In geen enkel ander muziekgenre is het zo belangrijk dat een artiest het leven geleid heeft waarover gezongen wordt als in country het geval is. Jaime Wyatt weet waarover ze het heeft op Neon Cross (New West Records/PIAS). Ze heeft als een outlaw geleefd. Ze is niet bang om te sterven, het is L I V I N dat haar angst inboezemt. Een oprecht nummer zoals D.I.V.O.R.C.E van Tammy Wynette dat was. Over dat leventje van haar: ze raakte verslaafd aan heroïne, beroofde haar dealer en zat bijna een jaar vast voor dit vergrijp. Dus ja, je gelooft haar wel als meer…

Hannah White zou graag een compliment krijgen, maar dat moet je natuurlijk wel verdienen. Hannah White & The Nordic Connections (Paper Blue Records) is best een aardige plaat, maar dan is het de vraag of de Britse zangeres dat als positieve waardering ziet. Pay Me A Compliment is trouwens een heel behoorlijk nummer. Traag en met een steelgitaar die de uithalen van White een goede bodem geeft om op terug te vallen. Gotta Work Harder zingt ze met rockabilly in de haarvaten. Haar band bestaat uit musici uit Noorwegen, maar haar Britse man meer…

Precies een jaar geleden maakte ik een tekstdocument aan met aantekeningen over In Sevens (eigen beheer) van Kora Feder. Helaas bleef het daar bij. Dat gebeurt soms, omdat de stroom aan albums nauwelijks is bij te houden. In dit geval is het extra jammer, want deze Amerikaanse singer-songwriter begint nog maar pas aan haar loopbaan. Na een ep is In Sevens het volwaardige debuut van de dochter van Rita Hosking. Op Automatic Times verfoeit ze het lakse beleid van de overheid na alle massamoorden in de VS. Ze schrijft liedjes die er toe doen, ingegeven meer…

Dat de Leif de Leeuw Band veelvuldig het podium opstapte om nummers van Allman Brothers Band te spelen, valt beslist te horen in de composities op Where We’re Heading (Continental Record Services). Vooral op het titelnummer spelen ze rond de noten die funk, soul, roots, fusion, country en rock aanraken. Een jamband dus, maar wel eentje die na instrumentale passages terugkeert bij het liedje. Baby James is een kort instrumentaal intro met heel open geluidsbeeld, een slidegitaar en piano ver op de achtergrond. Het gaat dan over in James, dat meer…

Honderd jaar geleden kregen vrouwen kiesrecht in de Verenigde Staten, een jaar nadat dat in Nederland het geval was. Om aandacht te vestigen op die mijlpaal nam Grant Peeples een album op met elf liedjes geschreven door vrouwen. Bad Wife (Continental Song City) bevat nummers die de Amerikaan live allemaal al eens had gedaan. Hij hoefde niet naar de liedjes te zoeken, ze vonden hem, zo laat hij weten. Hij begint met Crying Out van Carrie Elkin. Prachtig traag, bijna een beetje zoals Sam Baker het ook zou doen. Toeval of niet, Baker zagen we meer meer…

Allemachtig, wat een fraaie stem! Eh, stemmen, want het is grotendeels samenzang. Of nee, toch maar één stem. Want Joel Siegel verzorgde zelf alle vocalen op Pink Hotel (Starcrossed Media) van Joel Siegel & The Pocket Band. Wie is deze man? Want laat een ding duidelijk wezen, hij heeft met dit album iets bijzonders afgeleverd. Hij blijkt al een lange staat van dienst te hebben. Alleen is dat eigenlijk nooit iemand opgevallen. David Crosby wel. Die was erbij toen de band RJ Fox begin jaren 70 in de studio van Wally Heider in San Francisco een meer…

Met een ‘one, two, three, can you see me?’ begint Maya Rae met het titelnummer van Can You See Me? (Black Hen Music). Jawel, en horen ook. Daar openbaart zich een probleempje. Mae hangt soms wat tegen de noten aan en haar stem is ook nog eens wat schel. Geen fijne combinatie. Soms kan dat tegen de noten aanhangen heel lekker zijn, maar in combinatie met de hardheid van de zang is dat hier niet het geval. Instrumentaal is er niet zoveel mis met dit album, geen wonder met Steve Dawson in de stoel van producer. Van de Canadese verscheen al een album meer…

Robert Jon & The Wreck komen uit Californië, maar het geluid van Last Light On The Highway (eigen beheer) valt te situeren in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Southern rock dus. Op opener Oh Miss Carolina imponeren ze als Black Crowes in de beginjaren. Nou ja, bijna. Het met blazers aanvangende Work It Out spelen ze met soul. Bij Californië denk je eerder aan countryrock dan southern rock. Dus even een buitengewoon simpele vergelijking om de twee stromingen uit elkaar te houden. Southern rock is hardrock met blues en meer…

Maanden voordat de honky tonks de neonverlichting doofden wegens Covid-19 lag deze al op de stapel. The Valley (Thirty Tigers/Bertus) van Charley Crockett is wederom een prima plaatje om het eigen huis om te toveren tot een honky tonk. Dat hebben we hier al meer dan eens gedaan en dus is het hoog tijd (lees: veel te laat) om daar maar eens melding van te maken. De Texaan heeft met Welcome To Hard Times namelijk al weer een opvolger klaar die hij eind volgende maand uitbrengt. En in april verscheen er ook nog een lofi-collectie meer…

We hebben het al eerder geschreven: als je begint met je allerbeste plaat, dan is er toch altijd iets van teleurstelling bij een nieuwe worp nummers. Night Without Love (Landslide Records/Sonic Rendezvous) van Webb Wilder mag er best zijn, maar haalt het wederom niet bij It Came From Nashville uit 1986. De lol van die plaat klinkt nog altijd door in de groeven; dat enthousiasme weten de toch altijd wat cartooneske platen sindsdien niet meer over te brengen. Lekkere roots & roll is het zeker, met een gitaarloopje van Beatles bijvoorbeeld meer…