De recensie van het debuut Golden van Ben Kunder begonnen we met een oproep aan fans van Dawes om op deze man te letten. Vier sterren deelden we uit. Opvolger Better Human moest het met eentje minder doen. Voor Searching For The Stranger (Comino Music) raakt hij nog een keer een ster kwijt. Met Berlin begint de Canadees namelijk met een nogal gladgestreken nummer. Vooral door zijn zang. En ondanks enkele oprispingen van een elektrische gitaar. De softrock neigt deze keer nogal naar Christopher Cross. Ook als hij opgepakt wordt door meer…

‘Close up the honky tonks, lock all the doors’, schreef Red Simpson begin jaren 60. Zijn oproep werd kracht bijgezet met vertolkingen door Buck Owens, Flying Burrito Brothers, Dwight Yoakam en vele anderen. Het duurde tot 2020 voordat het zover was. De neonlichten doofden als gevolg van Covid-19. Daarom een korte serie om het eigen huis om te toveren tot een honky tonk. Met vandaag: Ben Jarrell. Troubled Times (Country Roots Records) heet de kroeg op het album. En die Jarrell wist nog van niets, want deze cd dateert al van 2019. meer…

Hoe korter de baard van Jack Grelle wordt, hoe minder country er in zijn muziek zit. Op het ook op deze site besproken Steering Me Away was hij echt nog een honkytonker met flinke baardgroei. Op Got Dressed Up To Be Let Down uit 2016 schoof hij meer op richting folkrock en op dit nieuwe album If Not Forever (eigen beheer) wordt er plotseling flink gerockt. Niet dat de songwriter uit St. Louis – nu met kortere en keurig gecoiffeerde baard- ineens een echte rocker is geworden. Nee, nog steeds bekwaamt hij zich meer…

De Australiër Dan Tuffy draait al een hele tijd mee in het Nederlandse popcircuit. Begin jaren 90 was hij hier als bassist van Wild Pumpkins At Midnight en hij bleef plakken. Hier ontstonden de bands Big Low en Parne Gadje en in 2017 was er zijn eerste soloplaat Songs From Dan op zijn eigen label Smoked Recordings. Letters Of Gold (Smoked Recordings/Continental Record Services) is zijn tweede. Een fraai opgenomen album, dat op opener Can’t Contain My Feeling ietwat aandoet als Junkhouse. Zelf noemt hij Velvet Underground. Tuffy heeft in Madelief meer…

De Engelsman Mr. Alec Bowman combineert een loopbaan als professioneel fotograaf en filmmaker met bezigheden als singer-songwriter. I Used To Be Sad & Then I Forgot (eigen beheer) roept pastorale folkalbums uit eind jaren 60 en begin jaren 70 in herinnering. Het staat in het schrijven van de promotor en het is gewoon ook zo. Iets in de opener Physics & Form klinkt zo bekend, maar wat het dan is? Weet iemand het? Op A Ditch Worth Dying For zakt Bowman als een folkzanger in de sixties diep weg in de ellende. Spannend geluidsdecor meer…

Een hippie hootenanny, dat is voor Roger Johnson het summum. Daar is hij wederom naar op zoek op zijn tweede album. Op zijn debuut uit 2009, de prachtige dubbelaar Stag Cotillion Volumes One & Two (zie recensie), kwam hij aardig in de buurt. Op Mod Americana (Autie Tunes Music) fantaseert hij over de tijden van Beatles en Flying Burrito Brothers. ‘The Beatles were more country than country is today’, merkt hij op. En gelijk heeft hij. Verwacht dus geen commerciële Nashville-country (alsof wij daar ooit aandacht aan schenken) van Johnson, maar ouderwetse meer…

De Lord Of The Highway noemen ze hem. Of de Panhandle Rambler. Maar de rusteloze zwerver Joe Ely is tot stilstand gekomen. Noodgedwongen. Net als iedereen. Hij dacht eventjes dat hij gek zou worden. Toen ging hij aan het werk op zijn ranch even buiten Austin, Texas. Met Love In The Midst Of Mayhem (Rack ‘Em Records) levert hij als een van de eerste singer-songwriters een antwoord op deze beangstigende tijden in de vorm van een nieuw album. Een antwoord? Hmmm, dat is misschien iets teveel eer voor deze verzameling nummers. Ook Joe Ely weet meer…

Lilly Hiatt omschrijft zichzelf als een gepassioneerde meid met klauwen op P-Town, een verschroeiend nummer waarop ze het heeft over een slechte dag in Portland, Oregon. Zo haalt ze wel meer slechte momenten terug op Walking Proof (New West Records/PIAS). Het is haar vierde album. Met een vierde producer. Na Doug Lancio, Adam Landry en Michael Trent is het nu de beurt aan Lincoln Parish. Op Little Believer klinkt ze nogal verveeld, waarschijnlijk omdat ze constant balanceert tussen geven en nemen in haar relaties. Een hang naar onafhankelijkheid en meer…

Al die muzikanten zitten door de maatregelen die genomen zijn tegen de verspreiding van het virus met de handen in het haar. Velen van hen zitten doordat er geen optredens meer georganiseerd kunnen worden, zonder echte inkomsten. Van de cd- of plaatverkoop moeten ze het immers niet meer hebben. Je ziet overal artiesten die via stotterende livestreams liedjes vanuit hun huiskamer ten gehore brengen of in elk geval de band met hun publiek te behouden. Dalton Domino deed het anders. Hij nam gewoon thuis in meer…

Op zijn twaalfde speelde Michael Doucet al in een band met zijn neef Zachary Richard. De man is een instituut binnen de cajunmuziek, ware het niet dat ze in Louisiana niet zoveel moeten hebben van formeel gedoe. Met Beausoleil houdt Doucet het genre levend en levendig. Met respect voor de tradities verrijkte hij cajun met rock, country en blues. Lâcher Prise (Compass Records) is een schoolvoorbeeld van die stelling. De plaat swingt, verkent diverse terreinen, zit instrumentaal geramd in elkaar. En daarmee verrast Doucet telkenmale. Opener Water, Water is meer…