Bobbo Byrnes heeft vrienden bij de politie en hij heeft kameraden in de cel. Waar hij zelf hoort weet hij niet. ‘There’s two sides to this town / No one’s right, no one’s wrong.’ Te vinden op Two Sides To This Town (Songs and Whispers). Wat hij zelf wil, dat weet hij wil. Hij wil voorbij de neonlichten en de Texaco rijden en bij Angelia zijn. Hij wil dromen en doen alsof het weer de eerste keer is. Kijk, dat is materiaal om rootsrockend mee op weg te gaan. Belangrijke beslissingen nemen, dat is niet zijn ding. ‘I fuck ‘em up everytime’, zingt Byrnes op Heart Like Mine. Maar hij meer…

Voor Hellfire (eigen beheer) stond Ben Bostick met zijn band in een cirkel in de studio. Zonder koptelefoons werd er gemusiceerd. De microfoons werden door producer John Would door de hele ruimte opgehangen. Die werkwijze resulteert in een lekker rauw geluid zonder uitgekiende stereo-effecten. Dat past deze nummers wel. Voordat ze werden vastgelegd waren ze al talloze malen door Bostick (zang, gitaar), Luke Miller (piano, orgel), Kyle LaLone (gitaar, zang), Cory Tramontelli (bas) en Perry Morris (drums) op het publiek van de ruige meer…

Computergeluidjes op een festival als TakeRoot? Zou zo maar kunnen met de komst van Darlingside. Extralife (More Doug Records/Thirty Tigers/Bertus) is een conceptplaat over het leven na het leven. Gaat het hier slechts over de kans op een next level bij een computerspelletje zoals Super Mario of toch ook over het hiernamaals? Is het zware kost of valt dat reuze mee? Die elektronische bliepjes spelen in ieder geval niet echt een grote rol. Het draait bij dit kwartet van de Amerikaanse oostkust allemaal om de vierstemmige meer…

Nummers schrijven doet Sera Cahoone achter haar drumstel met de gitaar onder handbereik. Ze legt een beat neer en vult die meteen aan met een melodie. Interessante werkwijze. Er zit dientengevolge als vanzelf voortgang in de nummers op From Where I Started (eigen beheer/Sonic Rendezvous). Met haar stem voegt ze een gedempte toon toe aan haar liedjes. Krachtig en toch iets naar binnen gekeerd. Het geeft de countryfolk van de Amerikaanse iets eigens, een alternatieve twist die ook voortkomt uit de dagen dat ze drumde bij meer…

De laatste recensie van een album van de Amerikaanse folkzangeres Ana Egge op deze pagina’s riep nogal wat reacties op. Ik concludeerde dat het werk van Egge niet makkelijk was, dat je ervoor moest “werken.” Eerlijk gezegd is dat ook bij haar nieuwste, White Tiger (Storysound Records), weer het geval. De plaat vraagt zeker een aantal luisterbeurten voordat je ‘m je eigen kunt maken. Niet dat het ingewikkelde songstructuren zijn, maar de composities zijn gewoon onnadrukkelijk. Het nummer dat het meest in het hoofd blijft zitten is I’m Goin’ Bossa Nova, door de langgerekte meer…

Een verontschuldiging vooraf. Dit stukje zou wel eens uit de hand kunnen lopen. Er valt namelijk zoveel te vertellen over deze twee geweldige albums, dat het moeilijk zal zijn om dat niet te doen. Dus op het gevaar af dat deze dubbelrecensie veel en veel te lang gaat worden eerst toch even dit: wow! Wat? WOW!!! En dan nu over naar San Antonio, Texas. Wie kwam daar ook alweer vandaan? O ja, natuurlijk, wie anders, Doug Sahm, the genuine Texas groover. Oude held. En nu komt er een nieuwe held vandaan: Garrett T. Capps. Met In The Shadows (Again) (Shotgun House Records) en het in 2016 verschenen Y Los Lonely Hipsters (Suburban Haste Recordings) maakt hij een verpletterende indruk. Twee albums die behoorlijk van elkaar verschillen trouwens. Dat maakt het alleen maar interessanter.
Net als Sahm is deze Capps behoorlijk far out. Een eerste meer…

De rechten van zijn liedjes brengt songschrijver John Calvin Abney onder bij een copyright dat hij Bullets In The Chamber Folk heeft genoemd. Aardig gevonden. En passend bovendien. Het gaat in de gevoelige liedjes van de artiest uit Oklahoma om complexe situaties. De toon van Coyote (Black Mesa Records) werd gezet door enkele tragische gebeurtenissen die hem bij de keel grepen. Zijn vriend en collega Chris Porter kwam om bij een verkeersongeluk en ook zijn oma overleed. Verder sukkelde hij met zijn gezondheid, terwijl zijn meer…

De aarde is plat. Op de rand is een feestje gaande. In een Juke Joint at the Edge of the World (New West Records/PIAS) speelt Randall Bramblett. Zigzaggend over de parkeerplaats is hij ernaartoe gereden. Naast zich zijn lief. Ze springen over het hek rond de kerk. Hollen door een steeg waar vuilnisemmers staan. De troep die ze achterlaten wordt opgeruimd door de Garbage Man. Het is er funky als de hel. Wie over de rand valt, die is verloren. Het gevaar is overal. Onderweg kun je zomaar uit koers raken door een Pot Hole on Main Street. Als het meer…

Bij moderne bluegrass gaat het nogal eens om twee uitersten: heel slordig of juist uiterst virtuoos. Het uit Canada afkomstige kwartet The Slocan Ramblers is het een, noch het ander. De band bestaande uit Frank Evans (banjo, zang), Adrian Gross (mandoline), Darryl Poulsen (gitaar, zang) en Alastair Whitehead (bas, zang) maakt muziek zonder pretenties. Queen City Jubilee (eigen beheer) is een onberispelijke oefening in het levend houden van deze muziekstijl. Alle leden schreven nummers, maar naast de negen eigen nummers doen ze enkele meer…

Alles is hartstikke retro aan de Ruen Brothers. De hoes van All My Shades Of Blue (Ramseur Records/Bertus) laat er geen misverstand over bestaan; de Britse broers zijn in een tijdmachine geklommen om uit te stappen in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Na het korte intro Coyotes Of Malibu gaan ze vliegend van start met de rockabilly van Walk Like A Man. Rick Rubin produceerde het debuut van Henry en Rupers Stansall, die voor de opnamen naar Malibu vlogen. In de Engelse stad Scunthorpe laten ze zich niet meer zo dikwijls zien. Op de meer…