Best dom, om als je jezelf Away With Birds noemt uitgerekend mij je cd te sturen om te laten recenseren. Toen ik mij eindelijk over mijn weerzin tegen de naam gezet had, was ik toch wel blij dat de Ierse broeders Carrie me hun ongetitelde werkstuk (eigen beheer) hadden gestuurd. Pat Carrie (gitaar, zang, percussie en banjo) woont gewoon in Ierland, maar John Carrie (gitaar, zang, bas, drums en percussie) heeft al jarenlang Amsterdam als verblijfsplaats. Het album is ook in de hoofdstad opgenomen, met behulp van Sjoerd Spoelstra (toetsen, melodica op meer…

Jimmy Peterson koos jpeterson als artiestennaam. Beetje onhandig. Zet je hem nou bij de j of p? Aangezien hij op zijn site zijn naam ook voluit gebruikt wordt het toch maar de p. Peterson was gitarist in Bellwether, een typische altcountryband die actief was rond de millenniumwisseling. Die stijl is de singer-songwriter uit Minneapolis op Translation Blues (Pony Records) trouw gebleven. Hij begint met Closer dat inderdaad klinkt alsof de tijd twintig jaar heeft stilgestaan. Het is muziek die fans van Son Volt enorm zal aanspreken. Good Luck gaat meer…

Op October In The Railroad Earth (Proper Records) reist Tom Russell in een goederenwagon langs honky tonks en canyons in het spoor van Jack Kerouac en Johnny Cash. Dat is beat met een twang. Of western met de hartslag van een dichter. Russell gaat niet alleen op zoek naar wat er over is van de invloed van deze twee helden. Hij gaat ook terug naar zijn eigen belevenissen. Op T-Bone Steak and Spanish Wine bezoekt hij het restaurant waar hij ooit drie sets per avond speelde voor een dronken publiek dat altijd uit volle borst meer…

Een slidegitaar. Een beetje percussie. Een hese stem die nogal ver op de achtergrond blijft. Relaxed is het wel, dit Benzedrine Benny. Maar is benzedrine niet een opwekkend middel? Dat zou je niet zeggen bij dit nummer. Robert Hill & The Muskogee Few klinken namelijk nogal afwezig op dit titelloze in eigen beheer uitgebrachte album. Het tweede nummer draagt de titel Morning Sun Was Rising, maar Robert Hill is blijkbaar een beetje blijven slaapwandelen. De nummers van deze Zweedse band brengen te weinig teweeg. Het bijna fluisterend meer…

Bob Livingston is een legendarische naam uit de progressieve country die lang niet de bekendheid geniet die hij op basis van zijn cv verdient. Sinds de jaren 70 speelt hij met The Lost Gonzo Band op albums van Jerry Jeff Walker, Michael Martin Murphey, Ray Wylie Hubbard en vele anderen. Vorig jaar werd de in Lubbock opgegroeide artiest opgenomen in de West Texas Music Walk of Fame en verscheen Up The Flatland Stairs (Howlin’ Dog Records), een buitengewoon sterk album.  De 70-jarige veteraan beweegt zich op That’s The Way Things Go net zo soepel meer…

Als tiener trad Kerri Powers al op in koffiehuizen in New England. Haar ambities zette ze opzij voor een huwelijk. Na een moeilijke scheiding herontdekte ze haar passie voor muziek. Gelukkig maar, want Starseeds (Continental Record Services) is een uitermate sterk album. Op Peeping Tom komt ze net zo zelfbewust uit de hoek als een Rory Block. Het nummer handelt over de legendarische Lady Godiva, die naakt te paard door de straten van Coventry reed om haar machtige man te bewegen de bevolking niet langer uit te buiten. Somewhere On The Vine heeft in meer…

Een eindeloze cyclus van onderverhuurde appartementen en vluchtige vriendschappen, dat is het leven wat Philippe Bronchtein verkozen heeft, zo houdt hij zichzelf voor op het titelnummer van Me And The Moon (eigen beheer). Altijd maar onderweg. Jarenlang trok hij door de Verenigde Staten met Esme Patterson, War & Treaty en Quiet Life. Als Hip Hatchet leverde hij al drie solo-albums af. Dit nieuwe album onder zijn eigen naam is een soort nieuwe start. Hij verhuisde van Portland naar Nashville. Toch nam hij Me And The Moon gewoon op in meer…

Na het onlangs heruitgebrachte Empire is I Got No Place Remembers Me (Cornelius Chapel Records/Bertus) de tweede soloplaat van Brad Armstrong. Zijn vorige band 13Ghosts viel door gedoe uiteen. Zaakwaarnemers van het Marley-imperium eisten met succes dat het album Cicada uit de handel werd genomen, omdat Armstrong de vrijheid had genomen om wat extra coupletten toe te voegen aan een cover van Three Little Birds van zijne hoogheid Bob. Armstrong verhuisde met vrouw en kinderen van Alabama naar de Hudson Valley in meer…

Wow & Flutter is de omschrijving van een platenspeler die niet constant op het juiste aantal toeren draait. Zodat de klanken een beetje gaan rondzingen. Aan die term moest ik denken bij de eerste nummers op Amateur Revolution (eigen beheer) van RJ Chesney. Die lijken namelijk net zo, uh, amateuristisch tot stand gekomen als de muziek van iemand als Johnny Dowd. Zodat opener Splendors Of This Earth swingt als een kantoorklerk op een personeelsfeestje. Zoals het titelnummer te omschrijven valt als nogal houterige soul. Maar wel met een steelgitaar en meer…

Het zal menig lezer bevreemden om namen als Kanye West, Drake en Frank Ocean op deze site voorbij te zien komen. Al helemaal wanneer dat ook nog eens op een positieve wijze gebeurt. Maar om This (Is What I Wanted to Tell You) (Merge/City Slang) te kunnen recenseren moeten we het toch over de invloed van deze artiesten op Kurt Wagner (Mr. Lambchop himself) hebben.
Lambchop is nooit voor één gat te vangen geweest en fans weten dat ze op ieder album verrast zullen worden. Soms klinkt de band – die op sommige albums uit 14 personen bestaat, op meer…