De Amerikaan John Fullbright is deze maand in Nederland voor een flink aantal optredens. Gaat dat zien, want deze jonge artiest is een hele grote! Vorig jaar schreven we naar aanleiding van zijn Live At The Blue Door (zie recensie) al dat Fullbright een naam is om rekening mee te houden in de toekomst. Dat hij die belofte zo snel zou inlossen met een grandioze plaat als dit From The Ground Up (Blue Dirt Records) hadden we toch ook niet ingeschat. Op die liveplaat hoorden we een man met gitaar de traditie van Woody Guthrie voortzetten. Niet zo vreemd, want net als de folklegende komt Fullbright uit Okemah, Oklahoma. Op From The Ground Up manifesteert onze nieuwe held zich als een veelzijdig singer-songwriter. De plaat begint met het samen met Dustin Welch geschreven Gawd Above, waarin streekgenoot Terry ‘Buffalo’ Ware en Andrew Hardin lekker heftig elektrisch gitaarwerk leveren. Op Jericho trekken de toetsen lekker aan de melodie. Het nummer heeft een soort beat als op Harvest van Neil Young. Mooie mondharmonica en elektrische gitaar en vocaal laat Fullbright zich flink meeslepen. I Only Pray At Night is een pianoliedje met wat schorre uithalen qua zang. Satan And St. Paul is krachtig als het beste van Ryan Adams, waarna Nowhere To Be Found wederom een rustig pianonummer is. All The Time In The World klinkt brutaal als een Terry Allen, terwijl het ritme aan Little Feat doet denken. Fat Man met Fullbright op gitaar, bas, piano en orgel heeft een stompend ritme, waarbij de viool van Fats Kaplin het geheel bijna naar de sfeer van klassieke kamermuziek trekt. Op het fraai klein gehouden liefdesliedje Me Wanting You laat Hardin de snaren losjes trillen, wat het een jazzy touch geeft. Een scheurende mondharmonica stuurt Fullbright het pad op van gepassioneerde rootsrock: Moving. Forgotten Flowers is dan weer een rustpunt met piano en steelgitaar. Daydreamer is het meest poppy nummer van het album met wat zanglijnen die door elkaar lopen, waarna wordt afgesloten met het zoete Song For A Child. Zie voor data van de optredens de agenda.
03/11/2012 Permalink
prachtplaatje 5 sterren vind ik dan wel iets teveel.
Van een aantal plaatsen heb ik echt nog nooit gehoord waar John Fullbright gaat spelen Westelbeers bv.
03/11/2012 Permalink
inderdaad een indrukwekkend album!
03/11/2012 Permalink
Klopt …. fijn dat deze man onder de aandacht gebracht wordt!
03/11/2012 Permalink
Bedankt mannen, alweer een ontdekking van formaat.
Op 9 november speelt hij in Toogenblik in Haren, Brussel.
Ik zal er zijn.
03/11/2012 Permalink
Hij wordt vergeleken met Terry Allen. Dan ga ik maar eens luisteren…
03/11/2012 Permalink
hij speelt ook in TOMTOM Heythuysen 10 november 21.00 uur kroeg open
03/11/2012 Permalink
Mooi album, van Fullbright idd….en ja ja, eindelijk: medio januari 2013 verschijnt er een nieuw album van Terry Allen (een vergelijking met Fullbright ‘zie’ ik overigens niet :))
03/11/2012 Permalink
Worden jullie zo langzamerhand niet gek van al die nieuwe artiesten. Je ziet door de bomen het bos niet meer. Bovenstaande recensie komt niet verder dan beschrijven wat je hoort, welke instrumenten er gebruikt worden en wat verwijzingen naar andere muziek. Ik vind ‘m trouwens wel goed die John Volophelder. Een artiest is pas goed als-ie niet anders kan dan performen, het moet een noodzaak zijn; je moet er het aan af kunnen horen, is mijn bescheiden mening.
04/11/2012 Permalink
Ben het wel met je eens Leo, die vergelijking zie ik ook niet zo. Trouwens verder wel een prima album hoor. Maar een nieuwe Terry Allen, daar kijk ik wel naar uit.
04/11/2012 Permalink
Heerlijke CD. Zeker een bezoek aan een van zijn concerten waard.
06/11/2012 Permalink
24 jaar en dan zo’n plaat afleveren. Ik had al een aantal nummers los gehoord, maar nu dan eindelijk ook het hele album. Je kunt door de roots het bos niet meer zien tegenwoordig (zoals Jos ook al aangaf) en niet zelden is het middelmaat troef. Maar zo af en toe hebben we dan weer een parel te pakken. Een paar jaar terug brak Ryan Bingham door, vorig jaar hadden we Israel Nash Gripka, die ook aan nieuw werk bezig schijnt te zijn in Austin. En nu is daar dan John Fullbright met een werkelijk prachtig album. Heel intiem, heel afwisselend en gewoon topkwaliteit. Helaas is november een kasnloze maand voor mij om optredens te bezoeken, maar ik ga er toch van uit dat hij nog wel een jaar of 40 doorgaat. Mijn favoriet is Forgotten Flowers. Ik hoor op sommige momenten flitsen van mijn grote held Townes van Zandt terug.
06/11/2012 Permalink
Tuurlijk worden we allemaal gek van die nieuwe artiesten, maar dat is de tijdgeest. Vroeger, toen de guldens nog van hout waren, las ik muziekkrant oor en bij een aansprekende recensie ging ik naar de platenboer, luisterde heel lang en soms gaf ik dan 18 gulden uit voor een plaat die dan ook weken achtereen gedraaid werd.
En nu…………..of je downloot hem en bij gebleken kwaliteit schaf ik m aan. Of ik luister naar Spotify. Maar menschen,
morgen is er weer een andere, OOK goede artiest.
Oplossing: begin eens met de cd verzameling opniew te draaien
06/11/2012 Permalink
Aardige muziek. Ik vind het wel erg op van alles en nog wat lijken maar vooral (inderdaad) op Neil Young en Ryan Adams. Misschien nog wat verder en langer doorluisteren. Overigens wordt ook ik gek van alle nieuwe leuke releases. Het is niet meer bij te benen.
Toppers (tot nu toe) van 2012: Iris Dement, James Yorkston, Justin Townes Earle, Kathleen Edwards (heel mooi), Rufus Wainwright, Jesse Harris, Jimmy LaFave (onverwacht prachtig), Colin Blunstone (bij verder doorluisteren toch wel goed),
Scott Matthews (eigenlijk van 2011 maar hier pas in 2012 gereleased) en Sun Kil Moon.
Maar ook erg leuk zijn Luka Bloom, Polly Paulusma, Beachwood Sparks, Citizen Cope, Dar Williams. ED, Eleni Mandell, Jack Carty, Jim Moray, Johan Orjansson en Jordan Moser.
En Rocky Votolato natuurlijk. Was ik hem bijna vergeten. En Neil Halstead ook nog vergeten. En dan heb je Dylan Guthro, Bonnie Raitt, Michael Kiwanuka en Isbells nog. Nou ja ik stop!
06/11/2012 Permalink
Inderdaad, Jur, en gelukkig kan je dan volstaan met Mickey Newbury, Ryan A., Sam Baker, Jake Holmes, Darrell Scott en Randy Newman. To name a few.
Niettemin, wel heel mooie retro en goed voor enkele kippenvellen op deze oude mannenhuid……
07/11/2012 Permalink
Het lijkt me compleet onmogelijk in deze tijd nog uniek te zijn. Alles is al gedaan. Het is dus vrij logisch dat ook John Fullbright op momenten aan andere artiesten doet denken. De vergelijking met Neil Young vind ik persoonlijk nauwelijks opgaan. De vergelijking met Ryan Adams snap ik iets beter, alleen heeft Fullbright op zijn jonge leeftijd al bereikt wat Ryan Adams nog nooit heeft kunnen doen bij mij: me raken. Adams vind ik veel te gelikt en gemaakt. Maar goed, dat is persoonlijk. Ik hoop nog veel van deze man te mogen horen
07/11/2012 Permalink
Het kan verkeren ….Fullbright was in 2010 als nobele onbekende dé revelatie op Naked Song, werd na afloop bestormd voor cd’s …maar had er geen enkele bij. In een gesprekje achteraf liet hij weten dat hij niet zo begaan was met cd’s, merchandise en thuis zelf geen internet verbinding had. Gelukkig was CRS bereid om zijn Live at the Blue Door dan toch te verdelen maar met From the Ground up blijkt dat niet het geval te zijn. Jammer, een gemiste kans voor Fullbright die verleden jaar samen met Ad van Meurs en Cam Penner & Jon Wood, voor erg weinig volk in Roepaen opnieuw kon overtuigen.
19/11/2012 Permalink
Grappig dat mensen zeggen dat er teveel nieuwe artiesten zijn. Dat is toch goed? Normaal hoor ik de oudere generatie altijd zeggen dat er “geen goede muziek meer gemaakt wordt”, en nu wordt er teveel goede muziek gemaakt? Haha kom op, geniet ervan! Dit is echt een superplaat, zijn live album “Live at the blue door” is ook echt heel goed. Ik ben fan!
30/09/2013 Permalink
Afgelopen zaterdag stond Fullbright samen met Amy Speace in een uitverkocht Tivoli. Wat een heerlijk duo is dat zeg. Speace opende met een minioptreden van zo’n 6 nummers, inclusief het duet met Fullbright “Sea to the shore”. Mensen die Speace gemist hebben: Op 10 januari is ze in Borger te bewonderen. Mis het niet, wat een stem en wat een ontzettend leuk mens.
Fullbright liet even zien wat een talent het toch is. Hij blaast van pure passie zijn mondharmonica bijna uit elkaar. Hij bracht diverse songs van zijn laatste album, maar ook een aantal nieuwe songs, waarvan ik niet weet wanneer die op CD gaan verschijnen. Hij wisselde nummers op piano af met nummers op gitaar. Bij elk nummer ging hij tot de bodem. Prachtig om mee te maken die beleving.
25/03/2014 Permalink
27 mei 2014 komt zijn nieuwste album uit.10 juni in Paradiso en op 13 september op Take Root in Groningen.