Het vierde woord dat uitgesproken wordt op dit album is heartache. En na Here Comes The Heartache, het eerste nummer van Jason James (New West Records/PIAS), is het niet gedaan met het hartzeer. Jason James maakt echte country. Niet die van het gladgestreken Nashville-soort, daar schrijven we hier op deze site immers nooit over, maar die van het Texaanse soort. Zoals Wayne Hancock, Jesse Dayton en Dale Watson dat ook doen, maar dan met nog meer respect voor oude tradities. Of misschien niet zozeer met nog meer respect, maar met iets minder eigen richting. De jonge Texaan uit Houston begon in een punkband, maar gooide op een gegeven moment het roer helemaal om. Hij doet dat erg goed, maar iets meer durf om het net iets anders te doen zou welkom zijn. Zoals op Hot Mouth Mama bijvoorbeeld. Tijdens dit stukje honky tonk met een tik rockabilly zingt hij met lange hikkende uithalen zoals Jason Ringenberg dat ook kan. Het is een van de weinige momenten dat James enthousiast buiten de lijntjes kleurt. Op Buppa-Bup-Bow-Bow is James weliswaar looooooonnng gone, maar zo long, long gone als Hank Williams is hij natuurlijk nog lang niet. Gelukkig maar. Jason James heeft een puik debuut afgeleverd. Nu nog een ietsiepietsie van die punkattitude terughalen en dat combineren met de aanpak van George Jones en dan kan het echt interessant worden. Zo’n met fiddle en steel opgetuigd cajunrockertje als Pullin’ Out The Suit blijft welkom. Fijn plaatje, hopelijk is de volgende nog fijner.
16/12/2015 Permalink
Fijn plaatje inderdaad.
Country zoals country moet zijn (naar mijn mening dan).