Wheeler Walker, Jr. misbruikt zijn zoontje in een filmpje op YouTube om zijn pornopraatjes op WWIII (Pepper Hill Records/Thirty Tigers/Bertus) te verkopen. Wat een walgelijke wansmaak. Het hele album is niets dan een zielige poging om te shockeren. Als hij zijn kleine in ‘a fucking crib’ ziet liggen dan denkt deze onbehouwen hufter aan ‘all the pussy he’s gonna get’. Nou ja, voor wie het kan verdragen; kijk zelf maar. Grappig? Verre van. Het is natuurlijk precies de bedoeling van deze Walker om dit soort reacties te genereren. Hoe meer meer…

Op C’est La Vie (Dead Oceans/Konkurrent) maakt Phosphorescent zich druk om de staat van de wereld, maar toch klinkt hij opgeruimder dan we van hem gewend zijn. Dat heeft wellicht te maken met zijn persoonlijke omstandigheden. Matthew Houck, zoals de Amerikaanse singer-songwriter voor de burgerlijke stand heet, kwam enkele jaren geleden zijn vrouw tegen, met wie hij nu samen met twee kinderen een gelukkig gezin vormt. De dreiging die de toch wat verbitterde musicus voorheen in zijn werk tentoon spreidde is goeddeels meer…

Molly Burch was lange tijd te verlegen om op de voorgrond te treden. Ze groeide op in Los Angeles met creatieve ouders die de kost verdienden in Hollywood. In alle stilte werkte ze aan haar muziek. Zelfs haar familie wist van niets. Totdat ze haar zuster wat liet horen. Die hielp haar aan wat zelfvertrouwen. First Flower (Captured Tracks/Konkurrent) is haar tweede album. Ze woont tegenwoordig in Austin, Texas, nadat ze in Asheville, North Carolina, een studie jazz-zang volgde. Ze weet nu aardig om te gaan met haar onzekerheid, gesteund door haar meer…

De titel Nine Ten Thirty (Back 9 Records) is de postcode van South Pasadena, een plaats met zo’n 25.000 inwoners bij Los Angeles. Route 66 loopt erlangs. Met die cover eindigt Brad Colerick zijn album, nadat hij elf eigen liedjes heeft laten horen. Hij begint met het titelnummer, waarin we leren dat het een plaatsje is dat uitgetekend had kunnen zijn door Norman Rockwell. De wilde papegaaien die er rondvliegen zijn ook te horen. De stem van Colerick haalt het nummer als vanzelf naar cowjazz. Dat valt ook op Watercolor op, want er is beslist een meer…

Tony Joe White werd op 24 oktober opgezogen door het grote moeras dat het hiernamaals heet. Voor eens en voor altijd verdwenen. Kort voor zijn dood verscheen Bad Mouthin’ (Yep Roc Records/V2). Valt er nog iets nieuws te vertellen over die nieuwe plaat? Nee, eigenlijk niet. Hij had de Stockholm Blues. Hij had de Sundown Blues. Hij had de Rich Woman Blues. En nu hebben we allemaal de blues. Want Tony Joe zien we niet terug. Zijn broeierige gitaarspel en donkerbruine stem waren voldoende om af te dalen in de swamps van Louisiana, zo meer…

Hard werken en dan die zweetlucht meenemen naar de plaatselijke kroeg, dat is de essentie van Bottle Rockets. Dat waren de slotwaarden van de recensie van het drie jaar geleden verschenen South Broadway Athletic Club. Nee, natuurlijk ging het op dat album niet om zweetdruppels die vallen op een handdoekje dat is gedrapeerd over een toestel in de fitnessroom, maar om het zweet dat in de bilnaad staat van de arbeider. Op Bit Logic (Bloodshot Records/Bertus) duikt de beste barband van deze planeet in de moderne tijd, ook al gaat dat meer…

Warning Bells (eigen beheer) is het derde album van Escondido (en ook het derde album dat we van deze Amerikaanse band bespreken). Band is eigenlijk te veel gezegd, het is een duo bestaande uit Jessica Maros en Tyler James. Laatstgenoemde heet trouwens voluit Tyler James Geertsma (hij bracht in 2010 al eens een soloplaat uit op Son of Geert Records) en heeft dus ergens Nederlandse roots. Voor dit nieuwe album riepen ze voor de eerste maal hulp in van een echte producer, Rob Schnapf. Samen met hem hebben ze geschaafd aan hun sound tot iets wat we nu meer…

And Then There Were Three, zo noemden Tony Banks, Mike Rutherford en Phil Collins het negende studioalbum van Genesis, nadat Steve Hackett de Britse band had verlaten. Dat moest ik ook even opzoeken hoor, want in 1978 had ik geen enkele belangstelling voor de progrock van deze band. Daarvoor ook niet. En daarna ook niet. In 1978 hield ik al van wat we tegenwoordig altcountry noemen, in die tijd hadden we het nog over countryrock. Een beetje een rare inleiding om te komen bij 3 (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van Cody Canada and the Departed. Ook meer…

Lowray staat voor powerpop uit St. Paul, Minnesota. Uit die stad komt Daniel Fowlds (zang, gitaar), die de Britse drummer James Irving overhaalde naar de Verenigde Staten te komen. Op Friends and the Fakers (eigen beheer) vallen fijne zanglijnen over elkaar, soms is die tweede stem van een gast, vaker is het Fowlds zelf. De herinnering aan 8 Track Tapes gaat gepaard met glanzende gitaarlijnen. Jeff Victor (Honeydogs) zit achter de toetsen op het nummer. Posies, Cavedogs en Dwight Twilley zijn namen die opkomen bij de pure pop van dit album. Het duo Fowlds-Irving schreef meer…

Garrick Rawlings was enkele jaren roadmanager van Ramblin’ Jack Elliott. In die tijd begon hij zijn eigen liedjes te spelen en verzorgde hij regelmatig het voorprogramma van de legendarische folkartiest. De twee kwamen elkaar tegen in Los Angeles, waar Rawlings zijn geluk wilde beproeven na omzwervingen door heel Amerika. De gitarist speelde daarvoor hardrock en blues, maar het door Rick Shea geproduceerde album Garrick Rawlings (Peloponnese Records) is van een andere orde. Dit is americana van een rambler, een man die ook in meer…