Satisfied is not the way I’ve been zong Joe Ely in 1977 op zijn titelloze debuut. Het nummer Tennessee Is Not The State I’m In kon gerust worden opgevat als een oorlogsverklaring aan Nashville, waar studiomusici country aan de lopende band produceerden. Ely liet dat niet gebeuren, hij wilde louter opnemen met zijn eigen band. Met dampende optredens en schitterende albums heeft de Texaan sindsdien naam gemaakt als de grondlegger van de alternatieve country. Satisfied At Last (Rack’ Em/Munich) heet zijn nieuwste en dat is nou niet bepaald een veelbelovende titel. Is de 64-jarige Ely uitgeraasd? Dat valt gelukkig nogal mee. Op het eerste nummer, The Highway Is My Home, behandelt hij direct een vertrouwd thema. Not That Much Has Changed verkondigt Ely bovendien om alle mogelijke onrust bij voorbaat te neutraliseren. Toch is er wel degelijk iets veranderd. Neem nou dat liedje bijvoorbeeld. Ely schreef het al in de tijd dat de Groninger flamencogitarist Teye bij hem speelde, toch al ruim tien jaar geleden. Daarna heeft hij het meermalen herschreven totdat hij tevreden was. Het gitaarspel van Teye is behouden gebleven op de versie die op Satisfied At Last staat. Er valt toch wel het een en ander op die werkwijze aan te merken. Door die hang naar perfectie mist het album de urgentie van ouder werk. De Texaan neemt tegenwoordig zijn muziek op in zijn eigen achter zijn ranch gelegen studio, ergens aan de rand van Austin en hij doet zelf de productie. Dit album roept de vraag op of de bemoeienis van een buitenstaander misschien toch zo gek nog niet zou zijn. Eigenlijk is het ook wel opmerkelijk dat Ely zich tegenwoordig zo kan uitleven in de studio. Vroeger had hij ronduit een hekel aan dat werk. Nu werkt hij toch een beetje op de door hem zo verfoeide Nashvillewijze. Voor zijn laatste album is namelijk een lange lijst aan begeleiders komen opdraven, zij het dat het wel allemaal vertrouwde namen zijn. Ely heeft de beschikking over veel mensen met wie hij sinds zijn begindagen heeft gewerkt. Zo is er sprake van een waar armada aan gitaristen op de tien nummers, toch is het niet een echte gitaarplaat geworden. Grappig genoeg heeft Ely blijkbaar het een en ander opgestoken van Teye, want op het fraaie Mockingbird Hill speelt hij hoogstpersoonlijk Spaanse gitaar. De grondlegger van altcountry kijkt niet alleen terug, maar ook vooruit op Satisfied At Last. Live Forever van Billy Joe Shaver is een van de drie covers. De door zijn vriend Butch Hancock geschreven liedjes Leo And Leona en Circumstance behoren tot de hoogtepunten van het album. Dat Ely zijn streken nog niet verloren is, blijkt ook wel uit You Can Bet I’m Gone. Hij verklaart daarin dat na zijn dood zijn as in patronen moet worden gestampt, waarna schutters op een winderige dag zijn resten in de lucht zullen schieten, zodat zijn as over de hele staat Texas verspreid wordt. Ely bedacht het overigens niet zelf, het was een verhaal dat hij las in een krant.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie