Michael McDermott timmert al meer dan drie decennia hardnekkig aan de weg, zonder ooit echt keihard door te breken. Wie hem wél kent, zal dat worst zijn. En McDermott zelf laat zich er ook niet door uit het veld slaan. Zo pakt hij nu eigenwijs uit met maar liefst twee albums tegelijk, samen de dubbel-cd Lighthouse On The Shore/East Jesus (Pauper Sky Records) vormend. Zijn hele carrière door heeft McDermott heen en weer zitten schommelen tussen ingetogen akoestisch en uitbundig elektrisch, of, zoals hij zelf aangeeft: ‘Mijn ene persoonlijkheid groeide op met de vroege Dylan, Woody Guthrie, Odetta, traditionele Ierse folk en Tom Waits. De andere met The Stones, The Who, Van Morrison en U2.’ Het is slim om deze muzikale schizofrenie uit te serveren in twee duidelijk verschillende albums. Wie bij East Jesus terugdeinst voor de stevige rockmuur, kan bij Lighthouse On The Shore terecht voor de wat intiemere aanpak. Ook inhoudelijk, zoals op Breadbury Daydream: ‘When the news people say / That our time has finally come / And everybody is screaming / That everyone should run / I’ll be dancing with you at the end of the world’. En in Goddamnit Lovely: ‘All through the laughter and all through the tears / We hold on to our scars like old souvenirs / And whatever I give, it’s never enough / Goddamnit Lovely, it’s you I still love.’ Voorbeelden van de hardere benadering op East Jesus zijn het Springsteenishe FCO (‘So far we’ve come / This battle’s far from won / And the last few miles are the longest ones’) en Behind The Eight (geïnspireerd op het boek The Catcher in the Rye). Overigens is de waterscheiding tussen de beide albums nu ook weer niet zo strikt dat er op East Jesus alleen maar elektrisch geweld zou staan, en op Lighthouse On The Shore uitsluitend zachtmoedige melancholie. Al met al een traktatie waar we weer even mee vooruit kunnen. Alle songteksten (ook van vorige albums) zijn overigens als pdf beschikbaar op McDermott’s website.
21/10/2024 Permalink
Ik vind Michael McDermott al sinds zijn debuut 620 W.Surf uit 1991 een uitmuntend songschrijver. Natuurlijk is het niet helemaal nieuw wat hij doet. Zijn inspiratiebronnen worden hierboven genoemd. Het zijn geen slechte voorbeelden. Wat McDermott wellicht écht bijzonder maakt zijn de songteksten die hij schrijft. Het niveau van zijn oeuvre van ongeveer 17 albums en twee albums met The Westies is bijzonder hoog. Ook live is McDermott een persoonlijkheid en een bijzonder vriendelijke artiest. Ik kan wel twee A4tjes volschrijven om McDermott aan te bevelen maar het loont gewoon de moeite om te gaan luisteren naar deze singer/songwriter! Onder het comité van aanbeveling bevindt zich Jan Donkers die McDermott veel zendtijd heeft gegeven in Gonzo’s Radio (helaas bestaat het programma niet meer). Daarnaast Joanna Serraris. Zij heeft McDermott jaren geleden al naar Nederland (o.a. Den Haag) gehaald en is nog steeds fan. Een ander lid van dit comité is Stephen KIng. De Amerikaanse boekenschrijver van inmiddels meer dan 65 boeken. King weet hoe je een goed verhaal schrijft en heeft McDermott weleens geciteerd in zijn romans. Op McDermott’s derde album speelt hij zelfs een song mee en schrijft in het CD boekje: “My first listen to Gethsemane (McDermott’s tweede album) is one of the great events of my life as a rock music fan. It wasn’t so much the record itself, good as it was, as the man on the record. Not since I first heard Bruce Springsteen singing ‘Rosalita’ had I heard someone who excited me so much as a listener, who turned my dials so high, who just made me feel so fucking happy to have ears.”