De naam Mike Coykendall zal niet iedereen iets zeggen, toch gaat het hier om een niet te onderschatten persoon in de wereld die altcountry heet. Met zijn in de jaren negentig vanuit San Francisco opererende band The Old Joe Clarks maakte hij met Town Of Ten (1997) een standaardwerk. Sindsdien verhuisde hij naar het noordelijker gelegen Portland, Oregon, waar hij platen produceerde voor Richmond Fontaine, M. Ward en andere artiesten. Met dit The Unbearable Being Of Likeness (Field Hymns) brengt hij eindelijk weer eens eigen werk uit. En dat is goed nieuws, want Coykendall is in topvorm. Dit album is een ongekend avontuur. De musicus voegt een fikse portie psychedelica toe aan zijn roots. Dat begint direct al op Good One, dat ook een beetje jaren ‘80 Brits klinkt. It’s Raining Inside heeft de sfeer van midperiode REM. In Bye Bye Baby zijn de koortjes zoals Amerikaanse groepen in de jaren zestig beatmuziek integreerden in hun eigen garagerock. Maar de lange gitaarlijnen zijn psychedelisch en dat is toch wel de overheersende indruk die deze cd wekt. Mike Coykendall blijft op elk nummer zoeken naar nieuwe vondsten, maar houdt zijn experimentele lofi ook lekker poppy. Flatlands begint met geschreeuw dat een gebedsoproep van een moslim zou kunnen zijn, maar even later is het toch eerder een geflipte teenager. De door de mangel gehaalde elektrische gitaar klinkt als een Amerikaanse trein die in de verte door het landschap raast. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de lullige toetsenpartij, als een intermezzo van een synthesizer vol fluitjes. Het afsluitende Wonderland heeft iets van het donkere werk van Mike Johnson of Mark Lanegan, waarbij een orgel verlichting brengt. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie