In november van enig jaar begint het al te wringen: de maand december is aanstaande. Waarlijk een gruwel die maand, elke keer opnieuw. Al die min of meer opgelegde plichtplegingen, ze kunnen mij gestolen worden. Om die reden begint in november (en soms al veel eerder…) mijn voorbereiding op de maand na december, juist ja, die maand waar men nu ook al sinds enige tijd ergens het begrip Blue Monday voor heeft ingepast: januari! Verlost van al dat quasi feestelijk decembergeneuzel, ga ik er juist in januari vrolijk & depressievrij met volle overgave tegenaan. Iets wat in december simpelweg lastiger is: het zoveel mogelijk aflopen van concerten. Nee, geef mij maar januari (en verder). Zo ook dit jaar. Een kleine greep, gemakshalve maar even als van ‘Corb Lund tot en met Tim Knol’ te omschrijven.

De kick off was in Den Haag, Paard van Troje, vrijdag 8 januari: Corb Lund & The Hurtin’ Albertans. Lund, al ‘eeuwen’ actief en met zo’n kleine 10 albums op z’n actief, verraste in 2015 met het zeer goed verteerbare Things That Can’t Be Undone. Met Amerikaan Rob Heath als vervanger voor farmer Brady Valgardson (de koeien gingen voor, deze keer) achter de drumkit gaf de uiterst sympathieke Canadees Lund samen met vaste Hurtin’ Albertans Kurt Ciesla (bas) en Grant Siemens (gitaar, slide & pedal steel) een prima staalkaartje af van zijn oeuvre. Met natuurlijk ook songs van zijn meest recente worp. De kleine zaal was met zo’n 65 ‘man’ alleszins redelijk gevuld, en men genoot zichtbaar van de prettige mix van honky- tonk, country(rock) & folk. Wat verder opviel: diehard fans die niet alleen ietwat aangeschoten door de muziek heen stonden te lullen, doch deze fans wisten ook vrijwel alle songs letterlijk mee te zingen. Hoe dan ook: zeer genoeglijk.

Vier dagen later, dinsdag 12 januari, stonden de ‘stappers’ richting Bergen op Zoom ingesteld. In Het Zwijnshoofd aldaar was het een drukte van jewelste; voorbereidingen voor iets wat daar jaarlijks schijnt plaats te vinden: Carnaval. Als vrolijke Frans van een vrij laag niveau zijn dergelijke strapatsen niet aan mij besteed, maar in de zaal achter het café was wel iets wat mij elke keer opnieuw aanspreekt: de country-noir van Point Quiet. Deze van origine Haagse formatie was voor deze gelegenheid uitgebreid tot een zestal: trompettist Joost Verbraak voegde daar waar gewenst heerlijke accenten aan de toch al fijne muziek van het gezelschap rond Pascal Hallibert toe. Bijna 60 toehoorders, daar in het vestzakheater. Het heeft er nu dan toch alle schijn van dat steeds meer ‘lieden’ zich openstellen voor de muziek van Point Quiet. En terecht! Dat het geluid af en toe ietwat ontspoorde was geen onoverkomelijk probleem. Het geheel was namelijk weer van een prima kwaliteit, met uiteraard nogal wat verwijzingen naar Point Quiet’s laatste werk: Ways And Needs Of A Night Horse.

Van Bergen op Zoom naar Amsterdam, zal het hemelsbreed 110 km zijn? Voor iemand die goddank december voorbij is én dus heeft overleefd, is dat als vanzelfsprekend geen onoverkomelijke afstand. Vrijdag 15 januari in de grote zaal van Paradiso: Jason Isbell & The 400 Unit! Dan ook nog eens met John Moreland als support-act. Gelukzaligheid maakte zich eigenlijk al vanaf het moment dat de kaartjes voor dit optreden waren gescoord van mij meester. Het bleek geen teleurstelling. Sterker: zelden zo’n goed optreden (uitverkocht!) gezien. Op deze site is Isbell’s optreden al fraai beschreven. Daar ga ik dan ook niets meer aan toevoegen.

Met een interval van een week, een mens dient immers ook aan zijn relatieve arbeids-rustverhouding te denken, naar het mooie, ‘nietige’ Maassluis (Grand Café de Waker) getogen. En wel voor een optreden van iemand die wellicht wat minder bekend is: de Amerikaan Brooks Williams. Welnu, met zo’n 65 andere bezoekers mogen constateren dat deze uit Statesboro, Georgia afkomstige én tegenwoordig in Albion wonende meestergitarist een groter gehoor verdient. Deze zeer aimabele man weet namelijk precies wat de kunst van het weglaten is; geen groot zanger, maar o zo functioneel. Wel een uitmuntend gitarist; wisselend tussen z’n akoestische gitaar en z’n fraaie National steel, wist Williams vanaf minuut 1 te boeien. Met eigen songs, zoals Frank Delandry, maar ook met prima uitgevoerde covers van grootheden als Doc Watson, BB King en een plaatsgenoot van weleer, de eveneens uit Statesboro, Georgia afkomstige Blind Willie McTell. Ga hem een keer zien: Brooks Williams!

Zondag 24 januari dan: JW Roy in Kantine Walhalla, dit nadat hij daags voordien (vlak na een lezing van Ap Dijksterhuis) ook al Boekhandel Donner ruim een half uur ‘onveilig’ maakte; samen met Roel Spanjers & Cok van Vuuren. En waar in Donner onwetenden direct na de set tot aanschaf van het albumboek ‘Dry Goods & Groceries’ overgingen, daar mocht Roy in Walhalla, na een prima optreden, ook best tevreden zijn: de verkoop van het albumboek loopt gesmeerd. Met Bram Hakkens en Judith Renkema als uitstekende ritmesectie en Cok van Vuuren (diverse snaarinstrumenten) en knoppenspecialist Roel Spanjers aan zijn zijde gaf de inwoner van Durgerdam inderdaad live een prima weerslag van zijn met een boek omlijstte prachtalbum ‘Dry Goods & Groceries’. Natuurlijk songs van deze ‘groeiplaat’, maar ook wat oudjes zoals Broken Wings en Deeper Shades. Ook soms een intermezzo met enige puntige èn vermakelijke verhalen van schrijver/verteller Leon Verdonschot. Een uitpuilend Walhalla zag wellicht Roy’s (& consorten) beste (quote: Roel Spanjers) optreden van deze promotietour tot dan toe.

Een paar dagen rust en dan januari afsluiten met een van de laatste optredens van Tim Knol’s 2^e theatertour: ‘Lost And Found’. Woensdag 27 januari in het Wennekerpand te Schiedam. In Walhalla, eind vorig jaar, een volle bak, doch in Schiedam slechts een iets meer dan de helft gevulde zaal. Reden? In ieder geval niet het gebodene, want deze jongeman met z’n roots in Hoorn en tegenwoordig wonend in & werkend vanuit Amsterdam weet wat hij doet. Let wel: op zijn eigen manier, met zijn eigen (citaat van collega JW Roy) ‘bekijk het maar’- houding. En dat werkt, want naast eigen songs weet Knol immer songs uit de vergetelheid op te duikelen dan wel af te stoffen om er dan een eigen draai aan te geven. Knap, erg knap. In het verleden duikelde hij Jimmy Donley, Willam Bell of Don Covay in zekere zin (weer) op, en nu deed hij dat met Don’t Drive Me Deeper van ene Lee Bernard (uit 1963); deze song plakte Knol smaakvol achter Feed The Flame van Dan Penn. Met voorts covers van o.a. Adam Carroll (Teardrops) en Lucinda Williams (Drunken Angel), de laatste als opmaat voor een verhaal over Michael David Fuller a.k.a. Blaze Foley als ook een vertolking van Foley’s Cold, Cold World. Dat Knol bij Spookin’ The Horses van Fred Eaglesmith even een regel niet wist te vatten, geen probleem. Het maakte zijn voorstelling, met soms ook wat verhalen verwijzend naar het Stiefbeen & Zoon-achtige decor, er zeker niet minder om. Het toonde eerder een grote mate van ongedwongenheid. Met Eric Lensink na de pauze op toetsen aan zijn zijde gaf Knol wederom een inkijkje in zijn veelomvattend talent.

Gemist in januari o.a. Lucinda Williams en Patty Griffin, maar een mens kan niet alles hebben….En gelukkig duurt het ook nog 10 maanden eer die vermaledijde maand december weer daar is. Tijd in overschot om bijvoorbeeld o.a. Blitzen Trapper, Fred Eaglesmith, Dan Stuart, Ian Siegal & Jimbo Mathus én Rod Picott te zien. En niet te vergeten: om bij de diverse festivals aan te ‘leggen’.

Tekst: Van Bommel
Foto’s: Peter Hageman (Jason Isbell iov Kindamuzik); Van Bommel (Brooks Williams; JW Roy en Tim Knol)