Tot 1948 stond kunst, verdeeld in de onderwerpen muziek, literatuur, architectuur, schilderkunst en beeldhouwkunst, op het programma van de Olympische Spelen. Een jury beoordeelde de inzendingen, net zoals dat bij b.v. breaking en schoonzwemmen ook het geval is. Jammer dat muziek nu geen Olympisch onderdeel meer is. Dan zou België met Bruno Deneckere een kanshebber op een medaille zijn geweest. Zijn gehele oeuvre is indrukwekkend en met Healing Water (Lie Records) voegt hij daar weer een uitstekend album aan toe. Daarop 12 nummers, ingespeeld door –naast Deneckere zelf (zang, akoestische gitaar)– Bart Vervaeck (elektrische gitaar, pedal steel), HT Roberts (bas) en Nils de Caster (fiddle, mandoline, lap steel). Geen drummer dus, maar dat merk je nauwelijks. De mannen weten genoeg ritme aan te brengen met het beschikbare instrumentarium. Er wordt afgetrapt met het korte instrumentale Take Me To The Market. Dat drank gekke dingen met je kan doen blijkt uit het vlotte Some People Call It Poison (“but i just call it healing water”), zie hieronder in een solo live-versie). In het lekker lome Run To Mexico bezingt Gentenaar Deneckere zijn liefde voor dat land, mooie koortjes, mooie viool. Er fijn afgewisseld in tempo, terwijl de stemming er toch een is van vier mannen die precies weten wat ze van elkaar kunnen verwachten. Behalve in het afsluitende Quiet Lover; dat is vooral een ingetogen Deneckere met zijn gitaar.
Ook het mooie hoesontwerp van de hand van Deneckere zelf verdient een eervolle vermelding.
Healing Water staat (nog?) niet op de streamingsites, maar de cd kan via de website van Bruno Deneckere besteld worden.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie