John Prine heeft een stem als een krakende schuurdeur. De keelkanker die twintig jaar geleden bij hem werd geconstateerd heeft daar niet eens zoveel mee te maken. Prine zingt al vijftig jaar als een oude man. Alsof hij tijdens de fotosessie voor zijn titelloze debuut uit 1971, waarop hij poseert op enkele pakjes hooi, op een strootje heeft zitten kauwen dat ergens is blijven steken. The Tree of Forgiveness (Oh Boy Records/Thirty Tigers/Bertus) is zijn eerste nieuwe album met eigen nummers in dertien jaar. Op slotnummer When I Get To Heaven kijkt Prine (71) met meer…

Hoe gaat het eigenlijk met de bluegrass in Nederland? Ja, we hebben natuurlijk de Blue Grass Boogiemen. En verder popt het Noordhollandse Oldtime Stringband in mijn gedachten op. Maar de jonge honden van Cannonball Johnson hebben het bijltje erbij neergegooid en van Herman Brock Jr. is na zijn briljante The Old World uit begin 2015 ook niet veel meer vernomen. Gelukkig zijn daar ineens The Old Ditch Riverhoppers. Het kwartet uit Utrecht debuteert met Long Done Gone (eigen beheer), een album waarop ze naast 7 covers van meer of meer bekende meer…

Is dit de koning van Amerika? Nee, het is Elvis Costello niet. Maar die stem, goh, je zou het toch bijna zeggen als je luistert naar Temporary Crown. Mario Rojas heeft, voor hen die het nog niet begrepen, een geweldige stem. Maar dat is niet alles. Hij kan ook puntige liedjes schrijven. De inwoner van Los Angeles heeft de hele popgeschiedenis in zich opgezogen en spuwt het er weer uit in de vorm van elf sterke nummers op Lost Angelino (eigen beheer). De multi-instrumentalist zorgt zelf voor de koortjes achter zijn nasale zang. Hij doet sowieso veel zelf, maar meer…

De huiskamerhelden uit Nijmegen hebben de tent opgezet bij Monument Valley. Op Welcome To The Circus (Butler Records/Bertus) zijn de Amerikaanse invloeden van Living Room Heroes duidelijk te ontwaren. Ze liggen overigens meer in het klamme zuidoosten van de Verenigde Staten dan in het westen. Traag kruipt een gitaar langs de melodie op het gevoelige Restless Soul. Daarna pakken harde gitaren het over om met Hey America de Black Crowes de lucht in te sturen. Wat die zien? ‘Hey yeah, America is not good enough.’ Kijk, dan meer…

Met de omschrijving desert bayou maken The Carnivaleros duidelijk dat ze een bijzonder potje op het vuur hebben staan. De moerassige riviermondingen van Louisiana en de droge woestijn van Arizona zijn toch echt totaal verschillende gebieden. Op Tallsome Tales (eigen beheer) vloeit het water over het droge zand in een fijne balans tussen de blazers van New Orleans en een accordeon die over de Rio Grande reikt. Liquor, Vice and Sin voegt daar nog Oosteuropese invloeden aan toe. Ook met diezelfde accordeon trouwens. En The Die Was Cast heeft meer…

Bandnaam en albumtitel zijn goed gekozen. Mestizo (eigen beheer) van Mongrel State is een avontuurlijk plaatje waarop van alles bij elkaar komt. Een mestizo is iemand die is geboren uit Indiaanse en Europese ouders. Het is trouwens ook een muziekvorm, een mengelmoes van latin, salsa, reggae, rock, punk, hiphop en elektronica. Zo divers is dit album niet, maar punk, rockabilly, surf, blues, funk, pop, grunge en Mexicaanse klanken zitten er allemaal in. Een mongrel is een bastaardhond, ook daarin dus een verwijzing naar de veelzijdigheid. Die is er meer…

Daar heb je de broers Steinhart alweer. Vorig jaar schreven we nog over Looking West, nu ligt er met Now Residing Abroad (Stone Garden Records) reeds een nieuw album van The Furious Seasons in de cd-speler. Akoestische, golvende muziek die grotendeels bestaat uit twee akoestische gitaren en een staande bas. Met net voldoende accenten van elektrisch versterkte exemplaren, een slidegitaar, resonator of wat toetsenwerk. David en Jeff Steinhart spelen samen met Paul Nelson en ze doen dat met de beheersing van jazzmusici, de finesse schuilt in meer…

Russ Pahl trekt met zijn pedal steel een gordijntje voor de wolken op het titelnummer van Stars For Eyes (Exodus Empire), de negende plaat van Mark Huff. De glinstering brandt er voldoende doorheen. De in Nashville zetelende singer-songwriter, opgegroeid in Las Vegas, zet met de stevige powerpop van Prison Door op aangename wijze de deur open voor een afwisselend album. De toon van die opener heeft wel wat van Squeeze. Carolina Blue is een liedje over de stad waar hij nu woont, maar qua sound vinden we hem hier aan de westcoast. meer…

Elk land heeft op gegeven moment, als de oude hebben afgedaan, nieuwe helden nodig. Dat geldt ook voor Americana-land. Er is genoeg aanbod, elke maand zijn er wel tientallen nieuwelingen die zich aanbieden. Vraag is alleen: hebben ze “het”? En, zijn het geen eendagsvlinders? Alison Ferrier heeft het duidelijk. En met What She Knows (eigen beheer) bewijst ze ook, na het schitterende Be Here Now uit 2015 (recensie), over een langere adem te beschikken. Ferrier werd geboren in Twickenham, een slaperig voorstadje van Londen, vertrok na haar twintigste meer…

Gitarist Jon Diamond redde Dana Fuchs uit de goot. Hij gaf de stripper uit New York een ander podium: de rockclubs van de Lower East Side. Daar maakte ze naam met gepassioneerde bluesrock. Het bracht haar naar Broadway, waar ze de rol van Janis Joplin vertolkte in de musical Love, Janis. Daarmee had ze het al verder geschopt dan haar zus, die zelfmoord pleegde na een mislukte poging het als zangeres te maken. Het in Memphis opgenomen Love Lives On (Get Along Records/Membran) is een doorleefde soulplaat waarop ze met meer…