De hoofdpersoon van Black & White Blues is op de vlucht voor zowel de politie als enkele drugsdealers. Hoe loopt het met hem af? Bereikt hij het casino waar hij naartoe wil? What I Came Here For (Shotgun House) van James Steinle biedt weer bijzondere verhalen. De prelude naar het titelnummer is een gedicht, waarna we kennis maken met een stel dat betere tijden heeft gekend. Het is een liedje dat ook geschreven had kunnen zijn door Terry Allen en dat komt echt niet alleen door de piano van Sam Rives. Steinle heeft net als Allen een bijzondere meer…

Acht jaar geleden leverde Tony Denikos met Under The Church een fraai album af, waarbij we ons afvroegen of het nou countrysoul of countryjazz betrof. Op Gravity Wins (eigen beheer) gaat het om countryfolk en countryblues. De arrangementen worden wederom klein gehouden. Denikos (zang, gitaar, dobro, bas, mondharmonica) en producer Scott Smith (gitaar, dobro, bas, piano, percussie) roepen slechts af en toe de hulp in van anderen voor bijdragen op cello, mandoline en percussie. De liedjes gaan over klein leed op L’il Chrome Fish (over een ornament meer…

Het is funky. Het is jazzy. Het is bluesy. Maar het is geen country. Wel pop. En soul. Sid Whelan zou wel willen zingen als Nina Simone, maar dat zit er natuurlijk niet in. De artiest uit New York pakte na een lange pauze zijn gitaar weer op in 2013. Waitin’ For Payday (Presidio Records) is zijn derde album sindsdien. In 2015 bespraken we The Story Of Ike Dupree, toen hij Whelan als bandnaam hanteerde. Ook nu heeft Sid nog een stel begeleiders om zich heen op deze schijf met acht eigen nummers die net iets meer dan een half uur beslaan. Op Midnight In The Country meer…

De nummers op Until The End (eigen beheer) van Aaron Boyd begonnen als losse gedachten die hij aan het papier toevertrouwde. Het waren gevoelens die hij van zich af moest schudden. Bijna tien jaar geleden zette hij voor het eerst wat op papier. Zolang is hij van zijn verslavingen af. Daar gaat het dus soms over. De singer-songwriter uit Kentucky had zelf niet gedacht dat het liedjes zouden worden die hij met een publiek zou delen. Hij was drummer in bands van anderen en had geen intenties om op de voorgrond te treden. Maar het liedjesschrijven als meer…

Nathaniel Rateliff brengt meestal platen uit met zijn band The Night Sweats, rock ’n roll platen met veel soul en hier en daar een toefje country of blues. Maar zo nu en dan brengt hij ook solo materiaal uit dat hij niet passend vindt voor z’n Night Sweats. And It’s Still Alright (Stax) is zo’n album. Tijdens een retraite in 2017 schreef Rateliff een aantal nummers voor een volgend album van zijn band, maar er kwamen ook wat liedjes te voorschijn die daar minder voor geschikt waren. Zoals What A Drag dat over het einde van zijn 11 jaar durende relatie gaat. Zijn vriend meer…

Eerlijk gezegd dacht ik dat David Childers zijn gitaar al lang aan de wilgen gehangen had. Sinds midden jaren nul had ik al niks meer van ‘m vernomen. Beetje vreemd was dat wel want hij timmerde hier best aan de weg met relatief goed verkopende albums en regelmatige optredens. Maar misschien gaf de advocaat uit North Carolina toch meer gewicht aan zijn juridische carrière. Hier ligt evenwel ineens Interstate Lullaby, een album waarop Childers begeleid wordt door The Serpents. En wat blijkt, de man is juist advocaat af en heeft de afgelopen meer…

Ry Cavanaugh dankt zijn voornaam aan Ry Cooder. Diens eerste elpee was net uit toen de Amerikaan op de wereld kwam. Zijn vader maakte zelf ook muziek, hij was actief in de folkscene van New England. Eigenlijk waren er altijd wel musici over de vloer bij zijn ouders. In de jaren 70 speelde vader regelmatig in het Lone Star Cafe in New York. Op Time For This (Cav Productions) speelt Ry Cavanaugh (zang, gitaar) liedjes van zijn vader. Qua stijl doet het album aan alsof het in de jaren 60 of 70 is opgenomen. Cavanaugh, een van de kernleden van meer…

A Wave Of Golden Things (Joyful Noise/Konkurrent) van Tall Tall Trees wordt door de platenmaatschappij aangeprezen als kosmische countryrock, maar is het dat ook? Mwah, een banjo maakt nog geen countryrock. Dat kosmische valt wel te plaatsen. Mike Savino, de drijvende kracht achter dit project, drijft namelijk soms zomaar weg op een wolkje. Of zijn het de rookgordijnen van een joint? De Amerikaan nam het album op in een mobiele studio die geplaatst werd op een hennepplantage in de Appalachen. Kan dus zomaar. Afijn, het geluidsdecor van opener meer…

Nog eens een plaatje uit Portugal bespreken? Alleen als het de moeite waard is toch? Okee! The Gambler Song (Sony) van Mazgani is dat. Eerst maar even iets over Mazgani, oftewel Shahryar Mazgani zoals hij voluit heet. Werd in Iran geboren maar kwam na de revolutie van 1979 als kleuter met zijn ouders in Lissabon terecht. Maakte eerder al 5 albums (waarvan we de coversplaat Lifeboat ook al eens hier bespraken), en voegt met dit The Gambler Song weer een album met negen zelfgeschreven songs toe aan zijn oeuvre. Negen fijne meer…

Het collectief Bonny Light Horseman bewerkte oude traditionele folksongs en verspijkerde ze tot moderne composities. Ook de teksten werden hier en daar aangepast om een nieuwe dimensie te creëren. De bandnaam is gewoon de titel van een oud liedje, waarmee Bonny Light Horseman (37303d/Konkurrent) begint. Napoleon krijgt ervan langs. Want een geliefde kwam niet thuis. Daar zit nu iemand met een gebroken hart. Anaïs Mitchell (zang, akoestische gitaar) zingt het. Zij vormde het collectief met Josh Kaufman (zang, gitaren, meer…