Eind mei 2013 stonden zij al eens in Paradiso: Trampled By Turtles. Sinds dat -volgens zeggen uitstekende- optreden bracht dit kwintet uit Duluth, Minnesota een live album uit (november 2013). Dat is, of liever kan, een prima weerslag zijn van wat een band live te berde kan brengen. Mijn visie is daarbij echter vaak: ‘liever echt live, dan een live-album’. Begin dit jaar kwam het gezelschap rond Dave Simonett dan nog eens met een fonkelnieuw studioalbum op de proppen: Wild Animals (recensie). Een schijf die deels toch wel een ander karakter te ‘zien’ gaf dan het eerdere werk.
Bluegrass, folky, punk,
Nog steeds bluegrass met een bijtijds folkie inslag, en dan ook nog eens soms met een versnelling die refereert aan punk. Maar op deze recente worp wordt er soms op een vrij verstilde wijze ook gas terug genomen. De hand van producer Alan Sparhawk (Low) is (en zal) daar best debet aan zijn. Mooi? Erg mooi, maar ook die mening zal ongetwijfeld weer bloot staan aan discussie. Feit is, dat er toch wel reikhalzend werd uitgekeken naar het tweetal optredens van Trampled By Turtles in ons landje, in november. Het tweede optreden stond geprogrammeerd in Paradiso Noord. Juist ja, met het veer dus naar Amsterdam Noord, naar de Tolhuistuin. Mooie locatie. Veel publiek, een soms ietwat rumoerig publiek(van 10 jaar tot pensioengerechtigden.) Trampled By Turtles bleek inderdaad van grote klasse. Vanaf de trage opener Ghosts werd de toon met veel elan gezet. Bassist Tim Saxhaug was het toonbeeld van concentratie; stoïcijns plukte hij aan de snaren van z’n akoestische bass daarbij niet vergetend om de gewenste backing vocals en harmonieën tijdig en subtiel toe te voegen. Zanger, en belangrijkste songwriter, de bescheiden Dave Simonett was ondanks zijn (zoals hijzelf een aantal keren aangaf) gebrek aan ‘een praatje tussen een plaatje’ toch dominant aanwezig. Met zijn mooie stem en indringende teksten, welteverstaan. Kompanen Ryan Young (viool; zang); Dave Carroll (banjo; zang) en Erik Berry (mandoline; zang) toonden daarentegen op een andere manier dan hun frontman wèl -zij het afwisselend- een bepaalde dominantie. Vooral Young (ook soms foot-percussie) wist subtiel vioolspel maar wat vaak in te ruilen voor het nodige ‘geweld’; een ware geseling van zijn instrument was dan het gevolg.
Cellist
Het kwintet was voor deze avond dan ook nog eens uitgebreid met cellist Eamonn McLain (ook te horen op Wild Animals). Een waardevolle inbreng viel hem ten deel. Veel songs van Wild Animals, maar ook van eerder werk. Onder meer Victory van Palomino (2010) en Walt Whitman van Stars And Satellites (2012) passeerden, vaak in rap tempo, de revue. En hoe kwamen de meer aan slowcore refererende songs van Wild Animals live over? Goed, erg goed met als absoluut hoogtepunt het enigszins op Dolorean’s Hannibal, MO lijkende Winners. Prachtsong, prachtige uitvoering. Met als een van de afsluiters een gloedvolle versie van Robbie Robertsons The Night They Drove Old Dixie Down bewezen het zestal een coherent gezelschap te zijn, een gezelschap waar de chemie bijkans vanaf spatte. Een plek op een vooraanstaand festival hier te lande, het zou Trampled By Turtles zeker gegund zijn. Een uitverkochte club tour in 2015 overigens ook.
Gezien op 22 november 2014 in Tolhuistuin (Paradiso Noord), Amsterdam
Tekst: Leo Kattestaart
Foto’s: Peter Hageman
24/11/2014 Permalink
Ik zag ze een week eerder op Crossing Border Den Haag. Ook dat was een geweldige show waar de vonken van af spatten! Jammer dat het maar een klein uurtje was. Hoop dat ze in 2015 weer in het land zijn!
25/11/2014 Permalink
Helemaal mee eens! Verdient veel meer aandacht deze topband! Vooral gezien het feit dat men wegloopt met een band als Mumford & Sons, maar hier nog nooit van gehoord heeft…