Het wordt drukker en drukker in de Mohave Desert. Heeft alles te maken met de steden die steeds duurder worden om in te wonen. Pat Kearns trok om die reden weg uit Portland, Oregon. Hij sloot de opnamestudio achter de gitaarwinkel van zijn punkrockvrienden en zijn vrouw Susan verkocht haar kapsalon. Ze pakten alles bij elkaar en reden naar Joshua Tree, dat behalve een nationaal park ook een plaatsje is in Californië. In hun van zonne-energie voorziene onderkomen namen ze Down In The Wash (eigen beheer) op. Het titelnummer meer…

Volledig over het hoofd gezien want Tamarock (eigen beheer) verscheen al in november 2018. Maar dat geeft niks want de nummers op dit album van Jesse Matas zijn tijdloos en voor de eeuwigheid. Niks ouderwets en ook niet retro. Het soort folkrock dat je hier hoort werd 30 jaar gelden al gemaakt en zal in 2050 ook het licht zien. Dat is een zekerheidje waar je je aan vast kan houden. Of het altijd zo goed gemaakt wordt als op dit album valt natuurlijk te bezien. De Canadees Matas maakt ook deel uit van The Crooked Brothers maar die band lijkt, gezien de meer…

‘Here I am in my head again / Not a place that I would recommend.’ Met twee korte zinnen aan het begin van Paper Cup maakt Todd Thibaud veel duidelijk. Ooit rockte hij wat harder, tegenwoordig is hij meer de singer-songwriter die graaft naar zijn gevoelens en het hart. Zijn eigen hart, het hart van een ander. Daarmee is Hill West (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) weer zo’n oerdegelijk plaatje geworden waar het Duitse label het patent op lijkt te hebben. Dat heeft vooral te maken met de honkvastheid van de artiesten die eenmaal landen bij meer…

Christina LaRocca is een Amerikaanse van Italiaanse komaf. Ze verhuisde een paar jaar geleden van New York naar Los Angeles om haar muzikale loopbaan een nieuwe impuls te geven. Sindsdien is ze van soul en blues een beetje naar de americana geschoven. Dat staat tenminste in het begeleidend schrijven van de promotor. Op These Are My Whiskey Dreams (eigen beheer) valt het nog niet mee om die americana te ontwaren. Op A Man Like You valt vooral een neiging op tot overschreeuwen. Een beetje als Sass Jordan, maar die heeft tenminste echt zo’n ruige strot. Nog meer…

Gelukkig zijn er woestijnen. Want zonder woestijnen geen woestijnrock. En allemachtig, wat kan woestijnrock de boel even lekker opruimen in het hoofd. Met gitaarsolo’s die nooit weer stoppen. Gitaren met de kracht van zandstralers. Gitaren als kronkelende slangen die een spoor trekken door het zand. Back To The Garden (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is het zoveelste album van Rich Hopkins and Luminarios. Niets nieuws onder de zon. Maar is dat erg? Zolang de zon maar opkomt. Of in de woorden van Elvis: ‘Truth is like the sun. You meer…

In de recensie van Kids In The Street merkten we op dat de diverse invloeden van Justin Townes Earle voor het eerst echt helemaal samenkwamen in een persoonlijke stijl. Op The Saint Of Lost Causes (New West Records/PIAS) zet hij die ontwikkeling door. Een groeibriljant, dit album. In eerste instantie komt het allemaal nog wat gewoontjes over. Veel midtempo, geen uitschieters. Na meerdere draaibeurten blijkt het geheel meer dan de som der delen. Die opmerking dat er geen uitschieters zijn, verdient wel enige uitleg. De plaat begint meer…

Allereerst: zet de volumeknop iets hoger, anders blijft Trails (Cherry Red Records/Bertus) teveel hangen op de achtergrond. Dat is jammer, want Roseanne Reid is een onderscheidend artieste. De Schotse singer-songwriter schrijft liedjes die het in zich hebben om onder de huid te kruipen. Maar gebeurt dat ook? De vraag stellen is hem beantwoorden. Producer Teddy Thompson benadrukt de bedaarde kant van deze 26-jarige dochter van Greg Reid (The Proclaimers). Met haar rustige manier van zingen heeft Reid dat ongetwijfeld meer…

Het was een lezer die me op Songs Of The Highway (eigen beheer) van Josh Gray wees. Gelukkig maar want anders was dit kleinood misschien aan mij en u voorbij gegaan. Gray is al langere tijd in de muziek werkzaam maar dit is pas zijn eerste volledige album. Misschien ligt de hoge kwaliteit van de plaat daaraan en heeft hij zijn allerbeste nummers van de afgelopen jaren kunnen bundelen. Bij het eerste twee liedjes dacht ik nog: “Hé leuk, maar is dit echt onderscheidend?” Bij het derde nummer, het rockende Midnight Rendezvous, was ik om. De meer…

Reeds in januari hadden we het over dit album. Dat was in een recensie van Tip Jar, het Nederlandse duo Bart de Win en Arianne Knegt had in Austin behalve de opnamen voor Onward namelijk nog een klusje te doen. Daarover later meer, schreven we en daar lieten we het toen bij. Dat later is dus echt flink later geworden. Vreemd zoals dat soms gaat, want we waren op dat moment al diep onder de indruk van Tex (eigen beheer) van Terry Klein. Het album werd al in januari lof toegezwaaid door de website Johnny’s Garden, dat twee jaar eerder ook al schreef over het debuut Great Northern. Toch is de naam van Klein daarmee nog niet echt gevestigd. Dat is zonde, want er is hoe dan ook een publiek voor de prachtige, verhalende liedjes van deze man. Iedereen die Sam Baker hoog heeft, en dat zijn er immers nogal wat, kan maar beter ook de twee albums van meer…

Hij heeft het postuur van Texas, waar alles groter is. Hij is nog een twintiger en heeft met Wish You Were Here (State Fair Records) een debuut afgeleverd waarmee de countrymuziek weer even vooruit kan. Joshua Ray Walker komt uit Dallas en is van plan daar ook te blijven. Hij is behoorlijk zelfverzekerd dat hij zijn handeltje heel goed van daaruit kan bestieren. Zolang hij zich niet laat opslokken door de muziekindustrie, heeft hij alle tijd en gelegenheid om te doen wat hij wil. Hij weet hoe het er in de wereld aan toe gaat. Hij weet van meer…