“Is het niet te duur?” Jolie Holland vraagt het maar even aan de bezoeker die net voor €15,- een cd kocht. “Nee hoor, prima prijs”, is de reactie, “wil je hem nog wel signeren?” “Natuurlijk wil ik dat”, zegt Holland. Ze staat in haar eentje achter de merchandise tafel in afwachting tot ze het podium op mag.
Mark McKowski stapt er net vanaf nadat hij de bezoekers getrakteerd heeft op een ingetogen folky set waarin de sympathieke Ier zichzelf begeleidt op akoestische gitaar. Een set met voornamelijk instrumentals die zo beeldend klinken dat je er vanzelf een verhaal bij bedenkt. Bij afsluiter Waiting For a Train (All Around the Water Tank) van Jimmie Rodgers mag er gejodeld worden, maar het publiek luistert gewoon aandachtig.
Dan is het tijd voor Holland om haar optreden te beginnen. Ze gespt haar elektrische gitaar om en stapt samen met McKowski, nu met elektrische gitaar, drummer Mike Coykendall (voorheen Old Joe Clarks) en Anders Pedersen (die we nog kennen van Giant Sand) met elektrische, akoestische en pedalsteel gitaar het podium op. Dat belooft een avond stevig gitaarwerk te worden. Maar het valt mee. Opener Old Fashioned Morphine klinkt ingetogen en de trompet die in de studioversie meedoet vervangt Holland door een fraai gefloten solo. De band klinkt wel wat onvast. Het is het eerste optreden van de tour en ze spelen vanavond voor het eerst samen. Andersen grapt nog even dat ze elkaar pas op het podium ontmoet hebben. Toch is het volop genieten van de krachtige stem van Holland en het ijzersterke songmateriaal.
Die stem geeft trouwens niet meteen zijn schoonheid prijs. Je moet echt wel even blijven luisteren voor je door hebt dat er zich onder dat aanvankelijk wat klagelijk overkomende bovenlaagje een ruwe diamant bevindt. In Me and My Dream waarin Coykendall de tweede stem verzorgt klinkt een stevig vervormde gitaar. Samen met de verbeten blik van Holland zijn we in niet zo’n heel vrolijke droom beland. Orange Blossoms brengt Holland vanachter de piano en gitarist Andersen laat zijn pedalsteel daar omheen zweven. Foutjes worden hersteld, het komt toch wat ploeterend over, maar genoten wordt er wel degelijk.
Aan toegiften doet Holland niet. Als ze aankondigt dat er nog twee nummers komen, komen er nog twee nummers. Dus niet het rituele dansje bij het afgaan van het podium, wat gemopper in de coulissen en weer op. Maar gewoon de laatste twee nummers van een fijn optreden waarbij alles nog even lekker rammelt.
Gezien op 26 maart in TivoliVredenburg in Utrecht.
30/03/2024 Permalink
Gitaarspel van voorprogramma was heel prima. Zijn stem daarbij deed dan weer (wat) afbreuk.
Qua Jolie: toch wel een tegenvaller dat ze niet beter waren voorbereid. Je neemt jezelf en je publiek serieus of niet. Ik heb veelal mooie muziek gehoord, stem die ook meer en meer naar Lucinda Williams beweegt.
Haar vele gepraat tussendoor werkte storend. Begin dan een podcast of een praatprogramma, bedacht ik me.
Benieuwd naar hoe ze klinken na 10-20 optredens!
(BTW: ik zat naast je, Peter. )