Bart de Win en Arianne Knegt namen ook Onward (Shine A Light Records) weer op in Texas. Tip Jar is daar inmiddels een gewaardeerd duo. Ze hadden in Austin namelijk behalve het eigen album opnemen nog meer te doen. Daarover later meer. Nu eerst over de nieuwe plaat die met de hoesfoto (zowel de voor- als achterkant) direct al opvalt. Immers, hier hebben we te maken met een vergelijkbaar ontwerp als Into The Purple Valley van Ry Cooder. Dat is alvast leuk. En die elpeehoes van Cooder is opgenomen in diverse hoezenboeken waaronder meer…

Volgens het tijdschrift Mojo heeft Jess Klein een stem die je naar de luidsprekers doet kruipen, maar Back To My Green (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) wakkert die behoefte niet echt aan. Dit is een competent album, maar al te opmerkelijk is het niet. Op Mammal heeft Klein nogal moeite met de hoge registers. Dat is op zich niet erg, soms geeft zulks eigenheid. Dat is hier nauwelijks het geval. De artieste heeft Austin, Texas, verlaten en is verhuisd naar een stadje in North Carolina. Sinds deze groene koerswijziging rockt ze wat minder meer…

Ruim 30 jaar geleden debuteerde John Kilzer met History In The Making op het befaamde Geffen Records. Geschiedenis werd er uiteindelijk niet echt geschreven. Kilzer maakte nog een paar albums maar belandde tenslotte in de goot die alcohol heet. Gelukkig kon hij zich via de kerk en een studie theologie aan zijn eigen haren uit de ellende trekken. Het heeft hem natuurlijk wel getekend. Maar, zo zingt hij op het titelnummers, “I have learned to love the scars”. Scars (Archer Records) is een voorbeeldig door aanstormend topproducer Matt Ross-Spang meer…

Jimmy Rankin vond dat hij lang genoeg in Nashville had verbleven. Het was tijd om weer naar huis te gaan. Moving East (True North Records) markeert die ommekeer. Verder oostwaarts dan Nova Scotia kan de Canadees niet gaan. En wat is hij blij dat hij gegaan is. Weg uit dat gekke land waar Trump het voor het zeggen heeft. ‘It feels so good to be home’, zingt hij op Been Away. Met Joel Plaskett (productie en diverse instrumenten) en musici van het Canadese schiereiland leverde hij een album af dat diep doordringt in folk, maar tegelijkertijd de sprankelende meer…

‘I’m not bitter, I’m just mad / I’m not broken, but you know I’m sad / What good’s a dream if it won’t come true / Well I ain’t done yet, but I’m damn sure blue.’ Boos. Verdrietig. Blijven dromen. Nog lang niet verslagen. Damn Sure Blue (Large River Music) is americana met soul van Kate Campbell. Soul in de meest letterlijke betekenis. Met gevoel gezongen. Niets geacteerd. Nergens te zwaar aangezet. Naturel. Met een topteam om haar heen nam de singer-songwriter die al zo’n twintig jaar de achterafwegen tussen Nashville, Memphis en Muscle Shoals meer…

Er kan veel gebeuren in 10 jaar. In januari 2009 werd Obama voor de eerste maal ingezworen als president van de VS. Zo lang is dat al geleden. In 2009 bracht Minor Majority ook haar laatste album (Either Way I Think You Know) uit. Maar… ze zijn terug! De Noorse 5-mansband bracht namelijk deze maand Napkin Poetry (eigen beheer) uit. Op het album staan 12 folkrocknummers die vaak maar niet uitsluitend zijn geschreven door zanger en gitarist Pål Angelskår. Minor Majority blonk in het verleden uit door sublieme melodieën en dat is op dit nieuwe album meer…

Nee, nee, nee, Ad. Nu niet liegen. Jij was Neil Young. Punt. Dus nu geen onzin verkopen met je nieuwe album. I Was Hank Williams (Blue Rose Records) vertel je ons nu. Maar beste Ad Vanderveen, daar trappen wij dus niet in. Hoezeer je ook je best doet om het akoestisch te houden, de geest van de Hillbilly Shakespeare kunnen we niet echt ontwaren. Die andere geest dus wel. Zoals altijd. En jawel, zo hebben we het ook graag. Op Catch A Falling Leaf laat je Frans Cornelissen wat herfstige tonen blazen op zijn trombone en daarmee lijk je een heel andere weg meer…

Behalve in soul doen ze bij Daptone ook in garagerock en nog wat andere al of niet aanverwante genres. Op het sublabel Wick gaat het vooral om artiesten die teruggrijpen naar de sixties. Toch kozen The Ar-Kaics voor de albumtitel In This Time (Wick Records). Dat is een bandje in de klassieke bezetting van twee gitaren, bas en drums. De gitaristen Johnny Ward en Kevin Longendyke schrijven de nummers en verzorgen de zangpartijen. Ward voegt er af en toe nog wat percussie of orgel aan toe hier en daar. En o, wat is dat weer eens aangenaam ter meer…

De website van Kendel Carson is stil blijven staan bij de twee platen die ze zo’n tien jaar geleden uitbracht met Chip Taylor. Op haar Facebookpagina blijkt ze nog wel degelijk actief, maar ook daar staat niets te vinden over de dubbelaar The Lost Tapes of Suzanna Hamilton with The Calgary Sessions (Train Wreck Records/Continental Record Services). Het gaat hier dan ook om twee oude projecten die nu samengevoegd zijn. The Lost Tapes of Suzanna Hamilton werd na die eerste twee albums (Rearview Mirror Tears uit 2007 en meer…

Een sitarsolo opent de debuutplaat van The Artisanals uit Charleston, South Carolina. Hippie en trippy gaat het van het Intro naar Angel 42, waarin wordt beweerd dat Jezus uit een ufo is gestapt. Het nummer heeft beslist wat van The Byrds met die gitaarsolo uit de sixties en weer die sitar, terwijl George Harrison ook om de hoek is wezen kijken. Op The Artisanals (eigen beheer) blijft de band niet hangen in dat tijdperk. Zo vallen ze op First Time ook de jaren tachtig binnen met dat ruimtelijke geluid, ook al heeft het nog steeds een oosterse sfeer. De band heeft meer…