Onderweg zijn is een geweldig gevoel. Aankomen waar je je thuis voelt is zo mogelijk nog fijner. Dat is het thema van Quite A Feelin’ (Loose Music/Bertus), de tweede cd van de jonge Amerikaan Barna Howard. Hij draait het raam van zijn auto open en steekt zijn arm naar buiten. Hij hoort muziek uit een jukebox in een honky tonkin’ bar, parkeert er zijn auto en haalt herinneringen op aan vroeger. Aan haar. Hij speelt dat ene liedje weer. En nog eens. ‘One more for the road.’ Vanaf de eerste klotsende noten van een banjo op opener Indiana Rose houdt Howard tien nummers lang de aandacht moeiteloos vast op dit formidabele album. Zulke muziek hebben we nog maar zelden gehoord sinds Paul Siebel begin jaren zeventig depressief afhaakte. En nee, dat betekent niet dat deze Howard de zoveelste sombermans is. De singer-songwriter uit Portland, Oregon, reist terug naar Eureka, Missouri, een stadje in het midwesten van Amerika waar hij opgroeide. Zijn onbezorgde jeugd is bijna voelbaar. Niet dat het leven rimpelloos verloopt in smalltown America. Op Hands Like Gloves wordt een vrouw mishandeld door haar partner. Rooster Still Crows gaat over mr. Murphy. Iedereen kent hem, maar als hij in alle eenzaamheid dood wordt gevonden in zijn auto is er niemand die een traan om hem laat. Lend Me A Moment is een liedje dat geschreven had kunnen worden door Townes Van Zandt. ‘Blue shadows and lost memories scrape the ground.’ Maar zoals gezegd, Howard kijkt vooral terug op een gelukkige jeugd. Zoals in Then And There waarin vuurvliegjes rond een appelboom cirkelen. Zoals op het schitterende titelnummer waar moppen die hij al tig keer heeft gehoord hem door de koude nacht helpen. Howard is een verhalenverteller die de woorden een beetje naar beneden drukt. Hij blijft overigens uitstekend verstaanbaar. Zijn nasale zang doet vooral ook denken aan een jonge John Prine. Met Quite A Feelin’ heeft hij een klassieker afgeleverd. Dat staat nu al vast. Het album verschijnt op 18 mei.
29/04/2015 Permalink
Zijn vorige cd was ook meer dan de moeite waard.
29/04/2015 Permalink
Inderdaad een prachtig album, John! Binnenkort ook eens een recensie over schrijven.
29/04/2015 Permalink
Kan mij niet voorstellen dat deze beter is dan de vorige plaat, maar ik ben benieuwd.
30/04/2015 Permalink
heel fraai inderdaad.
ik hoor er geen john prine in, wel de eerste platen van keith sykes
01/05/2015 Permalink
Voor de verandering kan ik met de recensie meer dan eens zijn: erg goede plaat, bijna net zo goed als zijn debuut uit 2012. De man kan prachtig zingen, met in zijn stem een vage echo van de vroege Dylan
01/05/2015 Permalink
Plaat van het jaar tot nu toe wat mij betreft….en dat zeg ik niet snel.
02/05/2015 Permalink
Heerlijke cd, net als zijn debuut-cd, al hoor ik eerder iets van Townes van Zandt in zijn stem terug,(dat wegdromende van Townes blijft uiteraard ongeëvenaard) maar dat is puur mijn inleving,
03/05/2015 Permalink
Sprankelend. Echt genieten. Dank John. Zonder je recensie had ik deze muziek niet gekend.
05/05/2015 Permalink
Hoe kan iedereen hem al gehoord hebben? Hij is nog niet eens uit. Ik heb wel Indiana Rose gehoord en dat nummer klinkt veelbelovend.
12/05/2015 Permalink
echt de moeite waard! uitzondering in het grote aanbod.
prachtige stem.
13/05/2015 Permalink
Ik heb de rest nu ook gehoord, ik kan niet anders zeggen dat dit een klassieker is.
17/05/2015 Permalink
Het beste wat ik de laatste jaren heb gehoord ! tientallen malen zijn debuut CD gespeeld, en nu de nieuwe…. Thanks !
06/06/2015 Permalink
Nadat ik een aantal keren zijn nieuwe album beluisterd heb, kan ik niet anders zeggen dan dat ik zijn eerste album veel beter (i.e. minder gepolijst) vind.
09/06/2015 Permalink
Wat een prachtige artiest, puike songs en een heerlijke stem. Wel degelijk een jonge Prine vinden mijn oren.