Na de Birds Of Chicago zijn er nu ook de Birds Of Ontario. Net als die uit Chicago zijn de Birds of Ontario een duo, Joe Roncetti en Eric Grosvenor. Maar die uit Ontario tappen wel uit een heel ander vaatje dan hun soortgenoten uit zuidwestelijke richting. Op het ongetitelde debuut (eigen beheer) grossieren Roncetti en Grosvenor in lekkere (country)rock ‘n roll. Hier en daar een beetje retro want in sommige nummers klinken invloeden uit de jaren 70 door. En de Stones vormen ook een inspiratiebron. Niet alleen in de rocknummers maar ook meer…

De vrouwen die samen de bluegrassformatie Della Mae vormen hebben die naam niet voor niets gekozen. Della Mae is een vrouw die in meerdere bluegrassliedjes voorkomt. Ze is altijd de zondebok. Op Headlight (Rounder/Bertus) gaat Della Mae in de tegenaanval. Want Celia Woodsmith (gitaar), Kimber Ludiker (viool) en Jenni Lyn Gardner (mandoline) hebben er genoeg van dat vrouwen altijd het onderspit delven. Het titelnummer gaat over de controverse rond Anita Hill, die in een hoorzitting in 1991 verklaarde dat ze was lastiggevallen door meer…

In 2012 was Bill Fay na ruim veertig jaar opeens terug met Life Is People. In 1970 en 1971 waren er twee elpees van hem verschenen, daarna leek zijn rol uitgespeeld. Countless Branches (Dead Oceans/Konkurrent) is zijn derde sinds zijn comeback. Niet dikwijls lukt het artiesten om na zo’n lange tijd terug te komen en daarbij niets aan eigenheid te verliezen. Vaak is er in dit soort gevallen toch sprake van een herhalingsoefening die het niet haalt bij het eerste werk. Fay is al die jaren doorgegaan met waar hij destijds mee bezig was: liedjes maken waarin meer…

Veel mensen kijken met verbazing, walging en/of woede naar wat er gedurende de afgelopen jaren in de VS aan het gebeuren is. Niet alleen hier in Europa, maar ook in de VS zelf. De mannen van de Drive-by Truckers draaien er in de songs van The Unraveling (ATO), hun 12^de album, ook niet omheen. De voorganger, American Band, was al politiek geladen, maar op deze nieuwe plaat is vrijwel elk nummer een felle aanklacht tegen het Amerika anno nu. White supremacy, immigratiepolitiek, drugsgebruik, wapengeweld, het komt allemaal aan bod. Opvallend meer…

The Blues Don’t Bother Me verklaart Matt Patershuk onmiddellijk op zijn nieuwe album If Wishes Were Horses (Black Hen Music). Maar hij speelt het wel, zo af en toe tenminste. Want de Canadees pin je niet zomaar vast op een stijl. Na die blues klinkt namelijk country op Ernest Tubb Had Fuzzy Slippers. Grappige titel over een ruzie die de Texas troubadour ooit had met de baas van de Grand Ole Opry. In Velvet Bulldozer voert Patershuk Albert King op. Die kon zijn gitaar laten zingen, zo horen we. Zelf heeft de singer-songwriter zich ook verzekerd van meer…

Neil Bob Herd was naast Sid Griffin een van de bepalende mannen in The Coal Porters. Every Soul A Story (Cattlecall Music) is zijn solodebuut, maar wel met een band om zich heen. Als Neil Bob Herd & The Dirty Little Acoustic Band begeeft het gezelschap zich langs de uitspanningen van Londen en omgeving. Pubrock dus. Zoals wel vaker bij Engelse bands is er een lichte skatik te ontwaren in sommige nummers. Bad Land begint bijvoorbeeld ietwat Caribisch. Net als Book Inside Them zou je het een combinatie van roots en wereldmuziek kunnen meer…

Torgeir Waldemar’s debuut uit 2014 was overweldigend goed. No Offending Borders uit 2017 was wat harder maar ook prima. Met zijn derde, Love (Jansen Records/Suburban), keert hij weer een beetje terug naar de sfeer van het debuut. Love kent 8 nummers, maar daar zitten 2 korte instrumentale intermezzo’s en een intro bij. Slechts 5 echte liedjes dus. De kenner van Waldemar’s eerdere werk weet dat dat lange uitgesponnen nummers zijn (het kortste duurt altijd nog vijfenhalve minuut). Folkrock met de (vooral elektrische) gitaar als belangrijkste meer…

De vorige keer was het een plafondlampje, nu moeten acht kaarsen voor wat verlichting zorgen. Of voelt Gill Landry zich juist heel senang bij dat donkere gemoed sinds het schitterende Love Rides A Dark Horse uit 2017? Op dat album werd hij teruggeworpen in de werkelijkheid nadat zijn geliefde er vandoor ging, kort voordat ze zouden trouwen. Skeleton At The Banquet (Loose Music/Bertus) wekt de indruk dat de Amerikaan zich inmiddels totaal op zijn gemak voelt in deze nieuwe waarheid. Hij koestert de complexiteit van de teleurstelling. De meer…

Conceptuele kunst en countrymuziek, met die onwaarschijnlijke combinatie heeft de Texaan Terry Allen een oeuvre opgebouwd waar Just Like Moby Dick (Paradise Of Bachelors/Konkurrent) moeiteloos aan toegevoegd kan worden. Bijzonder als altijd. In het geval van Allen kun je altcountry ook omschrijven als artcountry. Een artistieke triomf met liedjes over onderwerpen die niet dikwijls behandeld worden door collega’s. Zoals het verhaal over boeienkoning Houdini die na zijn dood niet weet te ontsnappen uit zijn kist, dit tot groot verdriet meer…

Water and Sand is een samenwerking tussen de Amerikanen Todd Thibaud en Kim Taylor. Thibaud kennen we al jaren van zijn solowerk en gelegenheidsformaties als Hardpan, Parsons Thibaud. Hij begon al in de jaren 90 met zijn band Courage Brothers. Taylor werkte eerder samen met Ron Sexsmith en Over The Rhine en heeft ook solo al diverse albums gemaakt. Op Catching Light (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) bundelen Thibaud (zang, akoestische gitaar) en Taylor (zang, akoestische gitaar) de krachten, verder meer…