Los Lobos maakte halverwege de jaren tachtig zo’n diepe indruk, dat dat later eigenlijk niet meer te evenaren viel. Hongerige wolven die zich afvroegen hoe ze moesten overleven, beter werd het niet. Ze waren met How Will The Wolf Survive? niet zomaar een andere band uit East LA, ze hadden nauwelijks concurrentie. Mexicaanse rootsrock, dat deed vrijwel niemand. In 1984 toen dat album verscheen waren ze al zo’n tien jaar actief en ze zijn dat nog steeds. Gates Of Gold (429 Records/Proper/Bertus) heet de nieuwe plaat. Dat titelnummer meer…

De band heet Hillfolk Noir. Dan weet je ongeveer wel wat je op Pop Songs For Elk (eigen beheer) kunt verwachten. Donkere Amerikaanse folk. Alsof je op een zaterdag een afgelegen en weinig bezocht dorpje in de Appalachen inrijdt en daar op een back porch een muzikaal trio de verveling ziet verdrijven met het spelen van intense folknummers. In werkelijkheid komt dit trio helemaal niet uit West-Virginia ofzo, maar uit Boise, Idaho dat toch echt aan de andere kant van de VS ligt. Voor de opnames van de plaat riepen ze de productionele hulp in van Mike Coykendall meer…

Van Clark Paterson had ik nog nooit gehoord toen hij zijn album ter recensie aanbood. Kenden jullie hem wel? Je kunt op het net wel een beetje achtergrondinfo vinden maar voor de recensie van The Final Tradition (eigen beheer) doet het eigenlijk niet zo terzake. Paterson is een Amerikaan, dat volstaat. Met dit album plaatst Paterson zich tussen mannen als Matt Woods, Josh Nolan, Chuck Ragan en (de soloplaten van) de leden van Two Cow Garage. De goede verstaander weet dan dat dit ruwbolsterige americana is, waarin hier en daar nog punkrockelementen meer…

Wat een fascinerende plaat is Thirsty Valley (eigen beheer) van Runner Of The Woods. Alsof je iemand hoort die de jaren 80, 90 en 00 muzikaal bewust heeft meegemaakt, heeft opgezogen, maar die nu eindelijk de innerlijke countryrocker in hemzelf losmaakt. Pure countryrock uit de periode van voor de altcountry, maar dan wel met moderne middelen. Nick Beaudoing is een zanger/liedjesschrijver met Canadese wortels die via New York (waar hij in de Doc Marshalls speelde, zie recensie) in Nashville is terechtgekomen. Die afkomst hoor je terug in het heerlijke meer…

Colin Halliburton verzaakt nimmer. Telkenmale maakt hij met zijn band The Roseline albums vol vakkundig gemaakte melodieuze altcountrynummers. Ook met Townie (eigen beheer)is dat weer het geval. Ten opzichte van de voorganger, Vast As Sky (zie recensie) is The Roseline weer sterk van samenstelliing veranderd. Naast Halliburton is alleen toetsenist Ehren Starks nog van de partij maar hij is dan ook gelijk nadrukkelijk aanwezig. Vaak zijn zijn partijen de basis onder de nummers, maar ook levert hij prachtige delicate accenten. Een nootje hier, een meer…

Nedericana, dat is de term die de Utrechtse dichter Ingmar Heytze in de bandbiografie van The Maureens schijnt te gebruiken. Weinig origineel en eigenlijk een hele lelijke term, een dichter een beetje ontwaardig als je het mij vraagt (maar wie doet dat?). Gelukkig is de muziek die The Maureens op hun tweede album, Bang The Drum (eigen beheer) voorschotelt wel mooi. De zesmansband uit Utrecht grossiert in sterke, melodieuze, licht gecountrificeerde powerpopnummers. Zullen we wat referentiepunten noemen? The Posies, Jayhawks, Beach Boys. Maar ook Jellyfish en The meer…

Een maand geleden drong ineens het onwaarschijnlijke bericht door tot de media dat Ryan Adams bezig was het hitalbum 1989 van popicoon Taylor Swift integraal te coveren. En het bleek waar. Hij ligt er nu (digitaal dan, cd en vinyl volgen mogelijk). Ryan Adams: 1989 (Paxam). Van voren naar achteren, in dezelfde volgorde. Je blijft gissen naar wat de redenen hiervoor geweest zijn. Gimmick? Maar hoe dan ook: het resultaat mag er zijn. Qua sound is dit gewoon een Ryan Adams album. Het gekke is natuurlijk dat je dan gaat vergelijken met de originele meer…

Zeg je Gillian Welch, dan zeg je ook Dave Rawlings, want het stel is onafscheidelijk (geworden). Nadat eerst een trits platen van Gillian Welch verschenen was, zag in 2009 het eerste album van de Dave Rawlings Machine het daglicht. Het grootste verschil is ten opzichte van de platen van Welch is dat hierop Rawlings het vocale voortouw neemt. Na weer een album van Welch ligt er nu een tweede van de Dave Rawlings Machine in de winkels: Nashville Obsolete (Acony). Ten opzichte van het debuut is deze nieuwe schijf een stuk ingetogener. De lijst van meer…