Op Circumstance (KnowHowe) van de Amerikaanse singer-songwriter Alice Howe komen de werelden van Laurel Canyon en Muscle Shoals op overtuigende wijze samen. Howe komt oorspronkelijk van de oostkust, maar ze trok op instigatie van Freebo naar de westkust. De veteraan die jarenlang bassist was in de band van Bonnie Raitt is sindsdien haar muzikale partner. Hij vervult de rol van producer, begeleider en helpt Howe als liedjesschrijver. De platencollectie van haar ouders vormde de belangrijkste inspiratie. Op dit album valt ze ergens te situeren tussen Linda Ronstadt en Bonnie meer…

Jaime Michaels is een man met grijze haren. Daar zingt hij over op Here We Are, het slotnummer van How To Shine (Appaloosa Records), en dat doet hij met de wijsheid van iemand die de stoffige jaren voorbij heeft zien rollen. De countryfolk van de in New Mexico neergestreken Amerikaan is bedeesd en bedaagd, maar ook terugkijkend op wildere jaren kun je er nog wat van maken. ‘When memories are all that’s left you / You will paint them as you need’, zingt hij op het titelnummer. Het hoeft niet allemaal groots en belangwekkend te zijn om waarde te hebben leert Beauty Doesn’t Need Forever. Hij legt meer…

Van Lukas Nelson + POTR recenseerden we nog maar één album. Dat was in 2016, toen Promise Of The Real ook als begeleidingsband van Neil Young fungeerde. Something Real ging via zwaar aangezette classic rock naar grunge en de zoon van Willie Nelson laveerde op andere platen ook van het ene genre naar het andere. Dat is wel typisch Texaans trouwens, gewoon spelen wat je leuk vindt zonder je te conformeren aan één stijl. Doug Sahm is wat dat betreft het meest treffende voorbeeld. Sticks And Stones (6 Ace Records/Thirty Tigers) is het meest countrygetinte album van Lukas Nelson tot meer…

Chelsea Crowell kwam met het idee om de hoes van The Chicago Sessions (New West Records/V2 Benelux) dezelfde lay-out te geven als Ain’t Living Long Like This, waarmee haar vader Rodney Crowell in 1978 debuteerde. De veteraan vond het een goed idee, vooral omdat de samenwerking met Jeff Tweedy (Wilco) zo ontspannen was geweest. Het herinnerde hem aan zijn begintijd. ,,It’s just me and the band in a room together, loose and live and having fun’’, aldus Crowell (gitaren, zang). Die relaxte sfeer is een van de sterke punten van dit album. Op uitnodiging van Tweedy tot stand gekomen in Chicago. Met meer…

Drie prachtige platen maakte Laura Cantrell aan het begin van de jaren nul: Not The Tremblin’ Kind (2000), When The Roses Bloom Again (2002) en Humming By The Flowered Vine (2005). Albums waarmee ze een plaatsje in het hart van de americanaliefhebber veroverde en ook in het hart van de Engelse dj John Peel, die toch niet bekend stond om een voorliefde voor country en aanverwante stijlen. Hierna verdween de Amerikaanse zangeres wat uit de spotlights, hoewel ze zo nu en dan nog wel een album uitbracht. Dat had ook te maken met de de gezinsuitbreiding die meer…

Trapper Schoepp leent op een van zijn liedjes enkele regels uit The White Cliffs Of Dover, een grote hit voor Vera Lynn in 1942. Zijn Cliffs Of Dover gaat over een Amerikaanse soldaat die na de Irakoorlog thuis niet meer kan aarden. Zo’n protestsong maakt wel duidelijk dat Siren Songs (Rootsy/V2 Benelux) meer is dan een verzameling liedjes over zeemeerminnen. Water is wel een terugkerend thema. Devil’s Kettle is een waterval aan Highway 61 in Minnesota die eindigt in Lake Superior. Volgens een vriend van Schoepp, een natuurgids, liet Al Capone er lichamen verdwijnen in een deel van de waterval dat meer…

Het maakt niet uit wat voor muziek Michael Jerome Browne speelt, de ondertoon zal altijd de blues zijn. Zo betoogt hij zelf in de liner notes van zijn album Gettin’ Together (Borealis Records/Stony Plain Records). En dat klopt aardig. De Canadees zwaait de Afro-Amerikanen die het genre ontwikkelden alle lof toe. Zelf leent hij de stijl en probeert dicht bij de originelen te blijven. Wederom Browne zelf die dat opmerkt. Hij slaagt er daarbij vooral in om de levendigheid van de composities te behouden. Zodat de collectie covers, hij schreef zelf slechts een van de nummers, samen een geïnspireerd geheel vormen. Zodat je meer…

Een nieuwe plaat van Beaver Nelson, dat is altijd het beluisteren waard. A Friend From Out Of Town (eigen beheer) is het negende werk van deze huisschilder-singer-songwriter uit Austin, Texas, dat mede dankzij een Kickstartercampagne tot stand kwam. Het debuut van Nelson, The Last Hurrah uit 1998, was een voltreffer die we hier ook als Gloeiende Plaat betitelden. De carrière van Nelson kwam echter nooit echt van de grond. De vraag is of hij daar echt om maalt. De man schrijft liedjes om door een ringetje te halen en leeft verder gelukkig met vrouw en kinderen. Zo’n nummer als meer…

Sinds zijn zestiende is Parker Ferrell al actief in de muziekbusiness. Maar pas nu, op zijn 36ste, heeft hij met Love Runs Through (eigen beheer) een debuutplaat afgeleverd. Geen wonder dus dat dit in vele opzichten een volwassen werkstuk is. De jaren van de wereld rondtrekken, onder bruggen slapen met andere zwervers, dat ligt allemaal achter hem. Hij leeft nu met zijn gezinnetje in Oklahoma en heeft het op zijn album over het geluk dat je in de kleine zaken in het leven moet vinden. Dat klinkt nogal belegen, maar door het gepassioneerde vakmanschap trekken Ferrell en zijn meer…

Zangeres Eilem Jewell kreeg het de laatste jaren flink voor de kiezen. Niet alleen een aantal sterfgevallen in haar omgeving en de coronacrisis waardoor ze niet meer kon optreden. Ook haar huwelijk liep op de klippen. En daarmee viel ook haar band uit elkaar, want haar voormalige echtgenoot, Jason Beek, was haar drummer en de facto manager. Ze trok zich terug in en hut in de bergen van Idaho om zich te herpakken en begon daar tussen de eindeloze wandelingen aan het schrijven van nieuwe songs. Die nummers zijn terecht gekomen op haar negende album, Get Behind The Wheel meer…

Ontzettend goed nieuws dat de drie ep’s van Dean Owens die samen de Desert Trilogy vormden nu ook op cd verkrijgbaar zijn. Die ep’s verschenen namelijk alleen als downloads (of waren te streamen). Met El Tiradito (The Curse Of Sinner’s Shrine) (Continental Song City) nu dus alsnog op een zilverkleurig schijfje met fraai artwork. De nummers van de Desert Trilogy die op Sinner’s Shrine (zie recensie) kwamen zijn niet meegenomen. Terechte keuze, want wie dat album kocht wil ook El Tiradito hebben. Want dit is allemaal net zo schitterend. En dan is er nog meer goed nieuws, want het betreft meer…

Loskomen van het beklemmende zuiden van de Verenigde Staten, dat is een van de drijfveren van Hannah Aldridge. Afstand nemen, maar toch ook vasthouden. Want opgroeien met de donkere kanten van de Biblebelt, dat schud je niet zomaar van je af. Muscle Shoals, Alabama, daar komt ze vandaan. Ze is de dochter van een musicus die zijn sporen daar heeft verdiend in de Fame-studio, maar ook in Nashville. Hij speelt twaalfsnarige gitaar en zingt mee op de achtergrond van Unbeliever. Verwacht op Dream Of America (Icons Creating Evil Art/NEWS) geen countrysoul zoals we gewend zijn uit die streek. Zoals meer…

Een album van een 87-jarige Britse folkzangeres, past dat op een site over alternatieve country en americana? Nou en of, zelfs als het gaat om stokoude traditionele liedjes. Want dat is het geval op Archangel Hill (Domino/V2) van Shirley Collins. Haar vertolkingen zijn zo puur als wat. Met verweerde stembanden zingt ze vol gloed, waardoor tot op zekere hoogte een vergelijking te trekken is met American Recordings van Johnny Cash. Dit is haar derde album sinds 2016, toen ze met Lodestar een comeback maakte na liefst 38 jaar. Een aantal liedjes heeft ze in het verleden eerder gedaan. En dan is er met meer…

‘I’m searching for three chords and the truth’, zingt Esther Rose op Spider, maar haar zoektocht op Safe To Run (New West Records/V2 Benelux) levert vooral andere zaken op. De singer-songwriter heeft New Orleans verlaten om zich te vestigen in Taos. Tijdens die verhuizing naar New Mexico zeulde ze haar verleden nog met zich mee, maar wel in de volle overtuiging om er afscheid van te nemen. Dat betekent dat ze de twang grotendeels achter zich heeft gelaten en het meer zoekt in atmosferische geluidsbeelden. Van country naar indie. Op de eerste helft van de plaat helt de meer…

Malcolm Holcombe had de kanker echt niet nodig om weer een album vol liedjes over ellende te schrijven. Dus toen hij vorig jaar die diagnose kreeg, had hij de liedjes voor Bits & Pieces (Proper Music/Need To Know) al klaar. En hij wilde ze zo snel mogelijk opnemen, want de toekomst was onzeker. Dat deed hij dicht bij huis in Asheville, North Carolina, met Jared Tyler aan zijn zijde. Die zorgt er in zijn eentje voor dat de boodschap van Holcombe (zang, akoestische gitaar) van een stevige bodem is voorzien middels zijn bijdragen op dobro, lap steel, baritongitaar, elektrische gitaar, bas, mandola, tenor banjo, klassieke meer…

Billy Jones komt oorspronkelijk uit Schotland, maar woont al sinds de jaren 90 in Zweden. Daar heeft hij een aardige loopbaan als singer-songwriter opgebouwd, maar zijn geschiedenis als musicus begon al in de jaren 60. Op Roy On The Hill (Beejayzus Music) zoekt hij zijn eigen weg tussen countryrock en folkrock. Jones (zang, akoestische gitaar) leunt daarbij sterk op het vioolspel van Jonas Liljeström van de Zweedse formatie Slàinte waarvan Jones zelf ook deel uitmaakt. Dat vioolspel neigt regelmatig naar Schotse en Ierse folk, maar op nummers als Anything en In The Name Of The Devil valt meer…

Er zijn van die artiesten die je tekstueel moeilijk kunt volgen. Vaak ben je geneigd om dat dan maar weg te zetten als hoogdravend. Van de teksten van Joe Henry moet je ook echt studie maken om ze te kunnen doorgronden. En dan nog vraag je je af wat hij bedoelt. Welke kant hij op wil met zijn beelden. Op het tijdens de pandemie opgenomen All The Eye Can See (EarMusic/V2) is het niet anders. Maar hoogdravend zou ik het niet willen noemen. Henry weet met zijn door een uitgelezen gezelschap ingespeelde fijnzinnige arrangementen en zijn geknepen zang – diep vanuit het meer…

De vorige keer dat we een album van Gregory Page bespraken (One Way Journey Home), ging het over doedelzakken en fluitjes van een cent. In dit stukje over Modern Man (Interrabang Records) gaat het over de Omnichord. Dat wonderlijke begin jaren 80 door Suzuki ontwikkelde instrument is in feite een elektronische autoharp. Dat kun je ook wel zien aan de vorm. De autoharp hoort dankzij Mother Maybelle Carter bij de geschiedenis van de countrymuziek, maar dat betekent niet dat Page (zang, Omnichord) op dit samen met Jason Mraz (synthesizers) geproduceerde Modern Man in die meer…

Hopelijk gaat het helpen dat The Road To The Sky (Continental Song City) gewoon in de schappen van de betere platenzaak te vinden moet zijn, want Gwil Owen verdient wel wat meer aandacht. Hij is altijd veel te onbekend gebleven. Deze nieuwe worp liedjes maakt eens te meer duidelijk wat voor een vakman deze songschrijver en uitvoerend artiest uit Nashville is. ‘When the songwriter’s Gone, just listen to his songs’, klinkt het op When The Songwriter’s Gone. Om misverstanden te voorkomen: Gwil Owen is gewoon nog onder ons. En hij trakteert de luisteraar op een fijne portie funky rootsrock. Connected verbindt meer…

Bestaat er ook zoiets als Jason Isbell-moeheid? Isbellitis? Want ik denk dat ik daar last van heb. Het viel me op bij beluistering van Weathervanes.  (Southeastern). Normaal gesproken ben ik onder de indruk van de nummers van Isbell. Maar bij dit nieuwe album van Jason Isbell & the 400 Unit veer ik maar heel soms op uit mijn stoel. Bij het openingsnummer Death Wish, een aangrijpende song over hoe het is om met een depressieve geliefde te zijn en bij de twee rockers Save The World en in het bijzonder When We Were Close. Dat laatste nummer is een heerlijke stamper die uitnodigt om de volumeknop meer…

Hoeveel mensen in de Lage Landen zullen regelmatig iets van Gramercy Arms draaien? Dat zullen er toch niet meer dan een handvol zijn. Dat is jammer voor die overige 29 miljoen, want Dave Derby, de centrale man in het steeds wisselende collectief Gramercy Arms, maakt heerlijke liedjes. Denk Lloyd Cole, om maar eens een dwarsstraat te noemen. Niet toevallig trouwens, want Derby en Cole zijn goed bevriend en Cole schreef mee aan het openingsnummer (Yesterday’s Girl) van het nieuwe album van Gramercy Arms: Deleted Scenes (Magic Door Records). Denk verder: meer folkpop meer…

Wat een stem! Wat een plaat! Met Let ‘Em All Talk (Icons Creating Evil Art/NEWS) heeft Luke Elliot een overdonderend album gemaakt. Een werkstuk dat uitroeptekens verdient. Wie is deze man? Hij komt oorspronkelijk uit New Jersey, maar de Amerikaan heeft zijn basis al een tijdje geleden verlegd naar Oslo. In Noorwegen zijn ze namelijk gek op zijn gothic americana. En blijkbaar vindt Elliot er inspiratie voor grootse daden. Want groots klinkt het, vooral op het door Leiber & Stoller geschreven I (Who Have Nothing), bekend van Tom Jones, maar dat hier vooral vergelijkingen oproept met de eerste meer…

Een van de beste optredens op TakeRoot die ik ooit zag was het gezamenlijke optreden van Luke Doucet, Justin Rutledge en NQ Arbuckle. Dat was waanzinnig goed. Van laatstgenoemde is nu een nieuw album verschenen: Love Songs For The Long Game (Six Shooter Records). De Canadees Neville Quinlan (de NQ in NQ Arbuckle) heeft een heerlijke stem met rafelrandje. Bovendien is hij een begenadigd liedjesschrijver, zo blijkt maar weer eens op deze nieuwe plaat. Negen van de tien nummers zijn van eigen hand. In lyrische teksten beschrijft Quinlan moeilijke relaties meer…

Onder de bandnaam Loveflowers staat in kleinere letters americana. Daarmee wil de Zweedse band duidelijk maken in welke hoek ze te plaatsen zijn. Golden Leaves (Mile Music) is een ep met zes nummers (speelduur 26 minuten) die eerder alleen maar te streamen waren. Nu dus ook op cd. De americana van de band is keurig verzorgd. Ze noemen Daniel Lanois als invloed en dat hoor je enigszins aan de manier waarop dit is opgenomen, bijvoorbeeld aan de open structuur van het titelnummer. Leif Thörner en Yvonne Greiffe delen de leadvocalen. Crossing Ocean heeft een beetje een Oosters meer…

Soul met af en toe een lekker twangende countrygitaar, dat is wat er te vinden is op Lowland Brothers (Continental Song City) van Lowland Brothers. Dat is een band uit Frankrijk en nee, het zijn geen broers. Dat is overigens met wel meer brothers in de muziek het geval. Soul dus, dat hoor je op opener Sunburns In December direct aan de gitaarakkoorden. En aan de stem van Nico Duportal. Soul met twang, zelf noemen ze Roy Orbison, Curtis Mayfield, Creedence Clearwater Revival en Dan Auerbach als invloeden. Op Driftin’ klinken rollende gitaarakkoorden en een orgel op de achtergrond, waar ook een meer…

Eerlijk gezegd zit ik niet te wachten op britpop van Bobbo Byrnes. Maar dat is wel de beste omschrijving van hetgeen de Amerikaan te bieden heeft op October (eigen beheer). Hij heeft hier in het verleden al vaker zijn opwachting gemaakt. Meestal met pretentieloze barroomrock. Liedjes over het oneindige Amerika waar hij zijn ellebogen op een vettige toog legde, van Texaco naar Texaco reed om te overnachten in motels met neonverlichting. Dus deze koerswijziging is nogal een verrassing. Het album werd opgenomen in Berlijn en Dublin en Byrnes is onder de indruk van de pophistorie van de studio’s waar meer…

Elf jaar geleden schreef ik over The Mystix dat de fraaie grofkorrelige stem van Jo Lily me deed denken aan Bobby Charles. Met TruVine (eigen beheer) in de cd-speler maakt die stem nog altijd indruk. Maar een andere vergelijking dringt zich nu op. Want in een popquiz had ik waarschijnlijk Captain Beefheart genoemd. Fout natuurlijk, maar wel in de buurt. Lily kan net zo lekker rauw op de noten blijven hangen. En de rest van de band hakt om in blues, country en rock alsof ze geesten uit het bos willen verjagen. Ook in dat opzicht valt hier te denken aan Captain Beefheart. The Mystix bevat naast meer…