Blijven vechten, want dat is wat het leven de moeite waard maakt. Dat is de boodschap van Immortal Americans (Cornelius Chapel/Sonic Rendezvous) van Austin Lucas. Het titelnummer gaat over outsiders die altijd de schuld krijgen. Gaandeweg in het leven ontdekken ze dat ze niet de enigen zijn. Ze vechten en worden sterker. Het is het verhaal van Lucas zelf. Hij streed de afgelopen jaren op diverse fronten: zijn relatie liep stuk; hij liet de fles staan; hij verliet zijn platenmaatschappij; hij vond een knobbeltje bij zijn nieuwe vriendin op de allereerste meer…

In februari 2015 kondigden ze het al aan: er zou een nieuw album komen van The Yearlings. We kunnen nu zeggen: die komt er ook want op 16 november ziet Skywriting (Lonely Sounds Records/Sonic Rendezevous) het licht. De Utrechtse band levert daarmee, 14 jaar na Utrecht, hun derde album af.  In de tussentijd is natuurlijk een en ander gebeurd. In 2006 werd de stekker uit de groep getrokken. Gezinnen werden gesticht, er werd aan carrières gewerkt maar uiteindelijk begon het toch te kriebelen. Het was zanger-gitarist Olaf Koeneman die weer nummers begon meer…

Sommige muzikanten zijn ouevre-artiesten. Die werken jaar in, jaar uit aan hun verzameld werk. Howe Gelb is er zo een, Neil Young b.v. ook en van wat recenter misschien: Daniel Romano. De Zweed Christian Kjellvander valt daar ook onder te scharen. Maar waar de albums van Romano nu eens naar links dan weer naar rechts uitwijken (check die Ancient Shapes-plaat maar eens), daar vormen de werken van Kjellvander kleinere rakken op zijn uitgestippelde koers. Nimmer verzakend, nu eens noordwest, dan weer zuidwest. Wild Hxmans meer…

Ik heb vrienden in Rosmalen. Ik ken ze niet persoonlijk, maar deze vrienden – Sleepwater – bezorgen me opnieuw – eerder al in 2010 en 2012 – heel veel luisterplezier. Ad Opstals, hij is de man, blijft onverdroten en tegen de keer in muziek maken die beklijft voor wie er open voor staat. Natuurlijk maakt Sleepwater ouwelullenmuziek, maar het is wel goeie ouwelullenmuziek. Sleepwater maakt een soort van ouderwetse countryrock die drijft op harmonie en melodie. Dat geldt dus ook voor de derde plaat Here We Are, Where Are We  – helaas niet op vinyl, dat moet meer…

Oplettende bezoekers van Ramblin’ Roots zagen tijdens het optreden van Garrett T. Capps dat diens gitarist Roland De La Cruz een T-shirt droeg met daarop de naam D.T. Buffkin. Van die net als Capps uit San Antonio, Texas, afkomstige artiest verscheen de cd Saturday Night Sunday Morning (Shotgun House Records). Dat is ook al zo’n eigenwijs plaatje op hetzelfde label als de laatste van Capps. De La Cruz is de gitarist in de band van Buffkin (ritmegitaar, orgel). De hoesfoto geeft de sfeer van het album aardig weer. Dit is muziek voor donkere meer…

Hoewel ze uit Lockport, New York komen is Handsome Jack een echte swampy boogieband. Net als Creedence Clearwater Revival, die uit Californië kwamen en zich erop voorstonden uit de Zuidelijke Bayou herkomstig te zijn, zo wil dit New-Yorkse trio ons doen geloven dat ze uit de omgeving van Muscle Shoals, Alabama komen. Helemaal niet waar, maar het dondert niks. Het debuut van Handsome Jack, Do What Comes Naturally, verscheen in 2014 in een nogal modderige productie. Opvolger Everything’s Gonna Be Alright (Alive Records/V2) klinkt meer…

Het was een al lang gekoesterde wens van Dawn Landes om eens een echt country-album in Nashville op te nemen. Het lukte de 37-jarige singer-songwriter om daarvoor de legendarische Fred Foster als producent te strikken. En met diens hulp werden tal van ervaren studio-muzikanten gevonden om haar muzikaal te ondersteunen op Meet Me At The River (Yep Roc). Het levert een gedegen, maar niet zo heel belangwekkend album op. Een aantal leuke liedjes zoals de midtempo meezinger Traveling en de sterke Jimmy Driftwood-cover meer…

Richard Thompson overstijgt de genres. De Britse folkrocker ontving vorig jaar een Lifetime Achievement Award van de Americana Music Association in Nashville. Rolling Stone nam hem op in de lijst van 20 beste gitaristen en volgens de Los Angeles Times is hij na Dylan de beste songschrijver en sinds Hendrix de beste gitarist. Op 13 Rivers (Proper Records) laat hij het allemaal weer horen. Hij drukt op de snaren en brengt een storm tot bedaren (The Storm Won’t Come). Wat speelt de man toch gepassioneerd elektrische gitaar, zonder meer…

‘I want to be like Woody Guthrie / Ride the rails sing a song / Take the highway across the USA / Make this world a better place.’ Woody’s Shoes zijn misschien een maatje te groot voor Rob McHale, daarvoor zit er te weinig venijn in de liedjes op Prophets On The Boulevard (Wooden Door Records). De goedmoedige liedjes van de singer-songwriter uit North-Carolina zullen daarentegen vele harten verwarmen. Verloren zielen die zich afvragen hoe ze nog iets van het leven kunnen maken. Ze hebben aan McHale een betere dan aan de profeten op de meer…

Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! Powerpop! meer…