Countrymuziek wordt door menigeen nogal eens geassocieerd met cowboys. Maar hoe vaak hoor je nu eens een cowboy muziek maken? Forrest VanTuyl is een soort van cowboy. Hij werkt 6 maanden per jaar bij een zogenaamd pack station, die ladingen per paard naar plaatsen in de wildernis van Oregon brengt die niet op andere wijze bereikt kunnen worden. “Bestaat dat nog?”, zul je je misschien afvragen. Klaarblijkelijk, zie onderstaand filmpje. De andere maanden van het jaar brengt deze VanTuyl onder de naam An American Forrest muziek uit. Oh Bronder, Donder Yonder? (eigen meer…

Luister naar de gitaarakkoorden waarmee het titelnummer van My Body Longed For The Summer (Miedlena Records) begint en je komt tot de vaststelling dat D.H. Scott goed geluisterd heeft naar Townes Van Zandt. Beluister de rest van het nummer en die vaststelling is een gegeven waar je niet omheen kunt. Luister naar de rest van het album en je hoort het in bijna elk liedje. Moeten we deze artiest daarom maar afserveren als weinig origineel? Geenszins! Want Dakota Hall Scott heeft een verzameling liedjes geschreven die meer…

Leaf Rapids wordt gevormd door het echtpaar Keri en Devin Latimer. In het eerste decennium van deze eeuw vormden ze de helft van de Canadese altcountryband Nathan. Met Citizen Alien (Coax Records) hebben ze een album gemaakt waarin de bijzondere verhalen van familieleden centraal staan. Zo gaat Barbershop Shears over de overgrootmoeder van Keri, een Japanse die met een kappersschaar een man die haar onheus bejegende aanviel. Ze verliet daarna Kyoto om een nieuw leven te beginnen in Victoria. Keri heeft een fraaie countrystem die meer…

Walking In The Wild (CRS/Continental Europe), het derde album van Point Quiet, is gestoken in een eenvoudig zwart klaphoesje. In veel nummers wordt ook de avond of de nacht genoemd. De nacht als de tijd dat je wakker ligt en je leven kan overdenken, de nacht als tegenhanger van de dag waarop er weer nieuwe hoop is. Want Walking In The Wild is dan wel een album met stemmige nummers, een somberstemmend geheel is het echter geenzins. De americana van deze Nederlandse band (waarover we hier eerder uitgebreid schreven) is nauwgezet en meer…

Eli Paperboy Reed lijkt op 99 Cent Dreams (Yep Roc Records/V2) te schakelen tussen Detroit en Chicago. Want News You Can Use zou zo uit Motown kunnen komen, terwijl Said She Would van The Impressions zou kunnen zijn. Wat een stem heeft die Reed. En hij heeft een verrekt lekker koortje ingehuurd met The Masquerades, een trio uit New York dat al sinds de jaren zestig actief is. Bovendien zingen de bassist en toetsenist ook mee. En wie meent dat dit soort soul weinig van doen heeft met americana, moet die opvatting wellicht overwegen in de meer…

‘On down this road we won’t go slow / Cause we don’t have a second here to waste / Time ain’t long and desire is strong / And there’s so much life to taste.’ Het is een couplet uit Saddle Up & Ride, de opener van Songland (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van Markus Rill & The Troublemakers. Op het vijftiende (en laatste) nummer van het album is de reis nog altijd niet voorbij, want The Great Mystery eindigt nooit: ‘Got no compass or map and I don’t know the stars / Every step I follow my heart / If I make a mistake, should I go wrong / I’ll suffer the meer…

Het is te voor de hand liggend om te stellen dat The Cactus Blossoms voor de makkelijke weg kiezen op Easy Way (Walkie Talkie Records). Ze doen wat ze al eerder deden. Maar omdat ze het zo goed doen en omdat er niet zoveel anderen zijn die het doen vinden we dat helemaal niet een bezwaar. Dus is het wederom genieten van liedjes die van The Everly Brothers hadden kunnen zijn. Het is trouwens ook perfecte zomermuziek, een plaat waarmee je een buurtfeestje tot een succes kunt maken. De samenzang van de broers Page Burkum en Jack Torrey is meer…

Een aangename verrassing, deze soloplaat van de drummer van Neil Young. Want dat is Ralph Molina toch vooral. En daar zal Love & Inspiration (Vapor Records) ook niets aan veranderen, want de 75-jarige debutant gaat niet optreden onder eigen naam. Hij blijft gewoon de drummer van Crazy Horse en als zodanig zal hij dus vooral zijn broodheer blijven dienen. Ondertussen heeft hij een uitstekend werkstuk afgeleverd waar ome Neil een puntje aan kan zuigen. En die stem van Molina lijkt verdorie nog aan toe heel veel op die van Young op zijn meer…

Van de vijf studioplaten van Sam Baker kregen er op deze site vier de hoogste waardering van vijf sterren. Say Grace uit 2013 kreeg er eentje minder. Horses And Stars (eigen beheer) is het eerste livealbum van de Texaan. Drie sterren slechts? Hoe kan dat? Was Baker niet in vorm op 20 juli 2018, toen de opnamen werden gemaakt in Buffalo, New York? Dat valt reuze mee. Het gaat hier om een soloshow. Baker en zijn gitaar. Soms zijn mondharmonica. En een stuk hout waar hij met zijn laars op kon stampen. Meer niet. De twaalf liedjes van Horses And Stars zijn meer…

In een recensie van The Weight Band heb ik al eens uitgelegd dat het naspelen van andere artiesten nooit vijf sterren kan opleveren, hoe goed het ook gedaan wordt. Mrs. Henry doet The Last Waltz (Blind Owl Records) met net zoals op het afscheidsconcert van The Band een hele reeks aan gasten. Die dus die liedjes doen van de illustere genodigden van destijds als Dr. John, Muddy Waters, Neil Young, Joni Mitchell, Van Morrison en al die anderen. De losse sfeer van het legendarische concert wordt heel goed aangevoeld tijdens deze reprise op 26 november 2017 door Mrs. Henry. Dat meer…