Ken je een archetypischer beeld van de VS dan de Grand Canyon? Als je je als band naar dit natuurwonder noemt, moet je dan ook wel Amerikaanser dan Amerikaanse muziek maken. En dat is ook precies wat je te horen krijgt op Le Grand Cañon (Bodan Kuma Recordings). De zes leden van dit gezelschap uit Los Angeles putten onbeschaamd voor hun inspiratie (ook qua uiterlijk, zie clip hieronder) uit de countryrock en vooral classic rock uit de jaren ’70 en vroege jaren ’80. Best veel aha-erlebnismomenten waarbij Eagles-, Fleetwood Mac- en Tom Petty-invloeden te horen meer…

Bambi Lee Savage was als geluidstechnicus betrokken bij Achtung Baby van U2 en The Good Son van Nick Cave and the Bad Seeds. De Amerikaanse postpunk-feministe vertoefde na de val van de muur langdurig in het hippe Berlijn. Opmerkelijk: in die stad begon ze zich pas te interesseren voor countrymuziek. Ongetwijfeld mede door de American Recordings van Johnny Cash, zoals zovelen. Op haar vierde album Berlin-Nashville Express (Hoof & Antler Records) doet ze voor het eerst wat met die belangstelling. Van iemand met een achtergrond als technicus meer…

Matt Andersen heeft het in de vingers. Matt Andersen heeft het in de strot. Matt Andersen heeft het in zijn donder. Goeie gitarist. Geweldige zanger. Een artiest die de muziek vrijelijk laat stromen. Het zit erin. Het komt eruit. Halfway Home By Morning (True North Records) is weer een geweldig album van de man uit New Brunswick. Aan de belangrijkste voorwaarden voor goede rootsmuziek is ruim voldaan. Liedjes over het leven gespeeld met heel veel gevoel. De Canadees reisde voor de opnamen af naar Nashville. Daar trof hij zijn landgenoot Steve meer…

Een allemachtig lekker plaatje uit Mississippi, dit Bloody Noses & Roses (Dial Back Sound/Sonic Rendezvous) van The Great Dying. Onder die naam verzamelt Will Griffith (zang, akoestische en elektrische gitaren) mensen om zich heen om zijn uit de bocht vliegende liedjes flink vaart te geven. Met die stem als een kartelzaagje van Griffith is een vergelijking met Deer Tick al snel gemaakt. Vooral ook omdat hij wilde rootsrock afwisselt met rustiger momenten. Behalve aan die band valt op opener Nobody Arrives ook te denken aan Afghan Whigs, met name meer…

Na zijn debuutplaat This Ain’t New York vinden we Mercy John op de opener Bad Start van Let It Go Easy (Butler Records/Bertus) deze keer in beschonken toestand terug dwalend door de straten van Los Angeles. Een slechte start voor hem, maar een geslaagd begin van weer een uitstekende Nederlandse rootsplaat. Mercy John heeft het op zijn website over een moeilijke tijd in zijn leven. Zoals zo vaak levert dat de beste muziek op. De liefde is lastig, daar gaat het op bijna alle liedjes over. De ellende is zo groot dat de Nederlandse singer-songwriter kogels meer…

Authentiek en amateuristisch liggen dicht bij elkaar op Gravel And Gold (eigen beheer) van Dave Rosewood. Deze Amerikaan groeide op in de Ozark Mountains en reisde als straatmuzikant de hele wereld over. Hij settelde zich in Zweden, waar hij na al die jaren zijn debuutplaat opnam. Daarop komen alle invloeden die hij tijdens zijn jeugd opdeed tot uitdrukking. Seeds speelt zich af ‘out in the wild west’, maar met dat koortje erbij valt het muzikaal vooral in het diepe zuiden van de Verenigde Staten te situeren. Countryrock met precies de juiste meer…

De liedjes op Orphans (Continental Song City/Pauper Sky Records) waren afgevallen voor eerdere albums. Afgevallen, maar niet afgekeurd. Nou ja, hooguit voor het moment, destijds. De verstotelingen drongen zich op aan Michael McDermott. Hij moest iets met die nummers doen omdat ze niet uit zijn hoofd waren verdwenen. Begrijpelijk, want er is niets mis met de twaalf liedjes op dit tussendoortje, dat niet als zodanig overkomt. In vorige recensies schreven we al over de problemen met drank en drugs die McDermott op het randje van meer…

Na vijf albums met The Veils breekt frontman Finn Andrews er even uit. Hij vloog van Londen naar zijn thuisbasis in Nieuw-Zeeland om One Piece At A Time (Nettwerk) op te nemen, een soloplaat ingegeven door een verbroken relatie. In dat opzicht heeft dit diepgaande werkstuk veel gemeen met Make Way For Love van zijn landgenoot Marlon Williams, die op dat album vol liefdesverdriet melodrama wist om te buigen naar acceptatie. Ook dit is een album dat balanceert tussen licht en zwaar, tussen hoop en pathos. Met Love What Can I Do? opent meer…

Deze recensie heeft een aanloopje dat ik even uit de doeken moet doen. Een paar weken geleden was ik op vakantie in de Schotse hooglanden. Op de laatste avond van die week trad Anton O’Donnell op in de plaatselijke pub. Tussen de covers van o.a. Bob Dylan en Neil Young speelde hij ook eigen nummers. Die waren zo goed dat ik gewoon gedwongen was om het laatste album, No End Of The Line, van zijn band Anton & the Colts te beluisteren. Gevolg is dat ik die plaats nu dagelijks draai. En draai. En nogmaals draai. Die aantrekkingskracht meer…

Erg origineel is de Texaanse artiest Billy White, Jr. niet op It’s About Time (Ayemaydah Records). Want ja, we hebben dit allemaal wel eerder gehoord. En beter. Maar toch, er valt best het een en ander te genieten. De fluitende gitaren van The Music brengen je bij de southern rock van Allman Brothers, terwijl de funky zang bij tijd en wijle herinneringen oproept aan Wet Willie. White, Jr. heeft de Rock n’ Roll Fever en hij voelt zich er goed bij. Het titelnummer is gelikt, maar heeft toch wel degelijk soul. De clichématige bluesrock van Desdemona kan meer…