Steve Berlin produceerde Primates (Nine Mile Records/Bertus) van het duo Greyhounds. Andrew Trube en Anthony Farrell maken soepele rootsrock van het soort dat glijdt langs soul en blues. Een beetje zoals Los Lobos dat ook kan, een voor de hand liggende vergelijking met Berlin achter de knoppen. Die zorgde voor een uiterst verzorgd geluidsbeeld, waar de zang naadloos op aansluit. We noemen daarom ook maar namen als Robert Cray, Delgado Brothers of Stevie Winwood. Derek Trucks en JJ Grey zijn fan. De moderne sound van meer…

Hou je van rock ‘n’ roll? Dan is het ongetitelde debuut (Fat Possum) van Country Westerns een ‘verplichte aanschaf’. Country Westerns ontstond toen Joey Plunkett, die een verleden heeft in de americanaband The Weight, in Nashville drummer Brian Kotzur, met een verleden in Silver Jews, ontmoette. Later voegde Sabrina Rush, vroeger violiste in de band State Champion, zich bij hen. Maar laat het verleden het verleden en luister naar de 11 liedjes op dit door Matt Sweeney geproduceerde album (totale speelduur 33 minuten). Anytime maakt meteen duidelijk waar het hier om meer…

The Jayhawks draaien ook al weer 35 jaar mee. Met Hollywood Town Hall en Tomorrow The Green Grass maakte de band in de jaren 90 twee albums die vooral in Nederland aansloegen. Sterkste punt: de samenzang van Gary Louris en Mark Olson. Nadat de laatste vertrok moest Louris de kar trekken. Op XOXO (Sham/Thirty Tigers/Bertus) gunt hij bandleden Marc Perlman, Karen Grotberg en Tim O’Reagan meer ruimte dan ooit tevoren. Ze schrijven allemaal liedjes en zingen die ook zelf. Met natuurlijk altijd die samenzang in de refreinen. Zoals in het meer…

Toen bekend werd dat Gillian Welch & Dave Rawlings een nieuw album zouden uitbrengen, bracht dat een zeker gevoel van opwinding bij mij teweeg. Het is al bijna 10 jaar geleden dat Gillian Welch haar laatste album (The Harrow and The Harvest) het daglicht liet zien en ook de laatste boreling (Poor David’s Almanack) van Dave Rawlings is alweer drie jaar oud. All The Good Times Are Past And Gone, kan die opwinding echter niet goed rechtvaardigen. Welch en Rawlings gebruikten de coronatijd om een selectie covers op te nemen. Gewoon thuis met meer…

Alsof hij met de longen vol stof net omhoog is gekomen uit de mijnen, zingt Steve Earle Heaven Ain’t Going Nowhere. Hij doet dat a capella met zijn begeleiders op Ghosts Of West Virginia (New West Records/PIAS). Dat is een conceptplaat over de mijnramp in 2010 in de Upper Big Branch Mine in West Virginia. Daarover had Lee Penn Sky het ook al eens op het eveneens uitstekende 29 Left Down, ook absoluut een aanrader voor fans van Earle. Die 29 slachtoffers noemt de in New York wonende Texaan allemaal bij naam op It’s About Blood, dat dreunend meer…

Countryrock is zwaar schatplichtig aan The Beatles. En ook aan The Stones trouwens. Hoewel die laatste band toch ook verantwoordelijk kan worden gesteld voor wat het einde van het genre had kunnen betekenen. Want Gram Parsons wilde net zo leven als Jagger en Richards, maar hielp zichzelf daarmee naar een vroegtijdig einde. Dit alles heeft niets te maken met Let It Melt (Palo Santo) van Diesel Park West. En toch ook weer wel, want deze Britse band brengt nu ruim dertig jaar platen uit waarop ze van die door en door Britse rootsrock maken. Als The meer…

Vijf jaar geleden hadden we niets dan lovende woorden voor de ep Ghosts Of The Low Country – The Muscle Shoals Sessions van Tawny Ellis. Dus keken we uit naar Love Life (eigen beheer), maar de lust is ons vergaan. Wat een tegenvaller. Na de schitterende countrysoul van die ep worden we hier opgescheept met vlakke countrypop. Ellis doet aan de randen van de regels teveel haar best. Op No More komen de hoge noten er nogal gemankeerd uit. Soms is zulks fijn, hier niet. Het is meer vorm dan diepte. Valt Pretend Love nog te vergelijken met Shelby meer…

Zach Aaron heeft zijn eigen graf gegraven. Hij wil met de duivel praten om hem te vertellen dat hij zonder zonden komt, dus is het nog maar de vraag of dat gat gevuld wordt… Hij is op de vlucht voor alles en iedereen, maar toch vooral voor zichzelf. ‘Those rock bottom blues are a barroom poet’s dream’, stelt hij vast op het titelnummer van Fill Dirt Wanted (eigen beheer). Een ijzersterk begin van een ijzersterke plaat. Wie is deze Zach Aaron? Dit is namelijk al de derde plaat van deze Texaan. De gitaar pakte hij pas op na de middelbare school. Geld om te studeren meer…

De artiestennaam Waxahatchee is alvast prachtig. Dan zie je niet alleen een kreekje dat zich door de bossen en heuvels van Alabama slingert voor je, maar ook de gedaantes van Billy Joe en Bobbie Gentry. Nou sprong Billy Joe in werkelijkheid van een brug in de Tallahatchie River, die ook nog eens in een andere staat (Mississippi) lag, maar dat zijn slechts details. Waxahatchee heeft dezelfde aantrekkingskracht. Die van mysterie en een geschiedenis van indianen. Dus kan Saint Cloud (Merge Records/Konkurrent) die betovering uitdiepen? Het hoesje is alvast meer…

Vernieuwend hoeft het niet te zijn voor Lee Gallagher And The Hallelujah. Ze volgen met hun sound voorbeelden als Byrds, Burritos en Buffalo Springfield. Maar niet te precies gelukkig. Dan ontstaat er immers geen flow. En die is er wel degelijk op L.A. Yesterday (eigen beheer). Vanaf het moment dat ze vertrekken op Highway 10 totdat ze aan het einde van het album aankomen op Rollin’ Out. Gallagher is zo’n zanger die bijna geen stem meer heeft. Alsof hij zich al eens flink heeft overschreeuwd. Dat lijkt me niet echt het geval, zo’n stem heeft de Amerikaan meer…