Reunions (Southeastern) heet het nieuwe album van Jason Isbell and the 400 Unit. Isbell heeft de laatste jaren de lat natuurlijk erg hoog gelegd met albums als The Nashville Sound, Something More Than Free en Southeastern. Je kunt je afvragen of die lat met dit nieuwe werk weer gehaald wordt. Maar misschien worden de verwachtingen ook wel erg hoog opgeschroefd. Reunions is een prima album geworden, niet meer maar ook niet minder. Het vierde studioalbum borduurt voort op het geluid van The Nashville Sound (pun intended). Zeer kundig gecomponeerde meer…

Net als Cher op haar plaat 3614 Jackson Highway uit 1969 poseert Eileen Rose voor de studio van Muscle Shoals (Holy Wreckords/Continental Song City) waar dit nieuwe album werd opgenomen. Het is eigenlijk maar een onooglijk gebouwtje, de vitrage hangt er nog net zo voor de ramen als in 1969. Zouden die ooit gewassen zijn, vraag je je dan af. Op het linkerraam zat destijds nog een sticker met nogmaals dat nummer 3614, maar die is verdwenen. Rose begint met She’s Gone helemaal in de stijl die we van de studio in Alabama kennen, want het is meer…

John Baumann meende het toen hij zong dat hij als Jimmie Dale, Butch of Ely zou willen zijn. Dat nummer Here I Come op Proving Grounds was een aardige opmaat naar het samenwerkingsverband The Panhandlers. Kijk eens naar die hoes van The Panhandlers (The Next Waltz), dat is een regelrecht eerbetoon aan More A Legend Than A Band van The Flatlanders. Er waren namelijk meer musici die wilden zijn als Gilmore, Hancock of Joe. De collega’s William Clark Green, Cleto Cordero en Josh Abbott waren al net zo enthousiast over dat idee als Baumann. Dus meer…

Mike Mattison ging als zanger en gitarist van The Derek Trucks Band mee naar The Tedeschi Trucks Band. Ondertussen heeft hij ook nog een eigen band met Scrapomatic en een solocarrière. Op Afterglow (Landslide Records/Sonic Rendezvous) horen we een soulzanger die nooit echt diep  hoeft te gaan. Zo brengt het losse spel van de ritmetandem het titelnummer bij een cadans die lichtjes rockt als een schommelstoel. Deadbeat is pubrock met piano. De tussen soul en blues laverende rock glijdt soepeltjes langs en kan soms behoorlijk poppy uit meer…

De muzikale loopbaan van Nels Andrews begon op de hoogvlakten van New Mexico, waar hij vijftien jaar geleden zijn zondagse schoenen voor een houten veranda had uitgetrokken. Sinds zijn uitgebalanceerde debuut Sunday Shoes is hij zich blijven ontwikkelen. En hij vertrok uit Taos en ging terug naar de kust waar hij opgroeide. Hij woont nu in Santa Cruz, Californië. Op Pigeon and the Crow (eigen beheer) zoekt hij zijn inspiratie net als op het in 2012 verschenen Scrimshaw aan de kust. Vooral de mistflarden aldaar boeien hem. Die brengen een meer…

Hoe kan het dat Up And Rolling (New West Records/PIAS) van North Mississippi Allstars nog op mijn bureau ligt? Al heel veel gedraaid, maar tot mijn schrik nog nooit de recensie geschreven. Nu dus maar. Wat valt er nog voor nieuws te vertellen over de broers Cody (drums, Wurlitzer, bas, zang) en Luther Dickinson (gitaar, zang)? Dat ze gewoon weer een prachtig album hebben gemaakt? Dat zijn we toch wel van ze gewend. Dat direct op opener Call That Gone dat heerlijke fifefluitje van Sharde Thomas ook weer meedoet? Dat de band verder bestaat uit bassist Carl Dufrene en meer…

Een verbroken relatie is een uitstekend startpunt voor een debuutplaat. Als de inspiratie duidelijk ergens vandaan komt, hoef je als artiest niet zo bezig te zijn met jezelf duidelijk te positioneren in het brede spectrum van de popmuziek. Yesterday Is Gone (Full Time Hobby/Konkurrent) is een geslaagd debuut van Dana Gavanski, een in het Canadese Vancouver geboren singer-songwriter met Servische roots. De zoektocht naar haar afkomst hielp haar om een eigen geluid neer te zetten. Op What We Had kan ze vocaal meer…

Zes jaar geleden schreef ik al eens een uitgebreid stuk over Swamp Dogg. Het was een recensie van The White Man Made Me Do It, maar ik verstopte die in de rubriek Side Tracks. Dat hoeft niet met Sorry You Couldn’t Make It (Joyful Noise/Konkurrent). Want kijk eens naar die cowboyhoed. Jaja, Swamp Dogg gaat op de countrytoer, een stijl die eigenlijk van het begin af al doorkwam in zijn werk. En alternatief is hij al zijn hele leven geweest. Dus staat hij tussen de recensies deze keer. Met sterrenwaardering. Vier stuks en dat is echt niet alleen omdat John Prine meer…

Rond de millenniumwisseling zag ik Ana Egge het voorprogramma van The Flatlanders verzorgen in The Bottom Line in New York. Dat viel niet echt mee. Het podium leek veel te groot voor een zangeres die ietwat schuchter haar liedjes ten gehore bracht. Het betekende dat ik haar na het in 1997 verschenen debuut River Under The Road niet echt meer gevolgd heb. Is It The Kiss (Story Sound Records) is inmiddels haar elfde album. Het begint met Cocaine Cowboy. Die houdt zich met zijn vrienden op in rookwalmen en gedimd licht. Een mooi meer…

‘Barn-burning’ noemen The Reverend Shawn Amos & The Brotherhood sommige nummers op Blue Sky (Put Together Music/Contintentl Record Services). Dat is wel een omschrijving die hout snijdt, voor zover dat niet al in rook is opgegaan. Want we hebben het hier over blues, maar toch ook over country. En dat is in dit geval wat anders dan countryblues. Zo komt er op Stranger Than Today een steelgitaar aan te pas. Het begint bluesy, maar heeft een vrije countryuitloop. Troubled Man is funky countrysoul in een geweldige samenwerking met meer…