Karma For Cheap (New West Records/PIAS) van Aaron Lee Tasjan is een heerlijke plaat waarop Amerikaanse en Britse popmuziek nauw verbonden zijn. De melodieën zijn zo zonnig dat je er maar beter een zonnebril bij op de neus zet. Door het van een hamerende piano voorziene If Not Now When waart de geest van David Bowie. Heart Slows Down is grotestadsrock in het spoor van Lou Reed. De jengelende gitaren van Set You Free herinneren aan Tom Petty (en dus ook aan The Byrds). Songbird is duidelijk geïnspireerd door George Harrison. Met Dream Dreamer begeeft meer…

Nergensland ligt niet in Amerika. Het ligt in Canada. Met 36 miljoen inwoners heeft het land 3 miljoen minder inwoners dan Californië. De oneindige hoogvlakten zijn er dunbevolkt. Colter Wall komt er vandaan. Op Songs Of The Plains (Young Mary’s Record Co./Thirty Tigers/Bertus) doolt hij over de prairie. Met een stem als Johnny Cash in zijn laatste levensfase neemt de twintiger ons mee terug in de tijd. En niet alleen op Saskatchewan In 1881. Vormen zijn liedjes een anachronisme of heeft de tijd er stilgestaan? Op de stoffige wegen door meer…

Na 48 jaar verkent Ray Benson (gitaar, zang) nog altijd New Routes (Bismeaux Records/Thirty Tigers/Bertus) met Asleep At The Wheel. Al te letterlijk moeten we die mededeling niet nemen. Het nieuwe album bevat western swing, rockabilly en country. Tot zover niets nieuws voor de band dus. Het nieuwe moet komen van Katie Shore (fiddle, zang), maar eerlijk gezegd doen haar bijdragen nogal belegen aan. De oude stijl jazz van haar hand swingt nou niet bepaald de pan uit. Jack I’m Mellow is ook niet bepaald een titel die hoge meer…

Het is donker als de hel in de liedjes van Malcolm Holcombe. Dankzij het almaar uitdijende oeuvre van de Amerikaan hebben we een aardig idee hoe het er zal zijn. Toch schrik je af en toe van de bliksemflitsen. Heeft de hel een hemel die verlicht wordt door de donder? Come Hell Or High Water (Gypsy Eyes Music) roept bekende vragen op. Hoe het hoofd boven water te houden met al die ellende? It Is What It Is en dat is niets bijzonders. De zon gaat onder In The Winter. Holcombe zingt nog altijd als een door het Leger des Heils van de straat geplukte meer…

Meestal gaat het in de muziekstroming American primitive om gitaarmuziek, maar Nathan Bowles verkiest de banjo als hoofdinstrument. Op Plainly Mistaken (Paradise of Bachelors/Konkurrent) bespeelt hij het instrument anders dan de meeste countrymusici. Bowles slaat regelmatig op de snaren alsof hij nog altijd de drummer is in de band van Steve Gunn. Krachtig en percussief is zijn spel. En verder pakt hij regelmatig een strijkstok om andere tonen uit de banjo te halen. Niet alleen razend knap, maar ook uitermate begeesterend. Net als meer…

We moeten het nodig eens over The Bony King Of Nowhere hebben. Bram Vanparys is een Gentenaar die onder die naam al jaren aan de weg timmert. Bij zijn vorige werk, het in Los Angeles opgenomen Wild Flowers (2015) deed hij een beroep op allerlei studiomuzikanten van naam. Nu wilde VanParys het heel anders doen. Hij trok zich met zijn vrouw terug in een caravan op het erf van een door hem gekochte vervallen boerderij op het platteland en begon te schrijven. Het lot wilde dat zijn jarenlange relatie met zijn echtgenote daar ook ten einde meer…

Wie in 2016 Mosey van Daniel Romano op vinyl aanschafte, kreeg er een elpee bij van diens band Ancient Shapes. Die muziek was nog wel een paar stappen verder verwijderd van de country van de voorgangers dan de vernuftig in elkaar geknutselde retropop van Mosey. Met het louter op vinyl verkrijgbare Silent Rave (You’ve Changed Records/V2) knalt Romano er nogmaals tien nummertjes powerpop uit. De plaat draait op 45 toeren en de beide plaatkanten zijn in 19 minuten voorbij. De tien punknummers van het debuut namen overigens nog geen meer…

Het nieuwe album van Marlon Rabenreither, oftewel Gold Star, heet Uppers & Downers en is gestoken in een vrij fantasieloos hoesje. Maar het gaat natuurlijk om de inhoud. Het vorige album, Big Blue, vonden we, met zijn aan Neil Young en Ryan Adam refererende songs, fantastisch (en nog steeds). Op Uppers & Downers zijn ook de Stones (Dani’s In Love) en de Beatles (Babyface) als inspiratiebronnen te horen. Het album wordt daardoor wat eclectischer. Maar ten opzichte van zijn voorganger blijken de liedjes ook wat minder puntig. Misschien komt meer…

Een dubbel-lp in een klaphoes, met op de voorkant een wat getroebleerde man in een gestrand treinstel. Aan de binnenkant dezelfde man in de herfstige, Amerikaanse natuur. Dit is geen vrolijke frans, nee, dat is Ryan Martin zeker niet: ex-verslaafde, ex-bajesklant en overlever van een zwaar auto-ongeluk. Allemaal materiaal voor een doorleefd americana-album, want dat is Gimme Some Light (High Moon Records/V2). Martin groeide op aan de Westkust, maar voelt zich meer thuis in Upstate New York, in de bossen, in de velden. Het meer…

Grappig dat ik bij Hyperspeed (eigen beheer) van deze Daniel Markham de naam van Collin Herring als referentie wilde laten vallen. Maar toen zag ik dat ik dat ook al in mijn vorige recensie van een album van Markham had gedaan. Wel, het betekent in elk geval dat zowel hij als ik consistent zijn. Op dat eerdere album, Disintegrator, haalde Markham nog wel een paar keer de drieminuten-grens in zijn nummers. Op dit nieuwe album niet. Sterker nog, van de 14 liedjes halen 6 de tweeminuten-grens niet eens. Het maakt Hyperspeed zeker niet minder meer…