Dromen terwijl je slaapt. Dromen terwijl je wakker bent. Goodbye El Dorado (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van Russ Tolman is een conceptplaat over Californië en er is nauwelijks verschil tussen dag en nacht. Op North Hollywood Dream gaat het over een nieuwkomer in de stad. Die droom valt nog niet mee. Het is net als elders gewoon een kwestie van het hoofd boven water houden. Voor Tolman is het een kwestie van afscheid nemen. Zijn vrouw verliet hem, dus moet hij ook maar eens verder kijken. Op het titelnummer vertelt hij dat hij in de stad een van meer…

Bruce Springsteen heeft het. American Aquarium heeft het. M. Lockwood Porter heeft het. Ze kunnen allemaal negatieve omstandigheden omzetten in positieve energie. Communion In The Ashes (Black Mesa Records) staat vol strijdliederen. Het is waar het in americana om draait; de omstandigheden beschrijven, er iets van vinden, er iets mee doen. Liedjes afleveren die iets in gang kunnen zetten. Een gemeenschap bouwen op de asresten. Op het titelnummer neemt M. afscheid van San Francisco, al besefte hij op het moment dat  meer…

De titel NOWThen (Rockink Music) slaat op twee perioden in het leven van Rich Krueger. Then behelst de periode van 1985-1998 en now begint in 2008. In de tussenliggende periode was Krueger voornamelijk bezig met zijn academische loopbaan in de neonatologie, dat is de geneeskunde die zich richt op pasgeborenen die intensieve zorg behoeven. In die tijd speelde hij slechts muziek in de lutherse kerk om de kerkband iets meer in de richting van Holy Modal Rounders te duwen. Het is dus niet zo gek dat de legendarische Peter Stampfel een van de gasten is op NOWThen. En hij is niet de enige. Ook Robbie Fulks, John Fullbright en Gary Lucas leveren bijdragen aan deze met 15 nummers tot de rand gevulde (74 minuten) cd. Die gasten zijn een indicatie voor de avontuurlijke keuzes van deze singer-songwriter. The Great War is het oudste liedje op dit album. Krueger schreef meer…

De tenor banjo van Kelly Hunt is al ruim honderd jaar oud. Tijdens de Grote Depressie zorgde het instrument al voor wat afleiding als het bespeeld werd door ene Ira Tamm. In de koffer waar Hunt de banjo aantrof zat een briefje waarin iets over dat verleden stond. Het past mooi bij de sound van Even The Sparrow (Rare Bird Records), want Hunt sluit net als Gillian Welch aan op oude tradities. Die banjo waarmee Tamm van 1920-1935 rondreisde in zijn ‘dog and pony show’ heeft een bijzonder geluid. Helder en hoog, maar toch met een warme klank; anders dan meer…

Weyes Blood heeft haar muziek wel eens omschreven als nostalgisch futurisme. Dat effectueert ze door een op het eerste gehoor nogal vervreemdende combinatie van warm sentiment en koude soundscapes. Die kou is er snel af. De elektronica op Titanic Rising (Sub Pop/Konkurrent) vloeit als een gloeiende substantie om de melodieën die rechtstreeks naar de onderbuik gaan. Het is de onschuld van een slaapkamer met een eenpersoonsbed, zoals de hoesfoto laat zien. Maar juist daar borrelt het. Een wereld van verlangen die vervat is in wonderschone meer…

Voor Solstice (New West Records/PIAS) wilde Luther Dickinson artiesten bij elkaar brengen met als doel een kruisbestuiving. Dat is meer dan gelukt. Luther Dickenson and Sisters of the Strawberry Moon bestaat uit Birds Of Chicago, Como Mamas, Amy LaVere, Amy Helm en Sharde Thomas en wat ze in naam van de zonnewende op organische wijze tot stand brachten is fenomenaal. Het is van een lichtvoetigheid die als vanzelf een positieve boodschap overbrengt. The Como Mamas zingen als de Staple Singers en de Birds Of Chicago brengen soul met een banjo op het door meer…

Hoop en liefde horen ook bij het verdriet rond de dood. Dat besefte Richard Lindgren nadat hij de afgelopen jaren beide ouders verloor. Death & Love (Rootsy/Sonic Rendezvous) is dan ook een minder zwaar album dan je zou verwachten met zo’n thema. Want om die donkere dagen door te komen, zoek je als vanzelf naar iets van licht. Bovendien had Lindgren opeens allerlei klusjes te doen. Op het titelnummer ontwaren we hem in een rokerig café, althans zo schreven we dat altijd op. Rokerige cafés heb je ook in Zweden al lang niet meer, dus kunnen we maar beter meer…

The Original Five zijn met zijn vieren op Wipe Away Those Years (Rootsy/Sonic Rendezvous), maar op het podium kunnen dat zomaar zeven personen zijn. Op dit album gaat het om Johan Malmberg (banjo, zang), Daniel Olsson (dobro, zang), Jonas Svahn (gitaar, zang) en Dan Englund (bas, zang). Ze spelen bluegrass, maar het is niet louter een en al geklater der snaren. Zo komt het van Janis Joplin bekende Mercedes Benz hier a capella tot ons. Verder zijn er covers van het door Ralph Stanley geschreven If That’s The Way You Feel en de in 1887 geschreven hymne meer…

Met de degelijkheid van een Duitse middenklasser stuurt Joseph Parsons langs een Long Road. Waarschijnlijk is het een Autobahn, want de Amerikaan vertoeft de laatste twintig jaar veel in Duitsland. Digging For Rays (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is wederom een album vol volwassen rockmuziek. Met zijn stem die zacht en vol is serveert hij een rijk aroma aan menselijke warmte. Een beetje serieus klinkt het allemaal wel. Ook wat saai soms. Op opener Wide Awake graaft hij naar hoop en een sprankje licht. Onder het heelal vindt meer…

West Towards South (Floating Records) is het nieuwe album van de uit San Francisco afkomstige Jeffrey Halford and the Healers. Daarop is een hoofdrol ingeruimd voor Ambrose en Cyrus, althans deze twee mannen komen veelvuldig voor in de songs van Halford op dit album. In het titel- en tevens openingsnummer trekken ze vanuit het koude noorden dat hen niets te bieden heeft, zigzag naar de Westkust. Ergens onderweg komen ze Willa Jean tegen met wie wilde avonturen beleefd worden in New Orleans. Eind van het liedje is, zo horen we in de meer…