Op het titelnummer Heart Is A Tower (eigen beheer) bevrijdt de Canadese singer-songwriter Genevieve Charbonneau zichzelf uit een relatie die niet meer goed voor haar was. Het is het eerste nummer van dit album vol countryfolk. Het laatste liedje heet simpelweg Thank You en is geadresseerd aan haar ex. Want ook al spreekt ze van een ongezonde relatie, ze bedankt hem toch, want de vader van haar kinderen zorgde er wel voor dat de was en vaat werden gedaan. Ondertussen haalde Charbonneau veel inspiratie uit haar leven. Ze wilde de liedjes meer…

De bas dreunt nogal door op Speakeasy, het eerste nummer op Stillwater (Loose Records/Bertus) van Frankie Lee. Die dreun aan de bodem verhindert niet dat je op een open laadbak van een truck wilt springen om een reis door het Amerikaanse landschap mee te maken. En al direct op datzelfde nummer word je totaal verrast door een nieuw vergezicht als een dwarsfluit klinkt. Dat is fijn, zo’n onverwacht instrument in het decor van americana. Immers, het genre heeft ook wel eens last van voorspelbaarheid. Vaststellen dat Only She Knows fans meer…

Dupas heeft een aardig album afgeleverd, maar hij zou iets minder frequent Guitar Town moeten aandoen. Dat was twee jaar geleden de slotzin van de recensie van Tennessee Night van Ed Dupas. Op The Lonesome Side Of Town (Road Trip Songs) valt echter opnieuw niet te ontkomen aan de vergelijking met Steve Earle. Niet alleen de stem en de manier van zingen, maar ook de composities zijn verwant aan het werk van de singer-songwriter die zo vaak The Hard Way volgde. It All Sounds Like Leaving heet een van de liedjes. En zo is het, want op het meer…

We zijn wat laat met het introduceren van Paul Cauthen. Vorige week stond hij op het Sugar Mountain Festival in Amsterdam. Daarvoor was hij al eens in Nederland als voorprogramma van Cody Jinks. We ontvingen pas onlangs zijn debuut uit 2016 en een ep uit 2018 (zie bespreking in roundup). Een paar weken later viel zijn nieuwste in de brievenbus. En oei, oei, oei, wat viel Room 41 (Lightning Rod/PIAS) de eerste draaibeurt tegen. Dat worden slechts twee sterren, zo was het oordeel. Maar al na de tweede keer draaien moest dat verdict fors meer…

Joe Ely organiseerde begin jaren 80 een tournee van The Clash door Texas. Jesse Dayton was bij een van die concerten. Het veranderde zijn leven. De volgende dag kocht hij een leren jack en bezocht de kapper omdat hij net zo’n jaren 50-kapsel als Joe Strummer wilde. De punkband had hem de ogen geopend. Hun versie van I Fought The Law van de Texaanse band Bobby Fuller Four leerde hem dat je een liedje alle kanten op kunt sturen. Dat doet Dayton dan ook op Mixtape Volume 1 (Blue Elan Records/PIAS). Covers krijgen pas betekenis als je meer…

In een blokhut in de Rocky Mountains kwam het zesde album van Beth Bombara tot stand. Eigenlijk wilde ze het rustig aandoen. Bijkomen van al dat touren. Maar in die overweldigende natuur begon ze als vanzelf weer te schrijven. Evergreen (All The Right Pills/Lemp Electric) is genoemd naar die blokhut. Dat betekent niet dat het een rustiek klinkend solowerkstuk is geworden. Op Evergreen slalomt ze langs folkpop en rootsrock. Good News is lekker losjes en bluesy als Stones of Sass Jordan. Net zo makkelijk is het daarop volgende titelnummer poppy als meer…

Dylan Earl is er weer eentje die country uit lang vervlogen tijden terugbrengt in het hier en nu. De jonge Amerikaan is een protegé van Daniel Romano, die in 2014 een ep met vier nummers van hem produceerde. Squirrel In The Garden (Rootsy/Sonic Rendezvous) is zijn tweede volwaardige album. De sound is bekend. Oude country dus, maar wel met een twist. Ongeveer zoals Daniel Romano het heeft voorgedaan. Earl blijkt net als Romano meerdere pijlen op zijn boog te hebben. Naast liedjesschrijver en uitvoerend artiest specialiseert hij zich in meer…

In de jaren 80 heb ik de elpees van The Waterboys altijd in de schappen van de platenwinkels laten staan. De folkrock van deze Schotten was me te pompeus, een oordeel dat voornamelijk gebaseerd was op wat ik over de band had gelezen. Ik had nooit de moeite genomen om eens een plaat te beluisteren. Er was immers voldoende Amerikaanse countryrock te ontdekken waarmee de platenkast gevuld kon worden… Where The Action Is (Cooking Vinyl) dringt zich via de promotiekanalen nu aan mij op. En wat een leuke plaat is dat! Vanaf meer…

Dave Schramm speelde in 1986 gitaar op het debuut van Yo La Tengo. Vier jaar later debuteerde zijn eigen band The Schramms met Walk To Delphi. In 2000 werd het vijfde studioalbum uitgebracht, waarna het bijna twintig jaar duurde voordat er met dit Omnidirectional (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) een opvolger verscheen. In de tussentijd was er nog wel een liveregistratie van een in Duitsland opgenomen concert op een dubbel-cd, maar verder hield Schramm zich vooral bezig als sessiemuzikant op albums van onder anderen meer…

Een viool die als een vogel heen en weer vliegt door de Midwestern Sky. Een klaterende banjo die over elkaar schuivende wolkenpartijen weer van elkaar duwt op Hard To Reach. Op Idaho gaat het om de zoektocht naar een betere weg door het leven met een steelgitaar die de route plaveit. Ky Burt is een nietige figuur op de cover van The Sky In Between (Woodstove Records), maar als geen ander weet hij die ruimte te bespelen. Met zijn soms lichtjes overspringende tegen het ijle aanhangende stem lijkt hij weg te zweven in het zwerk, maar niets is meer…