Het bloemrijke taalgebruik van Joe Henry mag soms moeilijk te doorgronden zijn, de man slaagt er altijd in om zijn woorden betekenis te geven door een sfeertekening van ongekende pracht. Op Invisible Hour (Ear Music/V2) buigt de artiest zich over het instituut dat huwelijk heet. Moeilijk onderwerp. Zou sentimenteel kunnen worden. Of juist onheus afstandelijk. Zo niet bij Henry, die de taal gebruikt als een instrument om de zachte melodielijnen de juiste rondingen te geven. Hij zingt over de liefde met alle ongemakken. Maar als een ding duidelijk mag zijn: Henry zingt met liefde. Het sleutelstuk op deze prachtplaat is Every Sorrow: ”Love may challenge all our senses / Hold us tight within its fences / But singing out, her gate swings open / For all the world, so weak and broken / A sorry giving all a framing / A face that waits but for a naming… / After every sorrow comes a joy / But every sorrow knows one more”. Henry (zang, akoestische gitaar) heeft zich omringd met toppers als Jay Bellerose (drums, percussie), Greg Leisz (gitaren, mandoline, mandocello, Weissenborn) en zijn zoon Levon Henry (klarinetten en saxofoons). The Milk Carton Kids verzorgen de achtergrondvocalen. Het jaar nadert zijn einde. De jaarlijstjes worden weer opgemaakt. Van deze plaat heb ik al maanden genoten en dat wilde ik toch nog even laten weten.
29/11/2014 Permalink
Volkomen mee eens..prachtplaat.!
21/12/2015 Permalink
Luister dan ook eens naar Civilians van hem, wat mij betreft een van de allerbeste platen van de afgelopen 10 jaar