. De cover is het bekende Spookin’ The Horses van Rogers’ landgenoot Fred Eaglesmith (hoe zou het daarmee trouwens zijn?). Mooi opgenomen met gitaar, orgel en een ritmesectie (met staande bas). Ten opzichte van de voorganger is er ook meer ruimte voor een pedal steel. Belangrijkste troef van Rogers (naast meer…

Alleen al met het schrijven van Eastern Avenue River Railway Blues van Jerry Jeff Walker heeft songwriter Mike Reid zich onsterfelijk gemaakt. Daarnaast had hij grote hits met Forever As Far I Go (Alabama), Stranger In My House (Ronnie Milsap) en I Can’t Make You Love Me (Bonnie Raitt), en met composities voor onder meer Conway Twitty, Tanya Tucker en Willie Nelson. Joe Henry maakte zestien soloalbums, produceerde platen voor Solomon Burke, Ramblin’ Jack Elliott, Bonnie Raitt, Elvis Costello en Allen Toussaint en schreef hits voor onder anderen Rosanne Cash. Reid en Henry liepen elkaar meer…

Van Rainy Days In California rijdt Rodney Crowell in één ruk naar Louisiana Sunshine Feeling Okay. Daar stuurt hij zijn auto via de Airline Highway (New West Records/V2 Benelux) naar de diep in de moerassen gelegen Dockside Studios in het plaatsje Maurice. Daarna rijdt hij nog even door naar de Dauphin Street Studios in Mobile, Alabama. De veteraan, dit jaar werd hij 75, doet het allemaal nog louter voor zijn plezier. Vol optimisme zingt hij over ‘blue skies coming up my way’ op Don’t Give Up On Me. Zijn rol is nog lang niet uitgespeeld. Deze keer vond hij in de jonge Texaan Tyler Bryant (van de band Shakedown) een meer…

Marvin Etzioni (Lone Justice) produceerde Windmills On The Moon (Regional Records) van The Riflebirds Of Portland, dat is het tweede album van deze band die in de tweede helft van de jaren 80 nog gewoon The Riflebirds heette. Omdat er in Australië ook een band naar die naam luistert, voegden ze de stad waar ze vandaan komen toe aan de naam. Het eerste eveneens door Etzioni geproduceerde album verscheen in 1989 alleen op cassette. De band viel daarna uit elkaar. Songschrijver Lee Oser werd hoogleraar Engelse literatuur en zijn vrouw Kate Oser werd bibliothecaris. Gitarist Kevin Kraft vond meer…

Iedere lezer weet wel dat Amanda Shires getrouwd was met Jason Isbell. Aan die relatie kwam in december 2023 een einde, waarna in maart 2024 de scheiding werd uitgesproken. Nobody’s Girl (ATO Records) is het eerste album van Shires na de breuk. Een album waarop zij haar kant van het verhaal vertelt en dat is niet allemaal even lovend. Zo zingt ze in The Details: I got him help, and then he bailed /  What were all those promises for / Cover me up, nothing’s ever enough /  Gonna have to put the house up for sale /  He scared me then, he still scares me now /  Never will hear me out /  The thing meer…

Als er één artiest is waarvan we ons niet af te hoeven vragen wat er mee gebeurd is omdat we al zo lang niet van hem gehoord hebben, is het wel Charley Crockett. De man uit Dallas levert sinds 2015 elk jaar een of twee albums af. Dollar A Day (Island) is al het tweede van dit jaar. Het gevaar is dan natuurlijk wel dat je je markt overvoert. Zit er nog wel iemand te wachten op dit 17de album? En dan nog wel een met 15 nummers en een totale speelduur van meer dan drie kwartier? Zeker wel, naast de diehard fans van de man, zullen ook “normale” americana-fans wel iets van hun gading meer…

Met Algebra For Broken Hearts (eigen beheer/Jullian Records) keren The Honeydogs terug in de originele bezetting van Adam Levy, Noah Levy, Trent Norton en Tommy Borscheid. Halverwege de jaren 90 bevonden de ingezetenen van Minneapolis, Minnesota, zich in het centrum van de alt-country. Noah Levy was ook een tijdje lid van de wisselende formatie Golden Smog (met leden van Jayhawks, Soul Asylum, Wilco, Replacements). Ondanks sterke albums zoals Seen A Ghost (1997) bleef een grote doorbraak uit voor The Honeydogs. Het laatste album van de band dateert van 2016. Onmiddellijk meer…

Met Here Again: A Retrospective, heruitgaven van enkele albums en een terugkeer na 21 jaar met No Time To Lose maakte de band Say Zuzu de afgelopen jaren vooral duidelijk dat ze in de hoogtijdagen van de alt-country onvoldoende aandacht hebben gekregen. Ze bereikten nooit de populariteit van Jayhawks, Whiskeytown of Uncle Tupelo (lees Wilco en Son Volt). Daarom was het vooral mooi om te constateren dat de band uit New Hampshire nog zo energiek uit de hoek kwam tijdens die comeback. Songschrijver Jon Nolan ging daarna door. Hij verzamelde een groep mensen (Jon Nolan & Good Co.) om zich heen en legt met Slow Cooker ( meer…

Mike Mizwinski, in de volksmond Mike Miz, heeft zo’n stem die alles aankan. Luister naar Sometimes By Surprise (Blackbird Record Label). Pop, rock, blues, soul, country en alle denkbare combinaties daarvan. Je zou hem ook het Wilhelmus kunnen laten zingen, of Buβ und Reu. En het mooie is dat – ondanks die staalkaart aan stijlen en tradities – Sometimes By Suprise tóch een coherent geheel is, en dat dertien nummers en bijna een uur lang. Mike Miz doet zo’n tweehonderd shows per jaar, waaronder als support act voor niet de minsten: Jason Isbell, Lukas Nelson, America (jazeker!), The Felice meer…

Wolf Of St Elmo (Arkam Records) werd al in het voorjaar door de Slow Motion Cowboys uitgebracht, maar door omstandigheden die hier beter niet vermeld kunnen worden kwam hij pas kort geleden op onze radar. Enfin, hij kwam er en wat een geluk is dat! Zalige plaat namelijk. Eerst even over die Slow Motion Cowboys. Is dat wel een band? Het lijkt er niet op. Het enige bekende vaste lid is ene Pete Fields (voorheen Pete Frauenfelder), die rond 2000 in het gebied rond San Francisco begon op te treden als Slow Motion Cowboys. Het lijkt erop dat Fields per project nieuwe muzikanten zoekt om zijn meer…