Binnenkort op enkele podia in de Lage Landen: Jenny Don’t & The Spurs. Gaat dat zien, want het nieuwe album Broken Hearted Blue (Fluff & Gravy Records) is heerlijk. Met die lekker brutale stem geeft Jenny haar band flink de sporen. Noem het honky tonk, noem het cowpunk. Geen moment vervalt de band uit Portland, Oregon, in nostalgie, daarvoor is dit veel te levendig. Bij hedendaagse honky tonk ligt het gevaar op de loer dat artiesten iets te veel hun best doen om oude tijden te laten herleven. Met als gevolg dat het al snel gekunsteld gaat klinken, precies het tegenovergestelde van wat wordt beoogd. Bij Jenny Don’t & The Spurs is daarvan geen sprake. Dat is vooral te danken aan de achtergrond van de bandleden, want voorheen speelden ze vooral garagerock. Die energie verpakken ze nu in een wapperende strook franje waarmee ze het Wilde Westen brengen. Met Flying High gaan ze ziedend van start. Pain In My Heart is een en al twang. Surf zit er ook in de muziek van dit gezelschap; de baritongitaar van Christopher March blaast al het woestijnzand weg. Jenny en haar partner, de bassist Kelly Halliburton (die een verleden heeft in Dead Moon), willen vooral ver weg blijven van de mainstream. Daarin slagen ze volledig. Het instrumentale Sidewinder zou ook van Los Straitjackets kunnen zijn. De bluesy rootsrock van One More Night heeft wat van CCR, terwijl My Baby’s Gone met een Diddley-beat komt. Het gitaarwerk van het titelnummer zou niet misstaan op een vroege plaat van Chris Isaak. Het daaropvolgende You’re What I Need begint met een gitaarlick uit Bakersfield. De band raakte in 2022 drummer Sam Henry (Wipers) kwijt aan kanker, maar die grote tegenslag heeft de band niet tot stoppen gebracht. Met Buddy Weeks als diens vervanger knallen ze voort. Zie de agenda.
03/11/2024 Permalink
Gisteren gezien op take roots.
Traden op in de foyer.
Zetten de hele foyer op zijn kop.
Publiek stond eerst stijf te luisteren, maar veranderde gaandeweg in een dansende kolkende massa.
Deze cd ga ik kopen
03/11/2024 Permalink
Inderdaad fijn optreden.
En was ik je net voor Ton?
Jenny verkocht me gisteren haar laatste cd die ze bij zich had.
04/11/2024 Permalink
o, nee, het was Fire on the Bridge die ik gekocht heb, ook leuk.