De naam waarmee Ruby Boots in de burgerlijke stand staat ingeschreven is Bex Chilcott. Niet langer in haar geboorteland Australië, want dat heeft ze na een ongelukkige jeugd verlaten. Ze woont nu in Nashville, maar voor Don’t Talk About It (Bloodshot Records) trok ze naar Dallas. Daar nam ze dit geweldige album op met The Texas Gentlemen, over wie we hier eerder dit jaar al zeer enthousiast waren. Een dondersteen is het, die Ruby Boots. Ze zingt over de liefde die fout loopt. En ze eist met kracht haar plaats op met liedjes waarin de mannen meer…

Begin dit jaar verscheen al verscheen What’s It’s Like To Fly Alone, het in eigen beheer uitgebrachte derde album van de Texaanse countryzangeres Courtney Patton. Over haar vorige soloplaat So This Is Life waren we hier direkt zeer enthousiast (zie recensie). Nu moest de plaat echt z’n plekje bevechten. Maar uiteindelijk is dat gelukt. Het is natuurlijk die stem, die nog steeds even overtuigend is. Het waren echter de liedjes die meer tijd vroegen. Niet dat ze minder goed zijn dan op de voorganger. Patton schrijft indringend over allerlei aspecten van de meer…

Tegenover lichtjes brobbelende synthesizerklanken zet River Whyless meerstemmige zang. Het brengt een soort hedendaagse new wave bij de jaren 50 op All Of My Friends. De band uit Asheville, North Carolina, componeert met zin voor avontuur werkjes die bestaan uit delen pop en delen folk. Wat vooral moet blijven hangen van Kindness, A Rebel (RollCall Records) is een positieve instelling, die Ryan O’Keefe, Halli Anderson, Alex McWalters en Daniel Shearin willen inzetten om zaken te veranderen. Zo is Born In The Right Country kritisch meer…

Eenzaamheid hoort bij een honky tonk als paarden bij een drinkbak. Country voor in de kroeg gaat meestal over de traan die in het bier valt. Maar het kan ook met een opgewekte melodie, zo blijkt op Sun That I Could Count On. The Heart, Regardless (eigen beheer) van Mary Battiata & Little Pink heeft wel meer van die verrassingen. Zo had het zo’n treurige avond moeten worden op Six Miles Out, maar met een twangende Telecaster komt er zo maar iemand de kroeg binnenlopen die de ware blijkt te zijn. Er wordt een accordeon bijgehaald om positieve meer…

Na het titelnummer Lucky (Continental Record Services) is Carter Sampson al even gelukkig op Anything Else To Do. Ze heeft haar match gevonden en vraagt om te worden bemind alsof er niets anders te doen is. Op Peaches ontwaakt ze met de zon en is ze al even voldaan. Al dat geluk heeft haar er niet van weerhouden om haar beste beentje voor te zetten. Haar rode laarzen zet ze bij voorkeur neer in het red dirt van Oklahoma, zo leren we op Tulsa. Want als ze verlaten wordt omdat haar partner het wil proberen in Nashville, wenst ze hem veel meer…

Tami Neilson geeft op geheel eigen wijze invulling aan het genre countrysoul. Op Sassafrass! (V2) zorgt ze een paar keer voor lichte twijfel. Want is de ouderwetse swing van One Thought Of You ver genoeg verwijderd van hetgeen Caro Emerald doet? En is het exotische Bananas ook niet teveel een stap terug naar een ander tijdperk? Misschien, maar daar staat veel tegenover. Op Stay Outta My Business waarmee de in Nieuw-Zeeland woonachtige Canadese het album opent, maakt ze eigenlijk onmiddellijk korte metten met dit meer…

Woody Guthrie woonde een halve eeuw geleden in een appartementencomplex bij Coney Island dat eigendom was van Fred Trump, de vader van Donald. Hij schreef er een liedje over: Old Man Trump. Hadden meer Amerikanen daar notie van genomen, dan was Trump nooit gekozen. Want zijn vader was al net zo’n minne figuur. Een racist volgens Woody, die rijk werd door de armen uit te buiten. Op Bitch Heaven gaat het over dat liedje van Woody. Het is slechts een van de zaken waarover Gerry Spehar zich druk maakt op Anger Management (eigen beheer). Het meer…

Nico Rivers & The Black Grass zetten met bandnaam, albumtitel en cover de boel behoorlijk op het verkeerde been. Donkere bluegrass is dit namelijk niet. Tiny Death (Broken Silence/Songs & Whispers) spoelt met Tidal Wave een dunne stem het geluidsbeeld binnen. Een beetje schel is die stem. Folky powerpop stellen we vast. Op Devil’s Boots stapt Rivers ook geen donkere zijwegen in. Hij wil op die laarzen zijn lief naar haar huis begeleiden. Wandelend. Op All The Same doet de sound wat denken aan Colorblind James Experience en meer…

“Ik kan niet verstaan wat je zegt. Ik zie je mond bewegen maar de jukebox staat te hard. Ik stel me dan maar voor dat je een keer wat aardigs zegt in plaats van: alles aan ons is verkeerd. En als ik dan niet het soort goede man voor je ben, laat me dan van je houden tot de juiste man langs komt.” Zo begint Till The Right One Comes Along, het derde nummer op Baby You Win (eigen beheer) van Cliff Westfall. Oh, wat houd ik van dit soort teksten. En dit debuut van de uit Kentucky afkomstige maar tegenwoordig in Brooklyn, New York wonende meer…

Het valt niet mee, om een recensie te schrijven over het nieuwe album van de Californische band Dawes. Het gezelschap rond de broers Taylor en Griffin Goldsmith levert met Passwords het zesde studio-album in negen jaar af. In 2016 verscheen nog We’re All Gonna Die, waarop de groep een nieuwe weg leek ingeslagen. Op Passwords (HUB) wordt weer afgeweken van die nieuwe, wat rockende koers. Mogelijk doordat de productie van plaat weer in handen werd gelegd van Jonathan Wilson, die ook in het beginperiode van de band zulks deed. Het resulteert in meer…