Rayland Baxter is de zoon van een befaamd pedal steelspeler, Bucky Baxter, die te horen is op album van Dylan van Ryan Adams. Een steelgitaar had de jonge, pornosnor-dragende  Baxter niet meegenomen. Wel een drummer en een bassist, voorgesteld als Chip en Barney, die zodanig op het podium stonden opgesteld dat iedereen elkaar kon zien. Dat was ook nodig want er werd behoorlijk geïmproviseerd. Daardoor kregen de poppy songs die op albums  als Imaginary Man en Wide Awake staan, een behoorlijk stevige rockuitvoering. Een beetje vreemd misschien maar wel erg lekker.

Californiër David Luning had zijn vaste bassist Ben Dubin meegenomen. Voor een eerste kennismaking was dat ook genoeg, want zelfs in deze kale bezetting overtuigde Luning (‘In the States it’s pronounced Luhning’) volledig. Luning zingt uiterst gemakkelijk, heeft het publiek al in het tweede nummer in zijn zak zitten en heeft in Dubin (staande bas, voetdrum en ondersteunende zang) een perfecte strijdmakker. Hij wisselt makkelijk tussen meezingbare drankliederen (More Beer, Whiskey Bottle) en gevoelige songs als Bed Of Roses en Be Like Gold. Bij die laatste liedjes kun je in het publiek een speld horen vallen. Uitsmijter van dit prima optreden is Ain’t Life A Beautiful Thing waarin Luning en Durbin een waar harmonica-duel aangaan.

Het optreden van The White Buffalo is misschien wel de grootste verrassing van Ramblin Roots. Achter de in onze contreien nog niet zo bekende, maar toch al een jaar of 20 actieve The White Buffalo gaat de Amerikaanse zanger/gitarist/liedjesschrijver Jake Smith schuil. Smith wordt vanavond bijgestaan door bassist Christopher Hoffee en drummer Matt Lynott. De laatste wordt door Smith aangeduid, en niet ten onrechte, als een ‘motherfucking machine’. Wat een drummer! Maar ook de prachtige basloopjes van Hoffe verdienen vermelding. En dan The White Buffalo zelf: hij gromt, hij springt, hij brult, hij zingt fantastisch.  Klassieke, moddervette americana, zo lusten we er wel pap van.

Otis Gibbs kreeg de hele zaal aan het lachen. Niet één keer, nee tussen al die liedjes had hij geweldige verhalen te vertellen. Bijna net zo mooi als de verhalen in zijn liedjes. Daarbij moest je toch echt aan Townes Van Zandt denken. En ook aan Jerry Jeff Walker, omdat die stem van Gibbs daar het meest aan doet denken. En behalve indrukwekkende liedjes als Sputnik Monroe, het waargebeurde verhaal van een worstelaar  die eind jaren vijftig eiste dat blank en zwart door elkaar zouden zitten tijdens zijn wedstrijden in Memphis, waren er dus die vertelsels als Gibbs even moest stemmen. Zo zat hij in Frankfurt buiten op een bankje te lezen toen hij een jonge vrouw met camera op zich zag afkomen. Bleek dat ze bezig was met een reportage over daklozen. Verder vertelde hij dat hij in Utrecht ontdekte dat zijn gitaarband verdwenen was uit zijn koffer. Ja, hij had even niet opgelet toen de beveiligingsmedewerkers op het vliegveld in Amerika zijn koffer doorzochten. Stom natuurlijk. Gelukkig was er exemplaar gekomen van de band America, die zaterdag ook in Vredenburg stond, een concert dat overigens geen deel uitmaakte van Ramblin’ Roots. Zodat Gibbs zichzelf had horen zeggen: Thank you America…

Gibbs deed aan het einde van zijn concert de aanbeveling om vooral bij Grant Peeples te gaan kijken. Die imponeerde eerder dit jaar met het album Settling Scores Vol. II (zie recensie). Peeples, die voor het eerst in Europa was, is een geweldige songschrijver die pas op latere leeftijd zijn eigen liedjes serieus nam. Hij had geen enkele moeite om de aandacht vast te houden met zijn materiaal. Hij mag dan knauwen als Johnny Dowd, hij heeft zinnige dingen te zeggen en neemt stelling tegen het Amerika van Trump.

Tekst: John Gjaltema en Hugo Vogel
foto’s: Gerrie van Barneveld en Hugo Vogel