Het is 9 januari 2020 en nu begint al de grote inhaalslag met recensies van albums uit 2019 waarvan we denken dat die hier besproken moeten worden Atlanta Millionaires Club (Secretely Canadian) van de –u raadt het al- uit Atlanta afkomstige Faye Webster is zo’n album. Het verscheen al in mei van vorig jaar maar is toen onder onze radar doorgevlogen. Atlanta Millionaires Club is een intrigerende plaat waarop Webster op interessante wijze americana vermengt met R&B. Dan bedoelen die jazzy hedendaagse arrenbie en dus niet het rauwe meer…

De aankondigingen en interviewtjes van radiodeejays met Reverend Freakchild op Road Dog Dharma – Lay Your Hands On The Radio (Treated And Released Records) zijn te flauw voor woorden en zeker niet geschikt om vaker dan een keer te ondergaan. Die ‘gesprekjes’ met WNCD (Youngstown, Ohio), WBJB (Asbury Park, New Jersey), WTJU (Charlottesville, Virginia), WUTC (Chattanooga, Tennessee), WNCW (Spindale, North Carolina), WWOZ (New Orleans, Louisiana), KPFT (Houston, Texas), KNON (Dallas, Texas), KGNU (Boulder, Colorado), KPIG (Freedom, meer…

Met Sometimes I Just Don’t Know van Bryan Estepa kijken we al voor de derde keer in korte tijd (na Fallon Cush en Josh Rennie-Hynes) naar Australië. De uit Sydney afkomstige Estepa draait al een jaar of 15 mee in de onafhankelijke muziekscene down under en dit Sometimes I Just Don’t Know is  zijn 6^de album. En wat een heerlijke plaat is dat geworden. De 10 nummers hangen op intelligente wijze net tussen altcountry en powerpop in. En ze nodigen vrijwel zonder uitzondering uit om hard afgespeeld en luidkeels meegezongen te worden. Neem nu meer…

Het collectief The Orphan Brigade zocht op To The Edge Of The World (eigen beheer) de kust van Noord-Ierland op. Daar komt groepslid Ben Glover vandaan. De andere twee kernleden zijn de Amerikanen Neilson Hubbard en Joshua Britt. De band laat zich graag inspireren door wisselende locaties. Dat uit zich meteen op Pipes’ Intro; met een doedelzak dus. Verder kunnen de mannen goed samenzingen, zoals duidelijk wordt op de lichte pop van Under The Chestnut Tree en Children Of Lir. En dan is er nog een gastzanger in de persoon van John Prine. Met meer…

Spiritueel zonder zweverig te worden, dat is de muziek van Joe Henry. Neem nou zo’n albumtitel als The Gospel According To Water (EarMusic/V2). Je kunt er niets mee en toch voelt het precies goed. Er hangt een schaduw over deze plaat. Henry kreeg te horen dat hij kanker heeft. Zodat je nog dieper op zoek gaat naar de betekenis van de als altijd moeilijk te doorgronden teksten. ‘Come rain or come the shine we knew, time arrives and its army marches through – to leave a trail of tears and bone, right through the song that once I called my meer…

Smalltown Stories (Rootsy/Sonic Rendezvous) van Trond Svendsen & Tuxedo is nog net iets beter dan het ook al alleraardigste Palomino Motel uit 2017. De Noorse misdaadreporter is gezegend met een prachtige stem die resoneert tussen de donkere tonen van Tom Russell en de iets hogere van Jerry Giddens (Walking Wounded, Gaucho Gil). Met Russell deelt hij nog iets, namelijk een diepgravende interesse in criminaliteit. Daarmee kun je natuurlijk goed aan de slag als schrijver. Het verhalende aspect van Smalltown Stories speelt zich af langs alle meer…

De eerste zeven nummers van Enough! (Cottage Sound Recordings) schreef Steve Mednick in reactie op drie schietpartijen in 2018: een school in Florida; een synagoge in Pennsylvania; een bar in Californië. Vul de naam van Mednick in bij de zoekfunctie op deze site en constateer dat de artiest uit Connecticut een sociaal bewogen strijder tegen onrecht is. De afbeelding op de hoes van zijn nieuwste album toont de inslag van een kogel op metaal. Zijn oproep tot meer compassie en medemenselijkheid heeft weinig uitgehaald. Ook in 2019 werd er weer heel meer…

Nadat Shelby Lynne al eerder afrekende met haar duistere familiegeschiedenis, doet Allison Moorer dat nu op Blood (Thirty Tigers/Bertus). Op de binnenhoes staat een foto van de zusjes Shelby en Allison samen met hun ouders. Hun vader zou later zijn vrouw ombrengen en daarna zelfmoord plegen. De zusjes waren getuige. Mishandeling, alcoholisme, intimidatie, armoede en verwaarlozing, dat bepaalde het leven van de zusjes voordat het drama plaatsvond. En daarna liet dit alles diepe sporen na. En toch vind Moorer ook mooie meer…

Moe van alle psychedelica zochten Amerikaanse rockartiesten eind jaren zestig het platteland op. Zo brachten The Byrds opeens country op Sweetheart Of The Rodeo. De tournee die ze even later door Engeland maakten, zette daar eveneens wat in beweging. De bleekneuzen in Londen wilden ook wel cowboys zijn. De cd-box Across The Great Divide – Getting It Together In The Country 1968-74 (Grapefruit Records/Cherry Red Records) biedt een geweldig overzicht van Britse musici die hun eigen idylle creëerden. Het is een stroming geweest die veel meer…

Groningers kunnen knauwen als de besten, maar ze leggen het af tegen Chris Knight uit Kentucky. Man, man, man, wat klinkt dat rauw bij die kerel. De mond gaat nauwelijks open, toch is zijn zang enorm krachtig. Almost Daylight (Drifters Church Productions/Thirty Tigers/Bertus) bevat liedjes over boeren en andere desperate types. ‘I’m a gypsy on my way home’, zingt Knight op het titelnummer en hij perst er veel meer van dat soort fraaie zinnetjes uit. Ondertussen knarst de gitaar van Dan Baird langs een Crooked Mile en banjert een banjo meer…