In 2015 was ik behoorlijk ondersteboven van Lower Alabama: The Loxley Sessions van Edward David Anderson. Dat was een album met dat losse dat het beste werk van Doug Sahm kenmerkt. Chasing Butterflies (Black Dirt Records) heeft dat minder. Er staan weer uitstekende nummers op, het klinkt allemaal net iets professioneler en dat had voor mij niet gehoeven. Harmony gaat gepaard met een lichtvoetig gitaarloopje, maar het herbergt ook wat disco. En verder past het heel goed naast het werk van Jason Isbell. Dat is ook het geval op The Ballad Of Lemuel Penn, over meer…

Hangen op de noten, dat is misschien wel een van de grootste bekoringen van rootsrock. Op On (Butler Records/Bertus) leunen de bandleden van Broken Sun op hun instrumenten als de mensen van de plantsoenendienst over schoffel, spade en hark. Lui? Geenszins! Het is gewoon heerlijk om de melodie even weg te laten zweven. Dat tegen de noten aanhangen – bijna vals, maar toch net niet – kan het onderscheid zijn tussen echt en namaak. Bijna een beetje vals is fijn, heel erg fijn. De Nederlandse band Broken Sun speelt geen valse noten, maar meer…

De naam Ciggaar zal de Nederlandse roots-liefhebber bekend voorkomen. Is het niet van DJ Ciggaar van Charley Cruz & Lost Souls,  dan is het wel van Darryl en Dusty Ciggaar van The Rhythm Chiefs en de Ian Siegal Band. De laatstbedoelde twee, Darryl (drums) en Dusty (gitaar), vormen samen met Ronald Tilgenkamp (bas) het Dry Riverbed Trio. Chained and Bound (Dox Records) is het debuut van dit bluesy drietal. De elf nummers, zijn op Keep On Playin’ (van Bruce Maxwell-Smith) na, van eigen hand. Hoewel de drie mannen allen ook zingen is met Yoshi’s Ride meer…

John R. Miller is een singer-songwriter uit West Virginia die als bassist veelvuldig op het podium stond met The Hackensaw Boys. Met The Trouble You Follow (Emperor) vestigt hij zijn eigen naam. Met het album plaatst hij zich naast iemand als Tyler Childers, die al eens een nummer van hem opnam. John R. Miller & the Engine Lights houden het akoestisch, maar spelen met zoveel overgave dat je dat eigenlijk nauwelijks door hebt. Miller gebruikt woorden en snaren als wapens. Als hij er niet uitkomt in de liefde bijvoorbeeld, zoals op meer…

Tegenover de donkere tonen van pomporgel, contrabas en gitaar die Björn van der Doelen begeleiden naar de biechtstoel creëert Geert Chatrou, meervoudig wereldkampioen kunstfluiten, met ijle noten het decor van een spaghettiwestern. Een interessant contrast, dat de dunne lijn tussen goed en kwaad fijntjes neerzet. Want daar gaat het altijd om bij de in het Brabants zingende oud-voetballer. Eerwaarde Vader Zegen Mij Want Ik Heb Gezondigd (Val Allemaal Maar Kapot Ik Doe Het Zelf Wel Records/Modestus Records) heet het meer…

Maniakale zang. Morbide teksten. Een marimba. Een piepende sax. Een ronkende gitaar. The Flesh Eaters zijn terug. Het eind jaren 70 opgericht collectief uit Los Angeles rond punkdichter Chris D. (Desjardins) presenteert I Used To Be Pretty (Yep Roc/V2) in de bezetting van A Minute To Pray, A Second To Die, een album uit 1981 dat als hoogtepunt wordt beschouwd. Dood zijn ze nog niet! Dus scharen Dave Alvin, Bill Bateman (beiden Blasters), John Doe, D.J. Bonebrake (beiden X) en Steve Berlin (Los Lobos) zich weer rond D., die mag grommen en meer…

We schrokken van het bericht dat Charley Crockett onlangs een open hart-operatie onderging (zie Instagram). En dan hebben we het over een echte hartoperatie vanwege een aangeboren hartdefect. Niet eentje om hem te helpen met een gebroken hart, iets waarover hij op Little G.L.’s Blue Bonanza (Son of Davy Records)) ook weer veel zingt. We wensen hem veel beterschap en een voorspoedig herstel! En ondertussen genieten we van de 15 covers die deze nieuwe plaat te bieden heeft. Even over de titel. Litte G.L is een bijnaam die Crockett kreeg van een mede-Texaanse meer…

Op County Seat zong Will Stewart enkele nummers met Janet Simpson. Daarbij maakten we de vergelijking met Gram en Emmylou. Op The Family (Cornelius Chapel/Bertus) varen de twee gezamenlijk als Timber een ietwat andere koers. Met voorzichtige streken worden hier mistige flarden muziek gecreëerd. Daardoor valt meer te denken aan Mazzy Star. Het hoesje in zwart-wit (met vooral veel grijs) kan niet verhullen dat er Colors tevoorschijn komen. Op dat nummer is de lucht iets helderder bij aanvang. Het open geluid en de zang van meer…

Wij hebben ook een delta, namelijk de Zeeuwsche delta en natuurlijk wordt daar ook blues gemaakt. Al ruim 30 jaar maakt de band Champagne Charlie uit Middelburg en omstreken bovenbeste blues en rootsmuziek. En, bij mijn weten, ook al heel lang in dezelfde bezetting: Sjef Hermans, Theo de Koning, Gait Klein- Kromhof, Geert de Heer, Peter Lenselink en Peter Bout. Ook op hun 14^de album, Sixpack (eigen beheer), zijn zij er weer bij. Het album biedt 5 covers van andere artiesten, 5 nummers uit het publieke domein en 2 eigen composities. En meer…

De 27-jarige Texaan Sam Morrow maakt deel uit van een beweging artiesten die de countrytraditie van Los Angeles in stand houdt. Op Concrete And Mud (Forty Below Records) doet hij dat met een symbiose van southern rock en countryrock. Zoals de Mississippi River slingert ‘from the northern prairie to the Delta dawn’, zo zakt Morrow af langs diverse genres om al meanderend uit te komen bij funky honky tonk. De slidegitaar van Quick Fix loopt langs Little Feat, Good Ole Days is de outlaw onderweg. Lange melodielijnen die uitkomen bij meer…