Wat Todd Partridge het afgelopen jaar is overkomen, weten we niet. Was Autumn Never Knows uit 2023 nog een vriendelijk rootsalbum met melodieuze uitstapjes naar folk en country, Desert Fox Blues (eigen beheer) is zo duister als het grimmigste werk van T-Model Ford, R.L. Burnside en Jon Spencer. Niks mis mee natuurlijk. Integendeel. Vanaf seconde 1 gaan Partridge en zijn mannen er in Depression tegenaan met de snerpende slidegitaar van Kent Burnside (kleinzoon van, daar heb je het al) en de Paul Butterfield-mondharmonica van Tom Albanese, waarna Partridge zelf uitlegt wat er aan de hand is, namelijk drukte om niks – waarschijnlijk: “When all you do is worry, fuss and fret / About trouble that ain’t even got here yet / It’s all just tomorrows you may never know”. Ook Gotta Do begint met die honkende harmonica. Deze keer stuitert Partridge binnen met de van Jon Spencer geleende megafoonstem om de blues uit te leggen: “Muddy Waters sittin’ in a tree / he said the blues don’t set you free / but they can help you break the shackles around your feet”. In Interstellar Planetary zoekt hij in JJ Cale-stijl bij astronomen en sciencefictionschrijver naar verklaringen voor de radiostilte in het universum. Going Home Empty duikt met de zuigende mondharmonica van Albanese diep in de Chicago-blues, met alles wat daarbij hoort: “I ain’t lookin’ for trouble, trouble always finds me / I got here full but I’m going home empty”. De bluesballad Jimmy Carter is een mooi, stampend eerbetoon aan de oud-president die maar niet van doodgaan weet: “He said I will not go / Said I will not go gently into the good good night” (inderdaad: “Dylan Thomas wrote the president’s favorite poem”). In After The Work Is Done grijpt Partridge uiteindelijk weer een beetje terug op de meer gangbare americana – op zich prima, maar doe toch maar liever de roestige, bonkende blues van de negen tracks daarvóór.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie