Een dame die al enige tijd meedraait in de americanawereld maar die hier nog nooit de aandacht heeft gekregen die ze verdient is Amy LaVere. Daar komt nu verandering in. De 45-jarige LaVere levert met Painting Blue (Archer Records) al haar zesde soloplaat af. Daarnaast is ze trouwens ook, met John Paul Keith, actief in de band Motel Mirrors. Maar nu dus Painting Blue, een album met 9 nummers, waarvan er 6 zelfgepend zijn. De overige 3 liedjes zijn covers. De meest in het oog springende daarvan is Shipbuilding. Een nummer dat Elvis Costello meer…

Een grote naam in altcountry is Caleb Stine niet. Zal hij ook wel niet worden, daarvoor experimenteert hij waarschijnlijk net iets te veel met andere stijlen. We hebben al vaker op werk van de uit Baltimore afkomstige singer-songwriter gewezen en altijd in positieve zin. Mystic Country (eigen beheer) van Caleb Stine & The Revelations is ook weer een heel cool plaatje. Het begint met de stem van navigatie-apparatuur op Juniper Antenna. Tussen de nummers door zijn veelal radiofragmenten te horen. Zodat een krakende steelgitaar overgaat in een helder meer…

Tegenwoordig is iedereen nogal wild van artiesten die andermans repertoire spelen. Want van Beatles of Crosby, Stills, Nash & Young krijg je nooit genoeg. Toch? Leuk en aardig allemaal, maar zulke popmuziek wordt ook nu nog gemaakt. Met nieuwe liedjes. Uitgevoerd door artiesten die die nummers zelf geschreven hebben! Zoals Sadler Vaden op Anybody Out There? (Dirty Mag Records/Thirty Tigers/Bertus) dat doet. De leadgitarist van Jason Isbell en zijn 400 Unit is zelf een grote fan van de gouden jaren van de popmuziek. Dat vertaalt hij naar zijn eigen meer…

Sauce Piquante is het tweede album van de in Parijs woonachtige Theo Lawrence. Dat klinkt heel Frans, maar dat valt wel mee (of tegen, het is net hoe je het bekijkt). Lawrence is een Frans Canadees die naar aanleiding van zijn eerste album in 2018 al op Pinkpop terecht kwam. Sauce Piquante is, ondanks de titel, bijna geheel Engelstalig. Lawrence is nog in zijn twintiger jaren, maar kent de muziekgeschiedenis op zijn duimpje. Op dit album grijpt hij namelijk terug naar ouderwetse beat, 60’s pop en classic country. In meer…

Voor een eerste introductie van The Tender Things is het misschien beter om hieronder eerst de recensie van het titelloze debuut van deze band te lezen. Dan kunnen we direct daarna vaststellen dat How You Make A Fool (Spaceflight Records) op dezelfde voet doorgaat, maar zelfs nog sterker is. Want met Sister Elizabeth, die een kaarsje brandt in een motel langs de snelweg, wordt begonnen met een nummer dat de hoogtijdagen van Flying Burrito Brothers en The Byrds terughaalt. Wat een heerlijke samenzang. Wat een spetterende gitaren. Wat een fijne meer…

In 2017 verscheen The Tender Things (eigen beheer) van The Tender Things. Een nauwelijks opgemerkt debuut van een band rond Jesse Ebaugh. Die speelde vroeger bas in Heartless Bastards, maar heeft zich sindsdien ontpopt tot bandleider. Oorspronkelijk komt Ebaugh (zang, gitaar, songschrijver) uit Kentucky, maar Austin, Texas, is al een tijdje zijn uitvalsbasis. Ouderwetse countryrock is hier het startpunt. Oh Rosie heeft qua samenzang en melodielijn beslist iets van Pure Prairie League. Op Put My Tools Away lijkt een doordouwende James McMurtry aan het meer…

Andrew Hawkey woont in Wales en daar nam hij ook Long Story Short (Mole Lodge Records) op. Streekgenoot Clovis Phillips produceerde het album en liet het daar niet bij, hij is namelijk ook actief op akoestische en elektrische gitaren alsmede bas, drums en percussie. De singer-songwriter Hawkey zingt vanzelfsprekend en dat doet hij terwijl hij een twaalfsnarige gitaar speelt of achter orgel, dan wel piano zit. En zo af en toe blaast hij op mondharmonica. Op opener Dear Friend leren we de 77-jarige Hawkey kennen als een folkzanger met een beetje meer…

In de recensie van Existential Frontiers wezen we al op de gelijkenis qua stem van White Owl Red met Robert Forster en Grant McLennan van Go-Betweens, zonder nog te weten op wie van die beiden het meest. Het titelnummer van Afterglow (Hush Mouse Records) heeft dat wederom. En daar blijft het niet bij. Ook qua opbouw en melodie zijn er overeenkomsten met de band uit Australië. Het met mondharmonica opgetuigde Hell And The Blues heeft een snelle melodie en in weerwil van de titel is het een licht werkje, met een soort humoristische meer…

Het is sluitingstijd, je drinkt je laatste slok, trekt je jas aan, zet je Stetson op en verlaat de bar. Niet dus, das war einmal. Nu drink je je laatste slok en beëindig je je telefoongesprek of Zoom-meeting. Hoe dan ook, dan staat Logan Ledger op je te wachten om zijn zielenroerselen met je te delen. Zoals hij doet op zijn titelloze debuutplaat (Rounder Records). Ledger heeft het niet makkelijk met de liefde, lijkt het. Hij zingt over het Invisible Blue (een ‘blue you can’t see’). Niemand weet waar de eenzamen gaan na hun laatste slok wijn (Nobody Knows). Hij heeft geen dromen meer…

Local Honey (Lesser Known Records/Thirty Tigers/Bertus) is de derde soloplaat van Brian Fallon. Volgens de blurb op het promo-exemplaar presenteert de voormalige voorman van The Gaslight Anthem een vorm van uitgeklede americana. De eerste woorden ‘In this life there will be trouble / But you shall overcome’ doen echter onmiddellijk de wenkbrauwen fronsen. De boodschap van When You’re Ready is atypisch voor americana, een muziekvorm waarin doorgaans de nadruk wordt gelegd op het onoverkomelijke van de problemen. Nou is afwijken meer…