Het refrein van een stofwolk. De duisternis valt vroeg in. Het licht wordt opgeslokt. Het brengt pijn. Dust Cloud Refrain (Continental Song City) is een stemmig plaatje van de uit Chicago afkomstige Adam James Sorensen. Zo gaat het titelnummer over een moeder die haar gezin verlaat. Voor de zekerheid brandt altijd het licht boven de veranda. Voor het geval ze mocht terugkeren. De Amerikaan brengt liedjes in gracieuze slowmotion, net zoals Jane Dudley danste. Hij schreef een liedje over de danseres en activiste, die leefde van 1912 tot 2001. Het album begint met meer…

Op onze contact-pagina geven we aan dat we deze site maken voor liefhebbers van alternatieve country en americana. Liefhebbers die op zijn tijd net als wij een moppie soul wel kunnen waarderen toch? Daarom welkom Durand Jones & the Indications. Gitarist Blake Rhein en drummer Aaron Frazer studeerden geluidstechniek aan de Indiana University waar zij de klassiek geschoolde saxofonist Durand Jones ontmoette. Jones speelde niet alleen saxofoon maar was ook in het bezit van een gloedvolle soulstem. En in hun vrije uurtjes namen ze samen met meer…

Een deel van mijn jeugd bracht ik door in Madrid, wat -achteraf bezien- heel fijn was. Het enige echt vervelende vond ik toen de regelmatige bezoekjes aan het Prado museum. En die afkeer was met name gestoeld op de zaal met ‘Saturnus die zijn zoon verslindt’ van Goya, een schilderijtje waarop een waanzinnige de kop van een lichaam afbijt. Zo herinner ik me het in elk geval. Een afschuwelijk tafereel. Hayley Thompson-King roept dat schilderij weer in herinnering op Soul Kisser. ‘A wretched man devours his children’. Het nummer staat op het vorig meer…

Waaraan zou je een in India geboren musicus die tegenwoordig in Zwitserland woont moeten herkennen? Onmogelijk natuurlijk. Die Indiase afkomst valt nog wel op te maken uit sommige nummers. Zo wordt Forget About Yesterday mede gekleurd door tablas. Maar net als het experimentele Who’s Sorry Now klinkt het ook nogal Arabisch. Ajay Mathur is van vele markten thuis op Little Boat (eigen beheer) en die veelzijdigheid maakt het tot een erg lekker plaatje. Opener Here’s The Love is powerpop met een westcoastgevoel, een plek waar ook Start Living Again valt meer…

The Sumner Brothers, dat zijn Brian en Bob Sumner uit Vancouver. Al meer dan 10 brengen zij interessante platen uit. De vorige, The Hell In Your Mind kenmerkte zich door een aantal songs die we omschreven als “gitaarrock met weemoedige ondertoon”. Op To Elliot, In Rememberance Of Wolf (eigen beheer) tappen ze weer uit een heel ander vaatje. Dit is een heel rustig, drumloos en voornamelijk akoestisch, album, met alleen maar covers. Acht stuks in een ruim halfuurtje. Daar zitten een paar bekende liedjes tussen zoals The Ghost Of Tom Joad meer…

Onder deze recensie staat een geweldig animatiefilmpje van het nummer 2017, te vinden op de cd Breaks It Down (Put Together Music/Continental Record Services) van The Reverend Shawn Amos. Bekijk die video en sla gerust deze recensie over, want de beelden vertellen alles. Deze dominee doet zijn best om de boodschap te verkondigen van die andere dominee, Martin Luther King. Amos maakt zich zorgen om het Amerika van 2017. En 2018 en…??? De Afro-Amerikaanse artiest doet er alles aan om positief te blijven, ondanks de strijd om de meer…

Het tafereeltje op cover en uitklapbare binnenhoes lijkt me een knipoog naar The Basement Tapes van Bob Dylan. Kyle Craft is een verklaard fan van de man. Van epigonisme is evenwel nauwelijks sprake op Full Circle Nightmare (Sub Pop/Konkurrent), daarvoor is dit alles te overdonderend. Dat gezegd hebbende; Craft lijkt eerder uit te komen bij Ryan Adams. Misschien nog wel het meest bij  diens debuut Heartbreaker, een plaat die hij nimmer overtroffen heeft. Met zijn snerpende stem slingert Craft zich door zijn liedjes die toch meer…

De Ierse roots van de Amerikaanse Kyle Carey conserveert ze met zorg. Gaelic americana noemt ze haar muziek en daar valt niets tegen in te brengen. The Art Of Forgetting (Riverboat Records/World Music Network) werd opgenomen met een internationaal stel musici, waarmee ze volop ontsnappingsmogelijkheden heeft uit een al te streng stramien. Zo lonkt een trombone op Siubhail à Rùin naar jazz, terwijl dat instrument samen met trompet Sweet Damnation een heerlijk relaxte groove meegeeft. Multi-instrumentalist Dirk Powell zorgde meer…

We volgen hier bij Altcountry.nl de verrichtingen van The Olympic Symphonium al een tijdje. Het vorige album, Chance To Fate, bespraken we ook eerder op onze pagina’s. Over hun nieuwste werk, Beauty In The Tension (Forward Music Group), kunnen we alleen maar jubelen. Halleluja! Het kwartet uit New Brunswick (Canada) slaat hier een stel homerunners. Je moet natuurlijk wel houden van hun stemmige folkpop. Anders kun je dit album gewoon negeren. Maar de mannen trekken hier echt alles uit de kast: prachtige samenzang, fantastische meer…

Marlon Williams is een klein stapje voorbij de wanhoop op Make Way For Love (Dead Oceans/Konkurrent). Het is echt nog maar een heel klein stapje. Het verdriet druipt van Love Is A Terrible Thing. Gelukkig kan de singer-songwriter uit Nieuw-Zeeland zich nog een beetje rechthouden door ruggesteun van een treurig gestemde piano. In 2015 leverde de toen 24-jarige Williams met zijn soepele in koorzang getrainde stem een uiterst frisse titelloze plaat af. Deze keer moet hij dealen met een verbroken relatie. Dat inspireerde hem tot deze waardevolle meer…