Overdag sleutelt Emily Herring aan auto’s, in de avonduren staat ze op een podium. Dan zingt ze over de liefde en het leven dat altijd iets anders loopt dan gepland. Op titelnummer Gliding (Eight 30 Records) verkeert ze in een vrije val, een geluksgevoel dat ze graag vast wil houden. Het door Boudleaux Bryant en Chet Atkins geschreven Midnight stuurt ze naar western swing alsof ze k.d. lang is. Herring is een neotraditionalist uit Texas die zingt over The Last Of The Houston Honky Tonk Heroes en ze doet dat zo overtuigend dat ze haar eigen meer…

Ze heten Last Of The Easy Riders. Ze zien er uit als Last Of The Easy Riders. Ze klinken als Last Of The Easy Riders. Want ja, de muziek sluit helemaal aan bij de portretfoto op de hoes van Unto The Earth (Agitated Records/Konkurrent). Vier jongemannen die in hun jeans balanceren op het snijvlak van de jaren zestig en zeventig. Toen ontstond de countryrock. Last Of The Easy Riders waren daar niet bij, maar op dit album doen ze alsof ze dat wel waren. Dat is misschien niet helemaal origineel, maar wel verrekte lekker. Ze zweven als The Byrds over meer…

Dési Ducrot is een in Zeeland opgegroeide maar nu in Amsterdam wonende singer-songwriter. En ja, voor degenen die daar benieuwd naar zijn: zij is de dochter van oud-wielrenner en tegenwoordige tv-commentator Maarten Ducrot. Maar dat is niet haar verdienste. In Too Deep (eigen beheer), haar debuut, is dat wel. Het album begint veelbelovend met electronica, waarna een dobro invalt en vervolgens begint Ducrot te zingen. Opvalt is dat ze een vrij dwingende stem heeft. Daar valt niet aan te ontkomen, is het gevoel. Ducrot maakt popliedjes met een meer…

Grant Earl LaValley is een wat mysterieuze figuur. Een singer-songwriter die geboren werd in Columbus, Ohio maar die na omzwervingen terecht kwam in een huisje in de woestijn van Joshua Tree in Californie. Daar nam hij de liedjes op die terecht zouden komen op zijn officiële debuut From LaValley Below (Exit Stencil Recording). De donkere, ietwat klagerige stem van LaValley is voorin de mix gezet en vormt daardoor het belangrijkste instrument. Maar er gebeurt, ongemerkt bijna, erg veel op de achtergrond. Verantwoordelijk daarvoor is, naast LaValley meer…

De Canadese band Viper Central begon als bluegrassband, maar die kwalificatie is al lang niet meer passend. The Spirit Of God & Madness (eigen beheer) begint met een lekker stukje western swing in een oude stijl die de band in Nashville aan de andere kant van het spoor brengt. Maar meer nog valt te denken aan Texas, waar Asleep At the Wheel jarenlang excelleerde in dit soort werk. Ook Losing My Mind lijkt zich in Texas af te spelen, maar dat blijkt een misvatting. Het nummer mag dan beginnen als een avontuur van Marty Robbins die onderweg is naar meer…

Good Luck Charm was bijna een beetje klef, toch waardeerden we die plaat van The Mastersons na veel wikken en wegen met vier sterren. Waarmee het echtpaar dezelfde score kreeg als voor het debuut Birds Fly South uit 2012. Over het aantal sterren voor Transient Lullaby (Red House Records) hoeven we niet lang na te denken. Het helpt daarbij enorm dat de zaken niet altijd Perfect verlopen. Op dat eerste liedje van deze derde plaat beschrijven Chris Masterson en Eleanor Whitmore de stand van zaken in hun relatie. Ze beschrijven de angst dat de ander toch meer…

Joseph Haydn, Wolfgang Amadeus Mozart, Ludwig van Beethoven en vele anderen hebben Wenen op de kaart gezet als hoofdstad van de klassieke muziek. Prinz Grizzley doet op Come On In (Shed Music/Continental Record Services) een poging om het koninkrijk over te nemen en de stad om te toveren tot centrum van de altcountry. Want wat een heerlijk fris geluid stuurt hij langs de Donau door heel Europa en mogelijk ver daarbuiten. De Oostenrijker Chris Comper speelde britpop en synthpop, maar gooit het nu als Prinz Grizzley meer…

Frappant is het altijd weer: dat je denkt dat je met een nieuw bandje te maken en dat het uiteindelijk iets heel anders is. Slow Leaves is allereerst geen band, maar het pseudoniem van de Canadese singer-songwriter Grant Davidson en nieuw is hij ook allerminst. Onder zijn eigen naam bracht hij al vier albums uit en één daarvan bespraken we hier zelfs al eens (recensie). Enough About Me (MFM) is zelfs niet eens zijn eerste album onder de naam Slow Leaves, maar de opvolger van het in 2014 verschenen Beauty Is So Common. Maar genoeg over Davidson, laten we het meer…

Toen ik vorig jaar Night Thief (eigen beheer) van Levi Cuss ontving, was ik er vrij zeker van dat ik de plaat voor het eindejaarslijstje kon noteren. Maar zoals de dingen gaan, het plaatje fladderde uit mijn blikveld. Zonde. Cuss is een Canadees met pet en baard, die naar Nashville afzakte om zijn tweede album op te nemen. Daar ging hij aan het werk onder de bezielende leiding van een andere Canadees, namelijk Steve Dawson. Behalve zijn taak als producer leefde die zich uit op akoestische en elektrische gitaren, pedal steel, lap steel, weissenborn, dobro, meer…

Keegan McInroe is zo’n artiest uit het oerconservatieve Lubbock die juist een progressief tegengeluid laat horen. De Texaan woont tegenwoordig in Fort Worth, maar zijn afkomst heeft duidelijk sporen nagelaten. Op A Good Old Fashioned Protest (eigen beheer) ageert hij tegen de dubbele moraal en het verderf dat de Verenigde Staten zaait, zelfs als er goede bedoelingen achter schuilen. Op Talking Talking Head Blues rekent hij af met angst en haat zaaiende tv-journalisten, die de levenswandel van Justin Bieber eigenlijk veel belangrijker meer…