Liefde, hoop, herinnering, gerechtigheid, vertrouwen, dat zijn de thema’s van Moth Nor Rust (eigen beheer) van de Canadees Jon Brooks. Allemaal zaken die niet zomaar aangetast kunnen worden door de cd-titel. In een breder verband gaat het over de vrede. Daarmee is duidelijk dat Jon Brooks een ouderwetse troubadour is. Dat blijkt ook uit de manier waarop hij deze derde cd heeft opgenomen: live in de studio. Brooks (zang, gitaar, mondharmonica) stelt als songschrijver belangwekkende zaken aan de orde. Zijn teksten hebben een meer…

Luid staken we vorig jaar de loftrompet over Bad Days Ahead, Michael Dean Damrons tweede soloplaat. Het mocht niet heel veel baten, en dat zal misschien ook wel gaan gelden voor Father’s Day (In Music We Trust/Sonic Rendezvous). Dat weerhoudt mij er echter niet van om opnieuw hoog van de toren te blazen: Father’s Day is een hartverscheurende, nierverguizende countrypunk-rootsplaat. Dean Damron gooit er, zoals we hem al jaren kennen, al zijn hebben en houwen tegenaan, waardoor zijn intense, rauwe songs wel een catharsis meer…

Hij was getrouwd met Carlene Carter en later ook nog met halfzuster Cindy Cash, al duurde dat laatste huwelijk nog geen jaar. Hij speelde gitaar bij Johnny Cash, nadat hij in 1973 genoeg had van spelen in een coverband, ook al verdiende hij daar best een aardige boterham mee. In Nashville drong Jack Wesley Routh, over hem hebben we het hier, zich op aan Johnny Cash en die was zo onder de indruk dat hij Routh onmiddellijk contracteerde. Op Another Season (Ninnescah) is te horen wat een zeldzame klasse deze succesvolle songschrijver zelf meer…

Velvet Blue Music, het label dat ons die mooie muziek van Doug Burr bracht, brengt ons nu ook het debuut van Telegraph Canyon. De zeskoppige band uit Fort Worth, Texas is gecentreerd rond de talenten van Chris Johnson (zang, gitaar, banjo) en debuteert nu met The Tide And The Current. De spookachtige en spannende opener Into The Woods doet met zijn kale, eenzame piano sterk denken aan South San Gabriel, wat niet zo verwonderlijk is aangezien Will Johnson (geen familie bij mijn weten) de producer is. Vooral in de meer…

Hij ziet er uit alsof de jaren tachtig nog gaande zijn. Maar deze artiest is niet het broertje van Ian McCulloch van Echo & The Bunnymen. Wie Dustin Welch dan wel is? Dustin is de zoon van singer-songwriter Kevin Welch, met wie hij wel eens optreedt. Die shows zijn meestal akoestisch, maar Whiskey Priest (eigen beheer) is iets heel anders. Bovenal is het een explosie van energie, die toch vooral enkele rootsy bands uit de jaren tachtig in herinnering roept. Daarbij valt te denken aan Rainmakers en The Havalinas, misschien niet de meest meer…

Een fijn klein plaatje uit Engeland is dit Inside The Wolves (Sleeping Horse) van Hollowbody. Dat is (vooral) Dan Weltman uit Bristol. Op deze ep toont hij zijn belangstelling voor Amerikaanse muziek uit de Appalachen en combineert die met oude Engelse folk, waaruit hij ook inspiratie weet te putten. Direct in het eerste nummer blijkt al dat dat slechts een startpunt is, want Hollowbody voegt aan een banjo met het grootste plezier ook blazers toe. Erg lekker en door die zang toch ook erg Brits is Your Hair Hangs Down dat vaart krijgt meer…