Donald Trump lijkt het wel een aardig idee om zijn portret uit te laten hakken in de rotsen van de Black Hills in South Dakota. Zodat hij een plaatsje krijgt naast de vier Amerikaanse presidenten George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Zou het monument Mount Rushmore dan nog steeds Heiligdom van Democratie worden genoemd? Op het moment van schrijven zijn de stembussen in Amerika nog geopend. Wordt vandaag op democratische wijze de democratie de nek omgedraaid?

Heilige huisjes bestaan niet in de rockmuziek. Dus waarom zou je respect moeten tonen voor het Heiligdom van Democratie? Nergens voor nodig vonden de bandleden van Deep Purple. Dus vervingen ze de beeltenissen van de vier presidenten die Mount Rushmore vormen door hun eigen portretten op Deep Purple In Rock. Ian Gillan, Ritchie Blackmore, Roger Glover, Jon Lord en Ian Paice torenen hoog boven alles en iedereen uit op de rotspartij die de hoes van het legendarische hardrockalbum uit 1970 siert. 

Nee, die hoes laten we hier niet zien. Want met americana heeft dat werkstuk van de Britse band immers niets te maken. Om dezelfde reden viel ook Mountain Of Piss van Cosmic Psychos af. Ook al zouden de Australische punkrockers het misschien wel hebben gehaald als we niet voldoende alternatieven hadden gevonden. Het concept van Deep Purple In Rock is immers vaak gekopieerd. Bette Midler liet op Divine Madness (1980) het portret van president Thomas Jefferson vervangen door haar eigen hoofd om nog maar een voorbeeld te noemen.

Op het in 1964 verschenen Land Of Giants van The New Christy Minstrels staat trouwens ook al een getekende versie van Mount Rushmore. Maar die illustratie toont nog veel meer Amerikaanse tafereeltjes uit de geschiedenis van de Verenigde Staten, dus die viel ook af. Wel een echt rootsalbum trouwens. Gene Clark maakte op die elpee deel uit van de folkband, voordat hij later dat jaar met David Crosby en Roger McGuinn The Byrds zou beginnen. Barry McGuire van The New Christy Minstrels ging ook wat anders doen; hij scoorde met Eve Of Destruction een knoeperd van een hit.

Komen we uit bij de fraaie hoestekening van How The Hell Do You Spell Rythum? van The Amazing Rhythm (zo dus) Aces. Een countryrockplaat uit 1980 met een hoog gehalte bluesy soul. Niet het allerbeste album van de band, maar toch uiterst genietbaar. En als we alle namen van Deep Purple hier noemen, dan verdienen de zes leden van deze band uit Memphis, Tennessee, dat ook. Russell Smith, Butch McDade, Jeff Davis, Duncan Cameron, Billy Earheart en James Hooker kijken toe hoe de arbeider met drilboor vertwijfeld de werkzaamheden aan het logo met bandnaam even gestaakt heeft. How The Hell Do You Spell Rythum?

De bandnaam Nine Pound Hammer is geleend van een liedje van countryartiest Merle Travis, die net als de leden van de band uit Kentucky kwam. De cowpunkers eren met het artwork van When The Shi*t Goes Down, getekend door Tim Gabor, nog meer beroemheden met een speciale band met Kentucky. Bill Monroe natuurlijk, de vader van de bluegrass. Naast hem het portret van ontdekkingsreiziger Daniel Boone, de Amerikaanse volksheld die een nederzetting stichtte in Kentucky. Daarnaast is Colonel Sanders te zien, de ondernemer die bekend werd met Kentucky Fried Chicken. Abraham Lincoln behield zijn plekje op de hoes. De 16de president van de Verenigde Staten kwam uit Kentucky.

Marley’s Ghost is een in Nederland niet zo bekende band die al ruim drie decennia actief is. Ze worden wel eens vergeleken met The Band. Roots en rock, blues en bluegrass, gospel en country, ze spelen van alles op Four Spacious Guys. Het album Rushmore van The Silvers verving op het laatste moment Mountain Of Piss van Cosmic Psychos. Of dat een terechte wissel is? Punk ingewisseld voor poprock. Maar The Silvers zijn wel Amerikanen.

The Amazing Rhythm Aces – How The Hell Do You Spell Rythm? (1980)
Nine Pound Hammer – When The Sh*t Goes Down (2021)
Marley’s Ghost – Four Spacious Guys (1996)
The Silvers – Rushmore (2019)