Hij heeft een stem als een wandeling over een grindpad. En hij struikelde onderweg nogal eens. Mentale problemen, verslavingen, mislukte relaties, dakloosheid, het zat Jared Dustin Griffin niet mee. Maar met Battle Cry Mercy (eigen beheer) tracht hij af te rekenen met de neergaande spiraal. Tijdens de pandemie raakte zijn creatieve geest in een stroomversnelling. Hij schreef voldoende nummers voor een aantal albums. Als al dat materiaal net zo meeslepend is als dit solodebuut, dan kunnen we nog wat verwachten. Hij stort de misère direct uit over de luisteraar op opener My Name Is Cannonball. En toch gloort er hoop aan het einde van het nummer. Want wie zo eerlijk is over de hindernissen in het leven zal niet zo snel opgeven. Dat is althans de indruk die hij achterlaat. Collega’s zien zijn toekomst blijkbaar ook wel met vertrouwen tegemoet, want Griffin verzamelde liefst 22 musici om hem heen. Toch zit er volop lucht in een compositie als Bleed You Away. Een mandoline maakt plaats voor een zware bas op Sweet Ol’ Loneliness, een compositie met opnieuw rustmomenten. De knarsende stem richt zich tot een Bottle On The Stove, waarbij een viool klinkt die de duivel tracht te verjagen. ‘Dying ain’t no sin’, zingt hij op Hold My Troubles, een nummer met mondharmonica dat de sfeer van Lee Clayton brengt. Op Black & Gold klinkt een accordeon en een koortje en het lijkt iets lichter van toon, maar donkerte hangt boven de glans. Met zijn persoonlijke ontboezemingen schetst Griffin de problematiek van velen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie