Tekst: John Gjaltema, Peter Hageman, Wiebren Rijkeboer
Foto’s: Peter Hageman

Vooraf was al duidelijk dat het een bijzondere editie van TakeRoot zou worden. Een ijzersterk programma leverde een uitverkochte Groningse Oosterpoort op.

Caitlin Rose moest het zonder begeleiders doen en daardoor viel het nog niet mee om het publiek, dat nog maar net binnen was, te overtuigen. Haar pogingen om tussen de nummers door contact te maken verliepen moeizaam. Toch overtuigde ze met haar krachtige, heldere voordracht. En ook met haar knap geschreven nummers. Vooral New York City is prachtig. Ook een cover van She Darked The Sun (He Darked The Sun in dit geval) van Dillard & Clark mag er wezen.

Ben Kyle wilde in de voetsporen treden van zijn moeder, die met het nationale hockeyteam van Ierland op Wembley de Engelse vrouwen versloeg, waarmee ze zich een soort heldenstatus verwierf. Het gezin trok echter naar Amerika toen Ben dertien was, dus werd het met die droom niets. Want hockey is niet echt een Amerikaanse sport. Ben werd voorman van Romantica, dat volgens hem Ierse americana brengt en over dat hockey schreef hij het fraaie The National Song. Later zagen we beide heren als begeleiders van Carrie Rodriguez.

Old Crow Medicine Show bewees dat met een wilde akoestische hoedown ook een grote zaal plat te spelen valt. Het enthousiasme sloeg over op het publiek en dat was knap, want dat alles had plaats nog voor zessen. Ze kunnen echt spelen deze mannen, iets waar het bij vergelijkbare bands nog wel eens aan schort.

Het einde van de middag bracht een vroeg hoogtepunt; in de foyer trapte Deer Tick even voor zessen af voor een energieke en enerverende set van ouderwetse seventies countryrock, met een knipoog naar the eighties van R.E.M. en The Replacements. Het stralende middelpunt van de band uit Providence, Rhode Island, is de 24-jarige John Joseph McCauley III, het type vriendelijke white trash. De band speelde vooral nummers van het schitterende laatste album The Black Dirt Sessions, zoals de concertopener Choir Of Angels en het daaropvolgende Twenty Miles. McCauley had het zichtbaar naar de zin, zette afwisselend een fles bier of Jack Daniel’s aan de keel, en wandelde met tien meter microfoonsnoer achter zich aan de zaal in. Naast de hoge amusementswaarde was Deer Ticks set van grote kwaliteit; de meeslepende liedjes werden vol verve gebracht en voorzien van dubbele gitaarpartijen en een zoemend, zuigend orgel. Het concert was een aaneensluiting van rammelende en zinderende highlights, uitlopend in de fantastische Sympathy For The Devil-pastiche Mange, compleet met splijtende gitaarsolo. Een geweldig optreden.

Frank Fairfield zat keurig gekapt, schoenen gepoetst, plooi in zijn broek op het podium, alleen zijn stropdas ontbrak. Het leek wel of hij tijdens de grote depressie van de jaren dertig van de vorige eeuw op straat liep, iemand hem oppakte en op het podium van TakeRoot had neergezet. Zichzelf begeleidend op banjo, viool en gitaar maakte hij de belofte van de organisatie waar om het verleden van American music te laten horen. Met de ogen dicht was het net of je Woody Guthrie hoorde zingen. Virtuoos en razendsnel, een genot.

Musee Mecanique is een gezelschap uit Portland, Oregon. De dromerige folkpop grijpt terug naar de sixties van Simon & Garfunkel en Californische acts uit die tijd. Een cover van Sloop John B (Beach Boys) was toch echt wat te hoog gegrepen. Origineel was het gebruik van xylofoon, maar de magie verdween toch wat door die lelijke blikkerige drums.

Hoewel misschien niet helemaal geschikt geprogrammeerd op een rootsfestival, kon Black Mountain in de Grote Zaal toch rekenen op veel publieke bijval. Niets voor niets, want de logge stonerrock van de Canadezen uit Vancouver klonk bijzonder imposant. Een heavy sound die elementen in zich heeft van Black Sabbath, Pink Floyd en Jefferson Airplane. Muzikaal klonk het allemaal indrukwekkend met stevige drums, loodzwaar baswerk, proggy toetsen en Stephen McBeans geweldige spel op de Gibson. Wat daarentegen tegenviel was de zang van zowel McBean als Amber Webber die beiden tot over hun hoofd in een modderbad leken te zijn ondergedompeld. Niettemin was het fascinerend en overweldigend.

Phosphorescents Matthew Houck heeft de gothische indiefolk van Pride (2007) op zijn laatste album Here’s To Taking It Easy ingeruild voor rauwdouwerige countryrock. Daarbij heeft hij ook nog eens een complete band ingehuurd om hem te ondersteunen, wat gezien Houcks kwaliteiten een garantie moet zijn voor een goed concert. Toch moesten eerst de snarenperikelen van Phosphorescents gitarist in de opener It’s Hard To Be Humble (When You’re From Alabama) opgelost worden. Houck counterde dit door zelf een heerlijk rammelende solo op zijn gebutste semi-acoustic ten beste te geven. Vanaf dat moment ging het van leien daklje. Houck wisselde nummers van Pride als A Picture Of Our Torn Up Praise en Wolves af met songs van zijn nieuwste: Nothing Was Stolen (Love Me Foolishly), We’ll Be Here Soon en het meer dan geweldige The Mermaid Parade. Houck is een frontman met een bescheiden uitstraling, maar desondanks betovert hij zijn publiek met voortreffelijke liedjes. Dit alles kwam tot een ontlading in de Neil Young-achtige Westcoast-rocker Los Angeles, waar als bijzondere geste de Deer Tickers plotseling opdoken om nog even mee te brullen. Geweldig.

Toen Damien Jurado The Loneliest Place I’ve Ever Been (Is In Your Arms) aankondigde ging er een golf van medelijden door de zaal. Maar hij stelde het publiek gerust, het was niet autobiografisch. Hij schreef het als hart onder de riem voor anderen. Al waren de liedjes nog zo verdrietig het publiek gniffelde om de aankondigingen van de nummers. Het leek wel dat hoe treuriger de liedjes, hoe harder er gelachen werd. Maar na afsluiter Now That I’m In Your Shadow met uithalen die door merg en been gingen, restte het publiek niets anders dan luid te applaudiseren.

Chatham County Line stond als vanouds weer om een microfoon, waardoor toch een wat ander geluid te horen was als op de laatste prachtige cd Wildwood. Omdat we die show al vaker hadden gezien, besloten we ons onder te dompelen in de donkere diepten die Mark Lanegan met zijn bariton weet op te roepen. Donker was het wel, maar dan toch vooral letterlijk. Het publiek riep om meer licht, maar dat was blijkbaar niet de bedoeling. De zang van Isobel Campbell kwam maar matig door en ook Lanegan viel wat tegen.

In de wandelgangen was presenator Jan Donkers gevraagd of er dan helemaal geen muziek uit Austin, Texas, te horen was op TakeRoot. Nou, dat was er dus wel, aldus Jan bij de aankondiging van Iron & Wine. Immers, Sam Beam, woont daar al jaren. En ook Carrie Rodriguez vertegenwoordigde de Texaanse rootsstad, maar inderdaad is er wel eens meer Texaanse muziek te horen geweest. Maar er is natuurlijk veel meer. Iron & Wine kreeg met gevoelige solo gebrachte liedjes de uitpuilende kleine zaal muisstil. En als er dan na afloop enthousiast werd gereageerd met luide kreten, wilde Beam wel even duidelijk maken dat hij niets moest hebben van die cowboyshit uit Austin, ook al woont hij daar.

Dave Rawlings daarentegen kwam even later met cowboyhoed het podium op. Natuurlijk was ook Gillian Welch present bij deze als Dave Rawlings Machine geafficheerde show. En vanzelfsprekend mocht Welch, gestoken in een lange blauwe jurk, ook iets van haar cd’s zingen, ook al lag de nadruk toch echt op de cd A Friend Of A Friend van Rawlings. Prachtige vertolkingen van die nummers waren er te horen. En tot de vrienden behoorden ook drie leden van Old Crow Medicine Show. Zoals ze er bij stonden leek het wel of ze bijeengekomen waren voor een denimcommercial. Rawlings speelde fantastisch gitaar en met een bijna cartooneske show dwongen ze maar liefst twee keer een staande ovatie af.

Ja en Wilco was natuurlijke de headliner van TakeRoot. De organisatie is er twee jaar mee bezig geweest om de Amerikanen op het festival te krijgen; Wilco alleen was de toegangsprijs al dubbel en dwars waard. Dit is een grote band, met een grote bezetting en een dito arsenaal tot hun beschikking. Het geluid was kristalhelder, zo bleek gelijk al bij de opener Sunken Treasure van Being There (1996). Vanaf dat moment ontvouwde zich een groots rockconcert van een van ’s werelds beste alternatieve bands. Jeff Tweedy was goed bij stem en wist zich gewaardeerd door de volle zaal, die enthousiast klapte en joelde bij weer zo’n klassiek Wilco-intro. Uw reporter merkte in de twee uur durende set fantastische uitvoeringen op van One Wng, You And I, I’ll Fight en de motorik-beat van Bull Black Nova, alle van Wilco (The Album). Ook publieksfavorieten als Either Way, Impossible Germany en Side With The Seeds van Sky Blue Sky kwamen voorbij. Evenals I Am Trying To Break Your Heart van Yankee Hotel Foxtrot en Misunderstood van Being There. Wel bleken de gitaarcapriolen van Nels Cline tamelijk dominant, waardoor veel nummers eindigden in een kakofonie van geluid. Niettemin was het een fantastisch concert en maakte Wilco de reputatie van gedroomde hoofdact helemaal waar. Het bevestigde bovendien de reputatie van TakeRoot als het leidende americana-festival van de Lage Landen.