Voor fijne indiepop moet je nog altijd in Portland, Oregon, zijn. Subterrene (Incident Recordings) van Casey Neill & the Norway Rats is weer eens zo’n plaatje dat herinneringen oproept aan R.E.M. en dat is misschien ook niet zo raar, want een van de gasten is Peter Buck. Neill heeft al heel wat albums gemaakt en hij is ook actief bij Minus 5. Daar trof hij Buck en Scott McCaughey, die met Young Fresh Fellows Portland mede op de kaart zette. Chet Lyster (Eels) produceerde deze gelaagde plaat, waaraan ook leden van Decemberists en Death Cab For Cutie meer…

De Canadees Ben Kunder tracht een beter mens te zijn. Voor zichzelf. Voor zijn vrouw. Voor zijn kinderen. De liedjes op Better Human (Comino Music) handelen over het harde werk dat daarvoor nodig is. Proberen om de juiste dingen te doen, het is bijna een dagtaak voor Kunder. De donkerte krijgt nauwelijks vat op hem; hij is negen nummers lang bezig met de juiste instelling te tonen. Kunder omgeeft zich met een mantra waar hij moed uit put, zodat negatieve gevoelens geen kans krijgen. Maar helemaal gek is hij natuurlijk niet. ‘We all need the meer…

‘Het zou me niet verbazen als de Treetop Flyers groot gaan worden’, schreef Hugo Vogel hier vijf jaar geleden in zijn recensie van het debuut The Mountain Moves. Groot zijn ze niet geworden, maar zoals zo vaak het geval is zegt dat niets over de muziek. Fijnproevers met een beetje soul in hun donder kunnen namelijk hun voordeel doen met de nieuwe van deze band uit Londen. Treetop Flyers (Loose Records/Bertus) begint met het instrumentale Fleadrops en aan alles is af te meten dat het met zin in elkaar is gezet. Maar pas op het tweede nummer, Sweet Greens & Blues, dient meer…

Niet buitengewoon origineel, maar wel echt goed. Dat was vorig jaar de slotzin van de recensie van Faithfull Satellite van The Black Sorrows. Laten we deze keer bij de bespreking van Citizen John (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) maar met die zin beginnen. Veel verandert er niet bij de band rond Joe Camilleri. Dat valt ook niet meer te verwachten na al die jaren gedegen werk te hebben afgeleverd. Vaak wordt de muziek van de Australiërs omschreven als bluesrock, maar daarmee doe je ze geen recht. Ja, Do I Move You is blanke blues. Maar meer…

Judy Blank hoorde ik voor het eerst in een aflevering van de betrekkelijke obscure Amerikaanse podcast One Hit Neighbors. Daarin vertelde ze onder meer over de opnames die ze daar in Nashville aan het maken was met Chris Taylor. Die kunnen we nu gelukkig horen op Morning Sun (V2). Blank is een jonge singer-songwriter uit Utrecht, die ooit redelijk succesvol meedeed aan ‘De beste singer-songwriter van Nederland‘. Na het maken van een folkjazzpop-album trok ze naar de VS om daar de fijne kneepjes van het vak te leren. Een van de gevolgen was meer…

In Nederland imponeren de bands Her Majesty en The Analogues met het buitengewoon knap naspelen van respectievelijk Crosby, Stills, Nash & Young en The Beatles. Louter positieve reacties. Terecht, want wat ze doen, doen ze erg goed. Maar vijf sterren? Is dat niet een beetje overdreven? Voor het naspelen van nummers? The Weight Band richt zich op The Band op World Gone Mad (Continental Record Services). Eerst deden ze ook nummers van de originele band. Dat was logisch, want Jim Weider zat met mede-oprichter Garth meer…

Hondenliefhebbers opgelet. Altijd al een kunstwerk van uw trouwe viervoeter aan de wand willen hebben? Stuur een foto van het beest naar Walter Salas-Humara en hij schildert (tegen betaling) een portret. Een voorbeeld van zijn stijl staat op de cover van Walterio (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous). Meer informatie staat op de website van de Cubaans-Amerikaanse artiest, die we hier toch vooral kennen van zijn uitgebreide discografie met Vulgar Boatmen, Silos, Setters en solo. Met El Camino De Oro gaat hij voortvarend van start met meer…

Luke Winslow-King zet op Blue Mesa (Bloodshot Records/Bertus) de lijn door van het twee jaar geleden verschenen I’m Glad Trouble Don’t Last Always. Dus geen vooroorlogse blues meer, maar opgeruimde rockertjes (Born To Roam) en vooral heel veel soul. You Got Mine begint met toetsen en gitaar bijna als iets van The Band, maar dan met Robert Cray op gitaar. Nee, niet echt, maar zo klinkt het dus wel. Leghorn Women brengt funky blues. De gitaarkrulletjes op Better For Knowing You zouden van een oude plaat van The Impressions afkomstig meer…

Het landschap op de hoes is opgebouwd uit blokjes. Zo kom je steeds dichterbij op de zoveelste reis naar nergens. Ever Closer (Continental Record Services) van Osborne Jones is een trip die nergens een nieuwe blik biedt. In een slaapverwekkende cadans gaan de Amerikaan David Osborne en de Brit David-Gwyn Jones onderweg. Eerst haalt Osborne er een drummer bij die aan een eerste fundament bouwt, waarbij Osborne wat eerste licks toevoegt. Dan doet de bassist zijn ding. Zo werden de nummers laagje voor laagje, blokje na blokje meer…

Martha Fields woont een groot gedeelte van het jaar in Frankrijk. Maar in gedachten is ze toch echt voornamelijk in Amerika. Haar vaderland blijft aan haar trekken, zo wordt wel heel duidelijk op Dancing Shadows (Continental Record Services). Dus reist ze van Paris To Austin, heeft ze Oklahoma In My Mind en West Virginia In My Bones. Daar zingt ze over met die fraaie stem van haar, te situeren ergens tussen Marshall Chapman en Gus Hardin. Haar Franse begeleiders spelen ook met een Amerikaanse ziel. Ze zijn geen moment te betrappen op meer…