Peter Bruntnell (een Welshman, geboren in Nieuw-Zeeland) is al zo’n dertig jaar bezig, krijgt de ene juichende recensie na de andere en is nog altijd een man in de schaduw. Eind jaren negentig draaide Jan Donkers Bruntnells derde cd Normal For Bridgewater, misschien het begin van een kleine schare fans in Nederland. In 2016 kreeg Nos Da Comrade op deze plek vier welverdiende sterren. Dat was de tijd dat je nog eens een protestsong tegen Donald Trump hoorde. Nu is er Houdini And The Sucker Punch (Domestico Records), ook weer goed voor een flink applaus. Bruntnell is altijd verbonden met en verwant geweest aan Son Volt (ook vaak in hun voorprogramma). Ook nu: Jay Farrar op piano in Sharks en Mark Spencer op Let There Be A Scar. Verder doet Bruntnell weer een beroep op z’n vertrouwde maten Mick Clews (drums), Dave Little (electrische guitar) and Peter Noone (bas). Van wispelturigheid kun je Peter Bruntnell niet beschuldigen: altijd een aangename, herkenbare sound, met zo’n typisch-Britse rootsbeat, vaak midtempo en een enkele keer net wat meer ingetogen (zoals aan het eind het dromerige Jimmy Mac). De songteksten zijn vaak wat mistig, zoals de titelsong, over Harry Houdini en de man die hem onverwachts een fatale maagbloeding sloeg (een hoax, overigens, Houdini overleed aan een blindedarmontsteking), maar die in de tekst niet voorkomt. Ook van The Flying Monk hult de betekenis zich in nevelen: ‘Saint Joseph told the rabble / As he emptied a yard of ale / You know I’m never known to fail’, net als van (een van de prijsnummers) Out Of The Pines: ‘I hoped to write my way out of the pines / But there’s not much now / That’s never been done before’. Affijn, lees het zelf maar na op Bandcamp.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie