All Right, All Night (Shotgun House Records/Sonic Rendezvous) is volgens Garrett T. Capps de opvolger van In The Shadows (Again), maar ondertussen heeft hij ook al een uitstekende plaat afgeleverd met The Three Timers. Hoe dan ook, dit is het tweede deel van de In The Shadows Trilogy. Dus schieten we goedgemutst de ruimte in met het titelnummer, ingeleid door wat vuurpijleffecten uit de modulaire synthesizer van Justin Boyd. Dit is namelijk wederom een gevalletje spacecountry met NASA Country als begeleidingsband. Al te meer…

Dust To Mud (eigen beheer) is het debuut van Iain Micah Weigert. Grappige naam als je die op z’n Nederlands uitspreekt, maar Weigert is een Amerikaan die tegenwoordig in Nashville woont (daarvoor in New Orleans). Heel veel meer weet ik niet van de man, behalve dat hij ook instrumentmaker is. Maar het belangrijkste: hij is een singer-songwriter die fijne gitaarliedjes schrijft die ergens tussen country en folk liggen. Liedjes over vergankelijkheid zoals Bye And Bye. Somberstemmende liedjes als Room By The Hour, waarin iemand face down gevonden wordt in meer…

’Left of center country music from the city of angles.’ Als een artiest zo goed zijn plaats weet te duiden, dan ligt het voor de hand om zo’n zinnetje van de website maar gewoon over te nemen. Warning (eigen beheer) heet het album en als artiestennaam hanteert de uit Los Angeles afkomstige Alex Owen Lasers Lasers Birmingham. Zijn inspiratie zoekt hij in authentieke country, maar tekstueel wil hij niet blijven hangen bij de bekende beelden. Zijn liedjes moeten van deze tijd zijn. Dat legt hij dan direct uit in het titelnummer waarmee het album aanvangt: meer…

Op North East (eigen beheer) covert het collectief dat zich Session Americana noemt liedjes die hun oorsprong hebben in New England, de verzamelnaam voor de staten Connecticut, Maine, Massachusetts, New Hampshire, Rhode Island en Vermont. In dat deel van Amerika kwamen veel migranten aan met dromen over een betere toekomst. De industriële revolutie drukte er een belangrijk stempel op het dagelijkse leven. Daarover gaat een liedje als You’ll Never Get To Heaven van Bill Morrissey, dat hier een fraaie vertolking krijgt met Jim Fitting op meer…

Angela Perley noemde haar album 4:30 (eigen beheer) naar de studio in Columbus, Ohio, waar het werd opgenomen. Het is ook haar bedtijd, als ze tenminste geen bezigheden heeft in de ochtend. Want als de zon onder is gegaan, begint de creativiteit te stromen bij haar. Ze schrijft dan vlotte popsongs over het grote avontuur dat liefde heet. Soms gaan die over haarzelf. ‘I’m a loster, I’m a wild one baby / I’m a dancer, I’m a left-handed crazy / I’m a moochild whispering your name’, zingt ze op Let Go. Op Back In Town verheugt ze zich op meer…

De Canadees Stephen Stanley was in zijn thuisland in de jaren 90 redelijk succesvol met de band The Lowest of the Low, dat door AllMusic omschreven wordt als melodische folkrock met de overgave van punkrock. Met Jimmy & The Moon (Wolfe Island Records/Continental Record Services) is hij terug en The Stephen Stanley Band zou je heel goed met vergelijkbare woorden kunnen duiden. In de jaren 90 stond hij op dezelfde podia als Billy Bragg, Bob Mould, Violent Femmes, Jayhawks en Lloyd Cole. Gooi dat allemaal door elkaar en je krijgt iets als meer…

Mark Rogers verhuisde begin jaren 80 van Washington DC naar Los Angeles om inspiratie op te doen in de stad van de countryrock. De band die hij er vormde leidde een bestaan in de marge. De radiostations draaiden Duran Duran, maar geen Warren Zevon, zijn held. Al snel vroeg Rogers zich af waarom hij het nog moest proberen en in 1983 had hij er genoeg van. Hij reisde terug naar de oostkust. Met Laying It Down (eigen beheer) heeft hij al die jaren later alsnog zijn droom een beetje waargemaakt. Right Here is een prima binnenkomer. Die meer…

Drivin N Cryin maakte ruim dertig jaar geleden (toen nog met apostrofs) naam met een uiterst bijzondere combinatie van folkrock en hardrock. Met Live The Love Beautiful (eigen beheer/Sonic Rendezvous) gaan ze voort op de mystery road die ze destijds zijn ingeslagen. Een vaste formule hebben frontman Kevn Kinney en zijn maten nooit gehad. Tim Nielsen is als bassist een constante naast Kinney, verder zijn er nogal wat personeelswisselingen geweest. Kinney (zang, gitaren, mondharmonica) en Nielsen (bas, mandoline, meer…

‘What is the body when the soul has flown?’ Die vraag van Josh Ritter kwam wel even binnen toen ik op 15 juli zijn nieuwe album Fever Breaks (V2/Bertus) in de cd-speler van de auto schoof. Mijn vader was die ochtend overleden. Hij werd 94 jaar. Draai je muziek op zo’n dag? Onderweg naar het zorghuis waar mijn ouders vorig jaar naartoe waren verhuisd, wist ik het allemaal even niet. En dan die vraag die Ritter stelt op Ground Don’t Want Me, het eerste nummer van de plaat. De tekst was bij voorgaande draaibeurten een beetje langs me heen meer…

Niks beter om de hitte het hoofd te bieden dan een klasse-gitaarplaat. Het ongetitelde debuut van het Canadese Espanola bij voorbeeld. Die gitaren en zo af en toe toetsen en pedal steel worden bespeeld door Aaron Goldstein, die je wellicht kent van zijn werk bij Daniel Romano en talloze andere acts. Hij nam zelf de afgelopen 5 jaar 11 zalige nummers op voor dit album. Daarbij put hij uit de hele rock ‘ roll geschiedenis. Je hoort bluesrock, rock, new wave, powerpop en country, op zo’n wijze bijeengesmeed dat het een onweerstaanbaar geheel wordt. Eerlijk gezegd; het meer…