Het zal menig lezer bevreemden om namen als Kanye West, Drake en Frank Ocean op deze site voorbij te zien komen. Al helemaal wanneer dat ook nog eens op een positieve wijze gebeurt. Maar om This (Is What I Wanted to Tell You) (Merge/City Slang) te kunnen recenseren moeten we het toch over de invloed van deze artiesten op Kurt Wagner (Mr. Lambchop himself) hebben.
Lambchop is nooit voor één gat te vangen geweest en fans weten dat ze op ieder album verrast zullen worden. Soms klinkt de band – die op sommige albums uit 14 personen bestaat, op meer…

Dee White is net 20, maar verlangt nu al naar vroeger. Naar the good ol’days, toen hij met vriendinnen in z’n oude brik naar het water hole reed om daar te zwemmen in the birthday clothes. Zo is te horen in Bucket Of Bolts. Overigens is White nogal een skinnydipper want ook in Wherever You Go wil hij al zijn kleren uittrekken om met haar te gaan zwemmen in de Rio Grande. Trouwens, luisterend naar zijn debuut Southern Gentleman, krijg je de indruk dat White sowieso een man van het verleden is. Het album is doordesemd van meer…

Dan Navarro schreef met Eric Lowen hits voor Pat Benatar en The Bangles. Daarna gingen de twee door als het duo Lowen & Navarro. Dat was in de jaren negentig behoorlijk succesvol in de Verenigde Staten. Muziekrichting: MOR, AOR. Er zaten best wat rootselementen in die middle of the road/adult oriented rock, maar erg alternatief was de Californische softrock van het duo niet. Dat is Shed My Skin (Blue Rose/Sonic Rendezvous) ook niet, toch misstaat het album van Dan Navarro geenszins op deze site. Allereerst heeft het leven wat meer…

Twee jaar geleden gaven we drie sterren aan het debuut van Baptiste W. Hamon. Degenen die op deze recensie reageerden vonden dat veel te weinig. Zij kunnen nu gelukkig zijn want de opvolger, Soleil, Soleil Blue (Manassas/BMG), krijgt vier sterren. Verdiend, want dit album is nog een stuk sterker dan L’ Insouciance. Aan het concept is niets gewijzigd: Hamon brengt nog steeds Franstalige americana. Maar de Parisien lijkt steeds beter in zijn zelfgekozen niche te passen. Deze tweede plaat is, in tegenstelling tot de voorganger, in Frankrijk opgenomen met meer…

De driejarige dochter van Danny Schmidt die we op een van de foto’s op de hoes tussen de benen van haar vader zien, is de inspiratiebron van meerdere liedjes op Standard Deviation (Live Once Records). Het noorderlicht is niets in vergelijking met die kleine. Als de Texaan haar ziet liggen, voelt alles goed (Just Wait Til They See You). Na al dat huiselijk geluk besluit Schmidt het album met We Need A Better Word, over het leed van een miskraam, een onderwerp waarover niet veel gesproken wordt, waardoor alleen maar meer schaamte meer…

Zulke fraaie houten huizen als in Zweden hebben we hier in Nederland niet of nauwelijks. Jammer, want zo’n bouwvallige omgeving inspireert tot ramshackle americana van het soort dat ook wel in kelders (Basement Tapes) wordt gemaakt. Daniel Norgren nam Wooh Dang (Superpuma Records/RedEye/V2) op in zo’n oud huis met krakende vloeren. In Zweden dus, maar je zou zweren dat het ergens in de backwoods deep down south in Amerika tot stand was gekomen. Want wat een prachtige plaat is dit. Norgren pakt een New Orleans-ritme om meer…

Karly Driftwood ging uit de kleren om haar dromen te verwerkelijken. En daar schaamt ze zich niet voor.  Als je geld moet hebben om je band op de weg te houden om je nummers te kunnen zingen, dan moet je soms naar  minder conventionele middelen grijpen, zo zingt ze in Stripped My Way To Nashville. Nee, Driftwood verhult niets en neem ook geen blad voor de mond. Op haar debuut, Too Mean To Die (eigen beheer), laat ze horen waar het op staat. No one fucks with my family / No one fucks with my friends / No one fucks with my dreams / Cause I’ve worked meer…

Er is nauwelijks verschil tussen de oude blues- en countryliedjes en het eigen werk van Buffalo Wabs & The Price Hill Hustle. Op Stranger In The Alps (eigen beheer) staan vier covers en vier eigen nummers van deze band uit Cincinnati, Ohio. Daarmee breiden ze het eigen aandeel aan composities uit op deze derde plaat. Ze beginnen evenwel met de ontsnapte bandiet van Long Gone (From Bowling Green), een liedje uit het verleden van Chris Smith en W.C. Handy. Ain’t No Need is eigen werk, waarna met Stewball van Leadbelly weer iets uit de oude meer…

Wanneer Texas Piano Man (New West) het debuut van Robert Ellis zou zijn geweest, dan was deze recensie waarschijnlijk nooit verschenen op een site voor altcountry muziek. Waar eerder een working man ethos vergelijkbaar met die van Bruce Springsteen of Joe Strummer de rode draad vormde in de muziek van de Houston native, klinken nu echo’s van het werk van Billy Joel, Ben Folds en zelfs Elton John door. De (alt)country is dan ook vaak ver te zoeken op dit nieuwe album behalve natuurlijk in de fantastisch kitscherige cowboy-outfit die Ellis op de cover meer…

Een viool strijkt vol levenslust langs de melodie van Finding Natalie. Dat is een fijne, opgewekte popdeun met precies het juiste bitterzoete aroma om interessant te blijven. Het heeft wel iets van een band als Sneaky Feelings of iets anders op het Nieuw-Zeelandse label Flying Nun. Dat slechts ter indicatie, want David Hearle komt daar helemaal niet vandaan. Garden Of Edendale (Edendale Records) gaat dus niet over de stad in Nieuw-Zeeland, maar over de wijk in Los Angeles. Het is een album vol Californische rock. I Have A Crush is een meer…